Επιστολή στη Β - Του Απόστολου Βεργή*

Σε κάποια άλλη μαύρη θάλασσα. Μπροστά της στέκομαι, υπάρχω και θυμάμαι. Κι ακόμα πέφτουνε τ' αστέρια και ο ορίζοντας ψυχρός, νυχτερινός. Να γινόταν και να γύριζες. Αν γύριζες εκείνη τη φωτογραφία θα την έκαιγα: Φιλότιμο το λεν κι η μοναξιά τού φεγγαριού ένας συμβολισμός πρωτόγονος - πες την και αδιαφορία. Σε κάποια άλλη μαύρη θάλασσα. Εκεί με ήλιο και με μυστικά πάρα πολλά, τρύπες ασάφειας στην ιστορία και σκελετοί τυφλών νεκρών που κάποτε τολμήσαν να αντισταθούν• κι αυτοί μεγέθη: Μεγέθη, εκλογές, τηλεοράσεις, φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα που συνεπώς εσύ τις αγνοείς. Αχ τι μου κάνατε εσύ και η πατρίδα μου: Κρύψατε τούς χαρταετούς σε άγνωστη σπηλιά ανήμερα Καθαρή Δευτέρα των ονείρων και απομείναν μόνοι τους οι τρεις σταυροί επάνω στο βουνό και τα στολίδια από τα προηγούμενα Χριστούγεννα πάνω στο πιο μεγάλο δέντρο τής πλατείας ξεχασμένα.

Το υποψιαζόμουν: Ξαναγεννιέμαι κάθε άνοιξη, οργώνω φτωχογειτονιές, νέα ζευγάρια απαντώ σε δρόμους με μισολιωμένα φύλλα, ξαναγυρίζω στις γραφές μου οικειοθελώς σαν πρωταγωνιστής• πόσο λυτρωτικό αυτό το δροσερό το αεράκι και η αγάπη μου για τη δουλειά που κάνω μεγαλύτερη, τώρα που έμαθα κι έχω φροντίσει να χτυπούν ολοκληρωτικά τής πλησιέστερης τής εκκλησίας οι καμπάνες κάθε ώρα, τη μια με πένθιμο ρυθμό και την επόμενη με αναστάσιμο: Οι πόρτες τής ανοίξεως είναι πολλές, θέλει τεράστια υπομονή να φτάσεις ως την τελευταία, να φτάσει μόνο ένα σου κομμάτι δηλαδή. Γιατί ο διαμελισμός είναι η μόνη ασφαλής προοπτική κάθε ρομαντικού και τα τετράδια γεμίζουν και γεμίζουν. Δεν λείπουνε και οι εντάσεις και η Σαρακοστή: Σαρακοστή. Και για τα κωλολεφτά να ξεπουλούν οι άνθρωποι αξιοπρέπεια: Για τα κωλολεφτά, την εξασφάλιση• των δυο αυτών η μίξη κάτι το εντελώς αντίθετο απ' την αγνότητα: Ποσοστά και από δω, ποσοστά και από κει• και άλλοθι για μας να μην υπάρχει ούτε καν στις σκουριασμένες κλειδαριές από τα οστεοφυλάκια των διασήμων. Πάντως αλσύλλια υπάρχουνε παρά την τόση γκρίνια και στα μουσεία πορσελάνες όμοιες με το δικό σου το κορμί, πολύτιμες μα εύθραυστες, με γιρλάντες δαχτυλίδια που μεγαλώνουν, που μικραίνουν, που παντρεύουν κατ' αποκλειστικότητα ψυχές οι οποίες συμβολίζουν ρήξεις. Στις μέρες μας, ρήξεις είναι και οι ενώσεις, όταν αυτές είναι πραγματικές, ρήξεις είναι και οι πραγματικές αγάπες. Και από δω παγκάκια και από κει παγκάκια• και από δω φανάρια κόκκινα και από κει ξανά το σινεμά: Από μικρός θυμάμαι, κοίταζα αορίστως τα λευκά πανιά (όπου τα έβρισκα) και έτσι ξεπερνούσα κάθε απριλιάτικη αλλεργία, κάθε πληγή απόρριψης και κάθε λατρεμένη απουσία. Κι όλα τα μαύρα σύννεφα περαστικά (όπως και τα λευκά)• κι αυτά αγέρα θύματα, θύματα αλλαγών καιρού• κατά βάθος, την ευθύνη έχει η ταχύτητα, αυτή, η πιο μοιραία σύντροφος τής ατυχίας (ή τής τύχης).

Ακόμα ζω με την ανάσα σου επάνω στη δικιά μου, κοιτάζοντας να περνούν οι τελευταίοι μασκαράδες• γυρίζουν κι αυτοί απ' ένα όνειρο, ίσως πηγαίνουνε προς το επόμενο, ίσως προς την ψυχρή πραγματικότητα, ίσως και προς το θάνατο που και αυτός μπορεί και να 'ναι όνειρο, το έσχατο των ονείρων: Τερματικός προορισμός μέχρι ν' ανοίξουν οι επόμενοι σταθμοί και τα ταξίδια αποκτήσουν πάλι τη σημασία που τούς πρέπει. Άλλωστε, κάθε φορά, κάπως θα πρέπει να καλύπτονται τα όσα έξοδα προκύπτουν. Και τα συστήματα δεν αστειεύονται, δεν ξέρουν από δάκρυα κι από φιλιά, ξέρουνε μόνο ν' απαιτούν, να ψάχνουν για επενδυτές, ν' ανοίγουν ν' ανοίγουν νέες φυλακές, με λόγια να πληρώνουν.

*Συγγραφέας- Ποιητής