Ελένη Λουκά - Της Έλενας Ακρίτα

Αρκετά την κανιβαλίσαμε, δεν νομίζετε; Αρκετά χλευάσαμε, αρκετά κράξαμε μια γυναίκα που σαφέστατα έχει πρόβλημα. Πρόβλημα μείζον. Ψυχίατροι δεν είμαστε, αλλά δεν χρειάζονται κι επιστημονικές περγαμηνές για να αναγνωρίσουμε στο πρόσωπό της μια εμφανή, μια έκδηλη διαταραχή.

Η κυρία Λουκά εμφανίστηκε πάλι και με τον δικό της μοναδικό τρόπο ‘έκανε σόου’ - όπως λένε εφημερίδες, σάιτ και κανάλια. Και ειδικά τα κανάλια. Που προβάλλουν πλάνα της ενώ ανόητοι παρουσιαστές ειδήσεων χαμογελούν αφ’ υψηλού:

«Η γνωστή κυρία Λουκά».

Το γεγονός ότι η ‘γνωστή κυρία Λουκά’ έχει πρόβλημα που κάνει μπαμ από χιλιόμετρα, ποσώς τους απασχολεί. Πουλάει; Πουλάει. Γελάμε; Γελάμε. ‘Νάσο με την κάμερα άνοιξε λίγο το πλάνο.» Να την δούμε και να σπάσουμε πλάκα με την ‘σαλεμένη’.

Η κυρία Λουκά εμφανίστηκε πάλι στην παρέλαση της 28ης στο Σύνταγμα. Οι φωτογραφίες της προκαλούν θλίψη. Μαυροντυμένη κι αναμαλλιασμένη εισβάλλει στον χώρο ουρλιάζοντας. Ο κόσμος χασκογελάει, οι φωτογράφοι πέφτουν πάνω της, η αστυνομία προσπαθεί να την αποσύρει διακριτικά. Η γυναίκα κάθεται στην άσφαλτο για να τους εμποδίσει. Το πρόσωπό της μοιάζει με μάσκα τραγωδίας - ένα πρόσωπο που θα ξεχάσουμε μέχρι την επόμενη παρέλαση, το επόμενο ‘χάπενινγκ’, το επόμενο κράξιμο.

Είδα το καλοκαίρι μια συγκλονιστική παράσταση τη ‘Γαννούλα την Κουλουρού’ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου. Πρόκειται για την τραγική ιστορία μιας γυναίκας που η διαπόμπευσή της έγινε αποκριάτικο έθιμο το οποίο δυστυχώς κρατάει μέχρι τις μέρες μας. Ένα κλαράκι ήταν η Γιαννούλα κι έσπασε. Μια τσιγγανοπούλα που μεγάλωσε ολομόναχη στους δρόμους της Πάτρας. Έναν καημό είχε το κορίτσι αυτό: να γίνει νυφούλα και να παντρευτεί ένα όμορφο παλικάρι.

Έτσι ξεκίνησε ο άθλιος εμπαιγμός της που τελικά την οδήγησε στην τρέλα. Από το 1914 μέχρι τον θάνατό της το 1940 στην Κατοχή οι συντοπίτες της τής έβαζαν νυφικό, άνθη λεμονιάς και κοκκινάδι στα χίλια και την υποχρέωναν παρελάσει μπροστά σε έναν όχλο που χάσκοντας τής πετάει αντικείμενα και την εξευτελίζει χάσκοντας μέχρι την τελική της πτώση.

Δεν είναι τυχαίο πως το 2015 ο Σύλλογος Ψυχικής Υγείας Πάτρας ζητάει την κατάργηση του εθίμου:

«Για μας στον ΣΟΨΥ Πάτρας είναι αδιανόητο να θεωρείται σήμερα έθιμο και να διαιωνίζεται ως παράδοση ο εμπαιγμός ενός ανθρώπου με ψυχική νόσο. Η αναβίωση του γάμου της Γιαννούλας της Κουλουρούς αποτελεί προβολή προς το μέλλον μιας αρρωστημένης αντίδρασης του κοινωνικού συνόλου απέναντι στον ψυχικά πάσχοντα. Μέσω της ‘σάτιρας’ μεταφέρει το μήνυμα της νομιμοποίησης δια της διασκέδασης τέτοιων απαράδεκτων συμπεριφορών.»

Τα ίδια γίνονταν και εξακολουθούν να γίνονται μέχρι τις μέρες μας με τον ΄τρελό του χωριού’. Το άτομο εκείνο που η νοητική του υστέρηση τον παραδίδει αμαχητί στην κτηνωδία της χλεύης, στην κακοποίηση, ακόμα και στον θάνατο. Τα ‘σαλεμένα’ αυτά άτομα, οι παρίες της ‘κοινής λογικής’ ζουν και πεθαίνουν ανήμποροι απέναντι στην αγέλη μιας ανάλγητης ‘κανονικότητας’.

Θα περίμενε κανείς πως στον 21ο αιώνα δεν θα υπήρχαν πια τέτοια κανιβαλικά φαινόμενα. Θα περίμενε κανείς πως ο κόσμος σήμερα είναι πιο ενημερωμένος και συνεπώς πιο ευαισθητοποιημένος απέναντι στα ψυχικά νοσήματα. Η κυρία Ελένη Λουκά είναι ένα άτομο που υποφέρει. Δεν γνωρίζω αν έχει οικογένεια ή φίλους ούτε αν στην περίπτωσή της μπορεί να γίνει αυτεπάγγελτη παρέμβαση.

Κάπως όμως αυτή η γυναίκα πρέπει να βοηθηθεί. Και πρέπει να βοηθηθεί τώρα. Κάθε φορά που την βλέπουμε στις οθόνες μας, διαπιστώνουμε πως η κατάσταση της επιδεινώνεται ολοένα. Ας μην περιμένουμε το ‘επόμενο σόου’ της επόμενης παρέλασης. Ας σώσουμε ένα ανήμπορο πλάσμα τώρα. Γιατί το τελευταίο χτύπημα που χρειάζεται η ανθρωπιά μας είναι μια Γιαννούλα του 21ου αιώνα.

ΤΑ ΝΕΑ