Η "κούδα" ή το πόσο δύσκολο είναι να 'ναι κανείς φιλελεύθερος - Του Απόστολου Βεργή*

Τον σπουδαίο βετεράνο διεθνή ποδοσφαιριστή Γιώργο Κούδα τον ξέρετε όλοι. Την “κούδα” όμως; Αναρωτιέμαι  αν υπάρχουν σήμερα Νεοέλληνες που να γνωρίζουν τις έννοιες αυτής τής τόσο βαθιάς πολιτικής λέξης. Μιας πολιτικής λέξης η οποία εκ των πραγμάτων έχει πια γίνει εξάρτημα (ή πιο σωστά εργαλείο) τής σύγχρονης αστικής μας δημοκρατίας. “Φέρε μου κούδα να σου διορίσω το παιδί σου” έλεγαν παλιά εδώ στον κάμπο οι πολιτικάντηδες τής δεξιάς τού αίματος σε ατυχείς γονείς που είχαν τις αγωνίες τους για το μέλλον των παιδιών τους. “Χρειάζομαι κούδα” έλεγε κι ο πασόκος υποψήφιος σε κλαδική, με στόχο στη συνέχεια το βόλεμά του. Αργότερα ήρθε ο Συριζα και “συριζάκιας” έλεγε: “Χρειάζομαι κούδα από λάικ(εκτός από περπάτημα), αν θέλω να διοριστώ”.

Η απαίτηση δημιουργίας πλειοψηφιών για την ηγεμόνευση κάποιου κόμματος εντός της αστικής δημοκρατίας, η οποία προκύπτει από μάχες, αλλά και η σκληρές μάχες του σταυρού που δίνουν οι υποψήφιοι βουλευτές κάθε τόσο έχει κάνει την “κούδα” πια θεσμό. Θα με ρωτήστε λογικά τώρα το τι είναι αυτή η κούδα. Λοιπόν έχουμε και λέμε: Στην πατρίδα καταγωγής μου την Λευκάδα, κούδα θα πει ουρά. Στην πατρίδα κατοικίας μου την Καρδίτσα (λόγω "κούδας" στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες), κούδα θα πει ουρά φτιαγμένη από πυκνές μάζες ανθρώπων. Στην περίπτωσή μας, όπως καταλαβαίνετε, κούδα θα πει ουρά από ψηφοφόρους (ή πιθανούς ψηφοφόρους).

Την κούδα του λοιπόν επικαλέστηκε ο 80χρονος καθηγητής για να διοριστεί διοικητής του τοπικού νοσοκομείου, με την κούδα της από λάικ θαυμαστών κάτω απ' τη μασχάλη της διορίστηκε κάποια άλλη - μην πω και για τούς κουδοφόρους τους ΣΥΡΙΖΑ ουυυ, χαμός.

Κύριοι, ας σοβαρευτούμε. Όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν κάποια στιγμή και η ελληνική κοινωνία πρέπει να ξυπνήσει. Η δεξιά του αίματος διόριζε φαμίλιες κουδοφόρων, το παλιό ΠΑΣΟΚ φαμίλιες κουδοφόρων των κλαδικών (αν ήταν μάλιστα “πρώην” δεξιοί είχανε και προτεραιότητα), ο ΣΥΡΙΖΑ (που και καλά θα έφερνε την αξιοκρατία) διόριζε κουδοφόρα στελέχη του, κουδοφόρα τρολς, κουδοφόρους ακροδεξιούς εκ των ΑΝΕΛ, κουδοφόρους ψευτοαναρχικούς, κουδοφόρους λάικ-ατζίδες και λάικατζούδες.

Λογικό είναι ένας σοβαρός άνθρωπος από μια φιλελεύθερη (υποτίθεται) κυβέρνηση σαν και αυτή που προέκυψε από τις εκλογές τού καλοκαιριού να περίμενε να αλλάξει κάτι. Από ότι κατάλαβα όμως, το πιο δύσκολο πράγμα πια είναι τον να 'ναι κάποιος φιλελεύθερος (και από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω) και να απαιτεί δυο τρία πράγματα στοιχειώδη όπως η αξιοκρατία, η διαφάνεια, η κοινωνική ηρεμία κτλ. Αντί αυτών πάντοτε γίνονται άλλα και αντί των φιλελεύθερων ιδεών και πρακτικών επικρατούν άναρχες καταστάσεις τύπου “ζήτω η τρέλα” και ο “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” με κάθε τρόπο και με την κοινωνία να πληρώνει τούς λογαριασμούς. Ο σοφότατος ποιητής μας Νίκος Γκάτσος το έγραψε πολύ καλά: “ Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ”.

Εδώ σταματώ, οι κόσμοι τής λογοτεχνίας και τής φωτογραφίας με περιμένουν. Μακάρι να μην χρειαστεί ξανά να γράψω για τα τής ελληνικής πολιτικής σκηνής.

*Συγγραφέας - ποιητής