Κώστας Αρβανίτης

Αν ως ήρωας ορίζεται ο έχων μεγαλύτερες ικανότητες από εκείνες του μέσου ανθρώπου, που τον βοηθούν να εκτελέσει ασυνήθιστες και παράτολμες αγαθοεργές πράξεις, τότε ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Κώστας Αρβανίτης διεκδικεί επάξια τον τίτλο;

Στις 23 Ιουλίου 2018, ενώ τα σκάφη του Λιμενικού κατέφθασαν μετά από ώρες που για πολλούς απέβησαν μοιραίες, ο «Ταξιάρχης», το ψαροκάικο του Αρβανίτη,  πήγαινε κι ερχόταν μέσα στους καπνούς και την αντάρα κι έσωζε ανθρώπους από την κόλαση, προσπαθώντας να καλύψει την αβελτηρία του κρατικού μηχανισμού. Εβδομήντα άνθρωποι του χρωστούν τη ζωή τους.

Ο ψαράς δεν ήταν μόνος του εκείνη την αποφράδα μέρα, που έτυχε να είναι και μέρα των γενεθλίων του. Αρωγοί του, η σύζυγός του Χρύσα, ο γιος τους Δημήτρης κι ο Αιγύπτιος εργαζόμενός τους, Μαχμούντ Μεσαφέρ.

Ένα χρόνο περίπου μετά, ο Κώστας Αρβανίτης αναχώρησε για το μεγάλο ταξίδι. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. Η οικογένεια έδειξε για μια ακόμη φορά την ανθρωπιά της. Αντί στεφάνων, ας γίνουν δωρεές στην Κιβωτό του Κόσμου - αυτό θα ήθελε σίγουρα κι ο Κώστας.

Πιστεύοντας ότι με τα φληναφήματα και τις στομφώδεις λέξεις, απαξιώνονται τελικά τέτοιου είδους πράξεις, δεν θα μακρηγορήσω. Αντ’ αυτού, θα παραθέσω αρχικά τα λόγια του Μαχμούντ Μεσαφέρ:

«Εκείνο το βράδυ το αφεντικό μου, ο Κώστας Αρβανίτης, που είναι και ιδιοκτήτης του σκάφους, είχε γενέθλια και μετά τη δουλειά κανονίζαμε να γιορτάσουμε. Ενώ ήμουν σπίτι και ετοιμαζόμουν να βγω για τη γιορτή, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να τα παρατήσω όλα γιατί πρέπει να πάμε να σώσουμε ανθρώπους που πνίγονται. Κατέβηκα γρήγορα και μαζί με τον Κώστα, τον γιο του Δημήτρη και την γυναίκα του Χρύσα βγήκαμε αμέσως στα ανοιχτά γύρω στις 6.30πμ.

Ήμασταν το πρώτο καΐκι που βγήκε, πριν ακόμα από το λιμενικό. Ήταν η πιο δύσκολη στιγμή, είχε πάρα πολύ αέρα και όταν πλησιάζαμε στο σημείο με τη φωτιά ο καπνός ήταν τρομερός. Από τον πολύ καπνό δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις που ξεκινάει η θάλασσα. Ήμασταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση αλλά έπρεπε να μπούμε μέσα στο μαύρο καπνό.

Μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά και μέσα στον πυκνό καπνό αρχίσαμε να βλέπουμε δεξιά και αριστερά ανθρώπους που είχαν μπει στη θάλασσα για να σωθούν από τη φωτιά. Αρχίσαμε να μαζεύουμε κόσμο. Ένας άντρας φώναζε μέσα στο μαύρο καπνό το όνομα της γυναίκας του, Κατερίνα, Κατερίνα… Αμέσως μετά μαζέψαμε ένα ζευγάρι, έριξα σκοινί και σημαδούρα και τους τράβηξα. Λίγο πιο κάτω βρήκαμε κάποιους ηλικιωμένους. Δεν μπορούσαν να δουν την παραλία. Κολυμπούσαν αλλά κόντευαν να πεθάνουν. Αυτοί οι άνθρωποι, μα το θεό, αν δεν ήμασταν εκείνη την ώρα εκεί να τους μαζέψουμε θα χανόντουσαν.

Ήταν μέρα και παρόλα αυτά δεν μπορούσες να δεις τίποτα. Δεν μπορούσες να πάρεις αέρα, μαύρα όλα. Εμείς όμως πήγαμε ακόμα πιο μπροστά κοντά στις πέτρες. Ο Δημήτρης, ο γιος του Αρβανίτη, έπεσε στη θάλασσα και με μια μεγάλη σημαδούρα τράβαγε τον κόσμο προς το σκάφος. Εγώ τους ανέβαζα στη βάρκα. Μικρούς, μεγάλους, τους τράβαγα πάνω από την κουπαστή, σαν τα ψάρια. Μεταξύ τους ήταν πολλά μικρά παιδιά και μωρά. Και όλοι μαζί τρομαγμένοι κλαίγανε. Άλλοι μας αγκαλιάζανε, μας φιλούσαν, άλλοι φώναζαν τα ονόματα των δικών τους. Μέσα στα επόμενα λίγα λεπτά μαζέψαμε 24 ανθρώπους από τη θάλασσα και τα βράχια.

Τότε ξεκίνησαν να έρχονται κι άλλα καΐκια και το λιμενικό. Πήραμε τα 24 άτομα και τα μεταφέραμε στη Ραφήνα. Αμέσως μετά ξαναγυρίσαμε πάλι αφού ήταν εκατοντάδες εγκλωβισμένοι στις παραλίες. Μας είπαν πως στο Μάτι είχαν εγκλωβιστεί 150 άτομα. Αμέσως μόλις τους αποβιβάσαμε φύγαμε τρέχοντας ξανά πίσω.

Είχε νυχτώσει και είχαν έρθει πλέον πάρα πολλές βάρκες. Είχε έρθει και το Λιμενικό που όμως δεν μπορούσε να βγει στο γιαλό, γι’ αυτό και πηγαίναμε εμείς στη παραλία μαζεύαμε τους ανθρώπους και τους πηγαίναμε στο σκάφος του λιμενικού. Μέχρι τις 2 το βράδυ κάναμε συνεχή δρομολόγια. Όταν μας τελείωσε το πετρέλαιο γυρίσαμε πίσω. Όλα πλέον είχαν σχεδόν τελειώσει».

Και κατόπιν την τελευταία ανάρτηση του Κώστα Αρβανίτη στο Facebook (23 Ιουλίου):

«Ίδια μέρα ένας χρόνος μετά.

Όσο πλησίαζαν οι ημέρες της αποφράδας αυτής επετείου τόσο ένοιωθα να μεγαλώνει ένα κενό στο στήθος μου. Ημέρα γενεθλίων μου και το συναίσθημα μου αντί να είναι εορταστικό πιο πολύ μου μοιάζει με μνημόσυνο. Δεν έχω μιλήσει πολύ για αυτά που βίωσα εκείνη τη νύχτα αφού δεν μπορούσα καλά καλά να διαχειριστώ τον πόνο, την απελπισία, την συμπαράσταση στους συνανθρώπους τους αλλά και σε ζώα δεσποζόμενα αλλά και αδέσποτα των καμένων ανθρώπων που έβαζα στην βάρκα μου με την οικογένεια μου και τον ναύτη μου.

Από την άλλη βίωσα και την πολιτική εκμετάλλευση αφού δύο εβδομάδες μετά μας κάλεσαν στο Μάτι (μαζί με κομματικούς κλακαδόρους) για να μας ευχαριστήσει ο Πρωθυπουργός και εκεί μας παρουσίασαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως Ματιώτες που επευφημούσαν την πολιτική της κυβέρνησης. Τα Χριστούγεννα με κάλεσαν να πάω μαζί με τους Μουσουλμάνους φίλους διασώστες να πούμε κάλαντα στον Άθεο Πρωθυπουργό μας. Η άρνηση μου ήταν αυτή που με απόκλεισε και από την επίσκεψη στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Μια πίκρα έχει μείνει κυρίως από την πολιτεία λόγω της στάσης της με τους αλλοδαπούς αφού και αυτούς τους εκμεταλλεύτηκε ψηφοθηρικά.

Θέλω να δώσω συγχαρητήρια σε όλους αυτούς που συμμετείχαν στις διασώσεις με αυτοθυσία και ρισκάροντας τις περιουσίες τους όπως είναι οι ψαράδες και όλοι οι «σκαφάτοι» της Ανατολικής ακτής.

Αιωνία η μνήμη όλων των αδικοχαμένων εκείνης της νύχτας».

Αιωνία και η δική σου μνήμη Κώστα. Σ’ ευχαριστούμε για το μάθημα ανθρωπιάς.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει!