Ω κατανάλωση ανθρώπων! - Του Απόστολου Βεργή*

Είδα στη ζωή μου αμέτρητα πουλιά μέσα σε κλουβιά να τραγουδούν με τρόπο διφορούμενο - ποτές μου δεν κατάλαβα αν το τραγούδισμα αυτό συμβόλιζε χαρά, συνήθεια, ηλιθιότητα ή μοιρολόι. Και στην Ιαπωνία είδα ξενοδοχεία με δωμάτια-σπιρτόκουτα, ιδανικά για εργαζόμενους, για να περνούν αυτοί τον χρόνο τους, τον εκτός δουλειάς (για να κοιμούνται δηλαδή): Εκτός δουλειάς, εκτός ζωής. Για κείνους τούς ανθρώπους ταυτιζόταν η ζωή με τη δουλειά, όχι με τρόπο αγοραίο, ούτε με τρόπο δημιουργικό μα, με τον τρόπο τής δουλείας: Δουλεία κατόπιν ήττας ή δουλεία εξ αιτίας συναινέσεων ή αναγκών που τις εντείνει ο φόβος τού θανάτου.

Κόσμοι διαφορετικοί και οι συνθήκες τους τελείως ακατάλληλες για γάτες. Ακατάλληλες, μη επιλογές, απεχθείς. Δεν τα αντέχουνε οι γάτες τα κλουβιά, δεν τις αντέχουν τις διαταγές, τις φυλακές, τις δίνες. Κι όμως, βρίσκονται άνθρωποι που συναινούν, που συμμετέχουν. Τι μου λέτε; Γίνεται, γίνεται... Γίνεται να 'μαστε εμείς οι άνθρωποι πιο άγριοι από τα ζώα. Γίνεται άνθρωποι για να τα βγάζουν πέρα να σκοτώνουν, να επιλέγουν εργασίες τύπου: κυνηγός κεφαλών, δήμιος, υπάλληλος στο Άουσβιτς ή γραμματέας προγραφών προορισμού Γκουλάγκ. Για να τα βγάζουν πέρα μα, και πιστεύοντας ταυτόχρονα, ζώντας εντός μιας υφηλίου που τα πραγματικά ταλέντα τα ταλαιπωρεί - κι όλα για κάποια Μερσεντές, για κάποια Άλφα, για κάποια Μπε Εμ Βε - πια τις πουλούν αυτές με το κιλό στον τρίτο κόσμο τής Ευρώπης.

Ω κατανάλωση, ω κατανάλωση ανθρώπων. Οι βιαστές μυαλών ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν: Τάχατες ανθρωπιστές, μετέχοντες και σε πορείες ειρήνης και σε συλλαλητήρια, ομιλούντες ακατάπαυστα για τον άνθρωπο (λέει), για κοινοκτημοσύνη, για σεισάχθεια, για επανάσταση - σαν γίνονται όλοι αυτοί κατάσταση, στέλνουν στις αγκαλιές του ναζισμού λαούς που υποτίθεται πως  κυβερνούν (ή κυνηγούν). Κι ύστερα κάνουν πως δεν ξέρουν, πως δεν είδαν, πως απουσίαζαν. Ανεύθυνοι• πιο σωστά, αποκλειστικά μόνοι υπεύθυνοι, τού κόσμου λαοπλάνοι.

Μετά, λαοί στις αγκαλιές τού ναζισμού, λαοί στρατευμένοι, λαοί ηλίθιοι, και τραγικές (ω πόσο τραγικές) οι εξαιρέσεις. Και απ' τη μια ψωροφιλόδοξοι άνθρωποι-πεζογέφυρες και απ' την άλλη το εμπόριο, η τοκογλυφία, η παραγωγή: Οι τρεις σωματοφύλακες της ευθανασίας δηλαδή. Και οι συστημικές θρησκείες να παράγουν και αυτές: ενόχους, ανθρώπους ανεγκέφαλους, υπάκουους μουτζαχεντίν, στρατιώτες έτοιμους να θυσιαστούν για τον σουλτάνο, για την εταιρία, για μιαν ιδέα τού αφέντη (μπορεί κι ενός συμβούλου του): Για μιαν ιδέα, για έναν πίδακα λευκού καπνού - καταλαβαίνετε...: Θέλουμε όνειρα, θέλουμε νικητές, θέλουμε αυτοκράτορες - δεν θέλουμε τους ποιητές, μισούμε κάθε λογική τους.

Όχι συγκέντρωση λοιπόν, όχι σπιρτόκουτα το ένα πάνω στ' άλλο. Στο δαίμονα κάθε ομοιότητα μηχανική, κάθε ειπωμένο μαζικά “ναι ή όχι”, κάθε υποκριτικά γραμμένη δήλωση μετάνοιας, κάθε παρέμβαση με στόχο διαφορετικό απ' τ' όνομά της, κάθε πεσμένη μπάρα συνοριακού σταθμού, κάθε θλιμμένος γάμος. Άλλωστε εγώ πρόλαβα... Ναι πρόλαβα... Είδα και φέρετρα να 'ρχονται προς το μέρος μου βαδίζοντας και τυλιγμένα με σημαίες: Ελληνική, Γερμανική, Αμερικάνικη και Τουρκική. Σοβιετική, Βρετανική μα, και Βυζαντινή μα και Ρωμαϊκή: Το χάος έχει και αυτό τα σύμβολά του.

Είδα στο τέλος και τον Ιησού. Να μας κοιτάζει, να κάνει με τα χέρια του το σχήμα τού Σταυρού, να λέει γι' άλλη μια φορά το “Αγαπάτε αλλήλους” . Τον είδα ύστερα την πλάτη να γυρίζει, λίγο πριν ένας θυρωρός τού “καθεστώτος” μου πει: Απαγορεύεται! Απαγορεύεται! Επιβάλλεται στο όνομα τού κόμματος να...

*Συγγραφέας - Ποιητής