Οι φακές και οι μειοψηφίες - Του Απόστολου Βεργή*
Συνήθως ξεκινάμε ρωτώντας κάτι. Οι πιο πολλοί λεν ότι ξέρουν την απάντηση από τα πριν, συν δύο - τρία επιφανειακά στοιχεία ειπωμένα γρήγορα, και όλα πάνε κατ ευχήν. Οπότε, και να 'χει (κατά βάθος) κάποιος δίκιο στις όποιες του ενστάσεις, εντέλει κρίνει προτιμότερο να αγκαλιάζει τη σιωπή.
Μπούλιγκ, θα έλεγε κάποιος απ' τους μοντέρνους. Ίσως μάλιστα να 'χε δίκιο εάν δεν παρεμβαλλόταν πάντοτε κάποιες εκλογές. Θυμάμαι μικροί που παίζαμε το: “η πλειοψηφία νικάει”. Τότε, όμως, μερικές φορές, το έπαθλο ήταν ένα φιλί από μια συμμαθήτρια ή ένα τενεκεδάκι πορτοκαλάδα με ανθρακικό.
Βία εναντίον ρομαντισμού; Ίσως. Δεν ξέρω. Αλλά, ο αποπροσανατολισμός κρίνεται ως πετυχημένος απ' τη μαζικότητά του. Τότε που θριαμβεύουνε οι πλαστικές σημαίες, τότε που τα συνθήματα γίνονται οι μοναδικές πραγματικότητες, τότε που ως αλήθεια οφείλει να γίνεται αποδεκτή κάθε περιγραφή προερχόμενη απ' την πλειοψηφία. Διαφορετικά, υπάρχουνε και τα ψυχιατρεία·. Δαφορετικά, υπάρχουν και οι ακροποταμιές που 'χουν τριγύρω τους τεράστια πλατάνια.
Θα μου πείτε: γραφικότητες. Φυσικά, αν μάλιστα στο πλάι κάθε ακροποταμιάς τοποθετήσουμε από ένα ξωκκλήσι, τότε δημιουργούμε πάνω σε δυτικοευρωπαϊκά δεδομένα ομορφιάς, κάτι που (όπως και να το κάνουμε) είναι κάποια πρόοδος, με προφανείς αναφορές εις την αποδοχή μιας ήττας.
Τόσο απλά και τόσο όμορφα! Ναι, όμορφα! Γιατί κάθε μειοψηφία (λέει) οφείλει να αντιλαμβάνεται την ασημαντότητά της όμορφα, ήρεμα, και να μην αντιδρά - ούτως η άλλως τα ναρκωτικά είναι παλιά εφεύρεση, τόσο παλιά όσο και οι φακές.
(Από το βιβλίο: Παρτίδα ή Πατρίδα)
*Συγγραφέας - Ποιητής
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
