Δούρου μαινόμενη - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Αν η Ρένα Δούρου πιστεύει ότι της αποδίδουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες για την εκατόμβη στο Μάτι επειδή είναι γυναίκα, μάλλον δεν έχει καταλάβει τίποτε. Αν δεν το πιστεύει και το πετάει ως πρόχειρη υπεκφυγή, πάλι δεν έχει καταλάβει τίποτε. Αν πιστεύει ότι είναι τυμβωρυχία η αναφορά στους εκατό νεκρούς που χάθηκαν στο Μάτι, δεν έχει καταλάβει τίποτε. Αν η Ρένα Δούρου πιστεύει ότι έκανε ό,τι έπρεπε και μπορούσε να κάνει, πάλι δεν έχει καταλάβει τίποτε. Γενικά δεν έχει καταλάβει τίποτε. Το βάρος των εκατό νεκρών, και άλλων τόσων τραυματισμένων και σωματικά και ψυχικά, είναι τόσο μεγάλο, που για να το σηκώσεις δεν σου φτάνουν ούτε όλου του κόσμου οι ψευδαισθήσεις κι όλης της πολιτικής ζωής μας οι υπεκφυγές. Κι αν δεν το καταλαβαίνει ούτε αυτό, τότε αναρωτιέμαι τι κατάλαβε τόσα χρόνια που διαχειρίζεται τις τύχες της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας. Μάλλον τίποτε.
Η ξανθή Πασιονάρια είναι ένα από τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της καθ’ ημάς Αριστεράς. Με τη νίκη της στις περιφερειακές εκλογές ξεκίνησε η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και για μεγάλο χρονικό διάστημα πολλοί τη θεωρούσαν ως υποψήφιο διάδοχο του Τσίπρα. Δεν είναι σαν τον ανεκδιήγητο Τόσκα που έβλεπε «ασύμμετρες απειλές», ούτε σαν τον τυχάρπαστο Ψινάκη που δεν είδε τίποτε. Το γεγονός ότι συμπεριφέρεται με τέτοια ελαφρότητα απέναντι σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν χαρακτηρίζει μόνον την ίδια. Χαρακτηρίζει ολόκληρη την παράταξη, η οποία εξακολουθεί να κολακεύει τη στάση της. Μα κανείς τους εκεί πέρα δεν κατάλαβε τι έγινε πέρυσι το καλοκαίρι στο Μάτι; Κι αν δεν κατάλαβαν τι έγινε στο Μάτι, τόσο κραυγαλέο και τόσο τραγικό, τότε τι καταλαβαίνουν από την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα; Τίποτε.
Η Ρένα Δούρου προκαλεί. Η Ρένα Δούρου «μαίνεται», σαν να είναι ακόμη μεθυσμένη από τις ιαχές του συγκεντρωμένου στα Προπύλαια πλήθους που γιόρταζε την εκλογή της. Δυστυχώς δεν μπορεί να τις ξεπεράσει. Και την αναστατώνει ό,τι της θυμίζει ότι πρέπει να τις ξεπεράσει, να τις ξεχάσει, να τις αφήσει εκεί όπου ανήκουν, κάπου στο ντουλάπι των αναμνήσεών της. Θυμώνει και γι’ αυτό προκαλεί. Απ’ αυτήν την άποψη η συμπεριφορά της δεν διαφέρει από αυτήν των συντρόφων της. Ο θίασος ζει ακόμη στο 2015. Και δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν αυτοί που γέμιζαν θέατρα και ξεσήκωναν χειροκροτήματα με τα νούμερα της επιθεώρησής τους, τώρα να παίζουν μπροστά σε άδεια καθίσματα και το πολύ να εισπράττουν κάνα γιούχα. Αυτά έχει η δημοκρατία, αν βέβαια την καταλαβαίνεις.
Οι συνομιλίες πυροσβεστών, αστυνομικών και των θυμάτων που ζητούσαν βοήθεια είναι εξοργιστικές. Πληρώνουμε όλοι με την εργασία μας, με τη ζωή μας, ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Ούτε καν για ποιον λόγο βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
