Ο Ελβετικός σουγιάς και ο Αλέξης - Του Χρήστου Μπουσιούτα

«Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο

του πλούτου ή της μόρφωσης

το μέγεθος των πόλεων ή αφθονία των προϊόντων

Αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα»

Ραλφ Γουάλντο Έμερσον

Λένε ότι η εξουσία φθείρει. Δεν είναι αλήθεια. Ο φόβος μην την χάσεις φθείρει στα αλήθεια. Μόλις δοκιμάσεις την γεύση της, είναι δύσκολο να την απαρνηθείς. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα και πάει περίπατο η ηθική και η αξιοπρέπεια.

Αυτός ο άνθρωπος κατάφερε όλους εκείνους που από δική του πολιτική επιλογή τους θεωρούσε «εχθρούς» του, όχι μόνο να τον κάνουν φιλαράκι τους, αλλά και να του απονέμουν εύσημα και βραβεία.

Βλέπε εδώ: http://www.palmografos.com/permalink/30141.html

Την Μέρκελ...

Τους θεσμούς...

Το ΔΝΤ...

Τους Αμερικάνους....

Πάντως όχι γιατί τον συμπάθησαν ξαφνικά η για τα καλά του Αγγλικά. Αλλά γιατί σαν πειθήνιο όργανό τους, τους τα έδωσε όλα.

Δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχτεί ότι δεν είναι «άξιος»

Βλέπετε σε αυτόν τον κόσμο κανένας μας δεν ήρθε εντελώς σκάρτος.

Όλοι μας γεννηθήκαμε με κάποιο μικρό ή μεγάλο προτέρημα.

Και αυτό το παιδί έχει ένα μεγάλο «χάρισμα». Ξέρει να μεταλλάσσεται διαρκώς. Είναι πολυμορφικός.

Σαν τον Ελβετικό σουγιά ένα πράγμα που έχει τα πάντα πάνω του.

Μαχαίρι, ψαλίδι, πριόνι, ανοιχτήρι για κρασιά και μπύρες, κατσαβίδι και λίμα για τα νύχια.

Έτσι κι αυτό το παιδί.

Ανάλογα με τις εποχές, τις συνθήκες, τις επιδιώξεις του, τις πολιτικές του προτεραιότητες και την ανάγκη του για πολιτική επιβίωση φοράει κάθε φορά και άλλο προσωπείο.

Από όλα έχει ο μπαξές:

Πότε επανάσταση και πότε υποταγή, πότε δημοψήφισμα και πότε συνταγματική εκτροπή, πότε αριστεροφροσύνη και πότε νεοφιλελευθερισμό, πότε διαγραφή του χρέους και πότε μνημόνια και αξιολογήσεις.

Από την μια συλλογικότητες και από την άλλη ΑΝΕΛ, από την μια εξουσία και από την άλλη αναρχία, από την μια αστυνομία και από την άλλη Ρουβίκωνας.

Το πρωί πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία το βράδυ δείπνο με τον Αμερικανό πρέσβη.

Από την δηλωμένη αθεΐα του, στον ασπασμό και την μετάνοια. Αληθινή η ψεύτικη δεν έχει σημασία.

Σημασία για αυτόν έχει να επιτευχθεί ο σκοπός. Η ηθική και η αξιοπρέπεια μπορούν να περιμένουν. Ξέρει πολύ καλά άλλωστε ότι κανείς πολιτικός δεν επιβίωσε πολιτικά με αυτά.

Ακολουθεί πιστά την ρήση του Μακιαβέλι: «Η πολιτική οφείλει να μη λογαριάζει τα μέσα για την επιτυχία των σκοπών της» και διολισθαίνει συνεχώς σε έναν χυδαίο πολιτικό τυχοδιωκτισμό που οδηγεί τον ίδιο και την κοινωνία στην πολιτική παρακμή.

Τώρα και μέσα στην δηλωμένη αθεΐα του κατάφερε μέχρι και τον Αρχιεπίσκοπο να κάνει φίλο και συνοδοιπόρο στα πολιτικά του παιχνίδια.

Τον στήριξε ο Αρχιεπίσκοπος κόντρα στην πάγια θέση της εκκλησίας για το Σκοπιανό, τον στηρίζει και τώρα με την μουλωχτή συμφωνία τους στο προεκλογικό του αγώνα, κόντρα στις αντιδράσεις που συναντά αυτή η συμφωνία όχι μόνο από όλο τον πολιτικό κόσμο, αλλά και από τους κόλπους της εκκλησίας.

Από την στιγμή όμως που η συμφωνία δεν είχε την έγκριση της ιεραρχίας αλλά και του κατώτερου κλήρου, φάνηκαν ξεκάθαρα οι πραγματικές προθέσεις του, αποκαλύφτηκε το πραγματικό του προσωπείο.

Ποιος ήταν από την δική του πλευρά ο σκοπός και ο στόχος αυτής της συμφωνίας.

Ήταν καθαρά και ξάστερα το ανήθικο παιχνίδι των 10.000 διορισμών στο δημόσιο. Αυτό είναι που τον «καίει» και όχι οι σχέσεις Εκκλησίας-Κράτους, οι διαφορές που εκκρεμούν και η αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Στις σόλες των παλιών υποδημάτων του γράφει ο Αλέξης τα προβλήματα της Εκκλησίας, τις σχέσεις της με το κράτος και την Αξιοποίηση της περιουσίας της.

Αν στην άκρη του σκοτεινού μυαλού του τον απασχολούσε κάτι τέτοιο δεν θα άφηνε εδώ και περισσότερο από 3 χρόνια σε αδράνεια την Εταιρία Αξιοποίησης Εκκλησιαστικής Περιουσίας, η οποία εταιρεία δεν είναι δικό του δημιούργημα μάλιστα, αλλά της προηγούμενης κυβέρνησης.

Αν λοιπόν ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο γιατί περίμενε λίγους μήνες πριν τις εκλογές να ανακινήσει το θέμα;

Μήπως γιατί φοβόταν να μην «κάψει» το πρόστυχο παιχνίδι των προσλήψεων στο δημόσιο που το κρατούσε ως «καβάτζα» να το βγάλει λίγους μήνες πριν τις εκλογές;

Αλήθεια πόσα άλλα τέτοια σενάρια έχει έτοιμα και κρυμμένα στο πρωθυπουργικό του γραφείο να τα ρίξει στο προεκλογικό τραπέζι για να ανακόψει την κατηφόρα του;

Έχει άλλο πάτο το πηγάδι της ανοησίας του;

Ο άνθρωπος είχε ένα πρόβλημα.

Από την στιγμή που δεν του βγήκε η συμφωνία για το χρέος όπως επιθυμούσε, που τόσο πολύ είχε επενδύσει εκλογικά πάνω σε αυτή και γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να πανηγυρίζει επειδή δεν θα εφαρμοστεί το μέτρο της μείωσης των συντάξεων γιατί ήταν ένα μέτρο που ο ίδιος εισηγήθηκε και ψήφισε, έψαχνε να βρει απεγνωσμένα κάτι πιο μεγάλο.

Πιο «πιασάρικο» εκλογικά για να ανατρέψει το δυσάρεστο κλίμα και πίστεψε ότι το βρήκε στο πρόσωπο της εκκλησίας και σε βάρος των 10.000 κληρικών και λαϊκών.

Γιατί γνωρίζει και αυτός πολύ καλά όπως όλοι οι πολιτικοί ότι: δώσε στον Έλληνα ρουσφέτι και πάρτου την ψυχή.

Θέλει λοιπόν να υποσχεθεί διορισμούς. Αυτό θέλει. Ακόμα και αν αυτοί θα πραγματοποιηθούν το 2020. Αρκεί να τους τάξει.

Αλλά για να γίνει αυτό, έπρεπε να παρακαμφθεί η συμφωνία που έχει υπογράψει η χώρα με τους θεσμούς για τον περιορισμό των προσλήψεων στο δημόσιο.

Έπρεπε με κάποιον τρόπο να υπερπηδηθεί ο σκόπελος της αναλογίας προσλήψεων προς αποχωρήσεις στο δημόσιο.

Και το σκοτεινό του μυαλό τον βρήκε. Είπε: Θα διαγράψουμε αυτούς τους ανθρώπους από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών και έτσι δεν θα θεωρούνται στο εξής δημόσιοι υπάλληλοι και στην θέση τους θα προσλάβουμε άλλους.

Απλά πράγματα για τον Αλέξη.

Και σαν ένα «καθεστώς» που σέβεται τον εαυτό του και δεν του αρέσουν οι αρνήσεις, αντιδρά εκδικητικά εναντίων όλων εκείνων που του χαλούν τα σχέδια. Και επειδή θεωρεί ότι κάποιοι Δεσποτάδες και όλος ο κατώτερος κλήρος πάνε κόντρα στο «ιδανικό» σενάριο που έχει φτιάξει στο μυαλό του, στρέφεται εναντίον τους απειλώντας τους με μονομερείς ενέργειες με το επιχείρημα ότι: «Η μισθοδοσία αποτελεί – σε κάθε περίπτωση - ευθύνη και απόφαση της Πολιτείας» και δεν τους πέφτει λόγος.

Βλέπετε διάλογο με τον Αλέξη κάνουμε μόνο όταν συμφωνούμε μαζί του. Όποιος δεν συμφωνεί μαζί του δεν έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται, να διεκδικεί, ούτε να ομιλεί.