Έντιμος, Ικανός και Μόνος - Του Νίκου Δήμου

Αγαπητέ Σταύρο

Τελικά όλα τα ποντίκια εγκατέλειψαν το Ποτάμι (εκτός από δύο, αν λογαριάζω σωστά) και έμεινες μόνος. Πλήρωσες ακριβά την ευθύτητα και την συνέπειά σου. Βρέθηκες στην ίδια θέση με Πολιτικούς και Πνευματικούς Γίγαντες, όπως ο Βασίλης Λεβέντης, ο Πάνος Καμμένος* και η Φώφη Γεννηματά – αλλά αυτοί έσωσαν το αρχηγιλίκι τους και την Ομάδα τους (έστω και με τσόντες) ενώ εσύ αποψιλώθηκες και έμεινες να μιλάς με την σκιά σου.

Εύχομαι και ελπίζω το μέλλον να είναι διαφορετικό και να σου επιφυλάσσει μία καλύτερη τύχη. Αλλά φοβάμαι. Αυτός ο λαός, μαζί με τα άλλα πολλαπλά του χαρίσματα, που τον κάνουν μοναδικό στον κόσμο, έχει και μία ειδική μεταχείριση για τους πολιτικούς που δεν τον γλύφουν, δεν τον κολακεύουν, δεν του χαϊδεύουν τα αυτιά. Τους απομονώνει, τους ευνουχίζει, τους περιθωριοποιεί και τους εξουδετερώνει.

Κατά τη γνώμη μου ο πιο ευφυής και ικανός πολιτικός νους των τελευταίων σαράντα χρόνων ήταν ο Στέφανος Μάνος. Η προσωποποίηση του ορθολογισμού και της αποτελεσματικότητας. Στα πράγματα που έχει πει, τα σωστά αγγίζουν το 90%. Και στα ελάχιστα διαστήματα που βρέθηκε σε θέση εξουσίας, έκανε περισσότερα έργα από ότι άλλοι σε δεκαετίες.

Όταν όμως σύστησε δικό του κόμμα με την παρεξηγημένη επωνυμία; «Οι Φιλελεύθεροι», δεν τον τίμησε ούτε το 1% των ψηφοφόρων. (Τι παρεξήγηση! Οι Έλληνες, φιλελεύθεροι; Αυθέντη χρειάζονται που να τους χαϊδεύει και να τους ποδηγετεί.).

Όταν βλέπω ποιοι μας κυβερνούν και σκέπτομαι πως ανάμεσά τους δεν είναι ο Αλέκος Παπαδόπουλος (που σε μία κρίσιμη στιγμή έσωσε την Ελλάδα από την χρεωκοπία), η Άννα Διαμαντοπούλου που οργάνωσε και εφάρμοσε για λίγους μήνες – όσο την άφησαν) την πιο τολμηρή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα είχε αλλάξει την μορφή της Ελλάδας, ο Τάσος Γιαννίτσης που αν είχε εφαρμόσει το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα, θα είχαμε γλιτώσει την κρίση και την κατάρρευση – νιώθω πραγματική αγανάκτηση.

Κι ας μιλήσουμε για πρωθυπουργούς. Τώρα, με την επέτειο των εκατό χρόνων, θα περισσέψουν τα καλά λόγια για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, τα θετικά της θητείας του σκοτεινιάζουν μπροστά στα αρνητικά. Για μένα ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε τον δρόμο στην Κρίση – με τους δανεισμούς – και στον Αλέξη Τσίπρα – με την δημαγωγία και τον λαϊκισμό του. Το χειρότερο με τον Ανδρέα ήταν πως δεν είχε άλλοθι: ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Ήταν ευφυής, καταρτισμένος αλλά amoral όπως λένε οι Γάλλοι. Χωρίς κανένα ηθικό φραγμό.

Ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν ο Κώστας Σημίτης. Κι όμως είναι ο λιγότερο δημοφιλής – γιατί δε είχε επάνω του ίχνος λαϊκισμού. Το γεγονός πως ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός του Ελληνικού Κράτους που αντιπαρατέθηκε στην Εκκλησία χωρίς να ηττηθεί και να εξευτελιστεί (υπόθεση ταυτοτήτων) είναι το μόνο δείγμα πολιτικής χειραφέτησης των νεώτερων χρόνων. (Την ώρα που ο υποψήφιος διάδοχός του υπέγραφε στο δημοψήφισμα, γνωρίζοντας ότι είναι παράνομο).

Ναι – και στους πρωθυπουργούς και αρχηγούς ατυχήσαμε. Ο διάδοχος του Σημίτη με την συνέργεια του νυν ΠτΔ διόγκωσε το κράτος και το χρέος, ενώ ο δικός του διάδοχος έκανε ένα χρόνο να καταλάβει ότι είχαμε χρεοκοπήσει. Και ο τότε αρχηγός της αντιπολίτευσης αντί να σπεύσει να βοηθήσει, όπως έκαναν οι αντιπολιτευόμενοι αρχηγοί της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, άρχισε τον «αντιμνημονιακό» αγώνα με τα αλήστου μνήμης «Ζάππεια».

Λοιπόν, Σταύρο, το να βρεθείς μόνος στην σχεδία που διαπλέει το Ποτάμι, είναι κατά κάποιον τρόπο μία διάκριση. Είναι η μοίρα των εκλεκτών, των ικανών και των έντιμων. Συχνά σκέπτομαι πως, αν έβαζα υποψηφιότητα και έπαιρνα πολλές ψήφους, θα ψαχνόμουνα να βρω τι λάθος έχω κάνει.

Σου εύχομαι όμως εσύ να πάρεις πολλές ψήφους – και χωρίς να κάνεις λάθος.

*Το κείμενο παραδόθηκε στην εφημερίδα πριν την διάλυση της Κ. Ο. Καμμένου

Doncat.blogspot.com