Ξύνοντας πληγές - Του Απόστολου Βεργή*

Όσο η αριστερά θα διολισθαίνει προς την λούμπεν της πλευρά, την λαϊκιστική, την βίαιη, την ακατάστατη, την οπορτουνιστική (με την χείριστη έννοια), την πλευρά των συνεργασιών με πρώην χουντικούς, με ρατσιστές, με την συνύπαρξη σε ημερίδες ως και με νεοναζί (όπως κάποτε έγινε στο Καστελόριζο), τόσο θα ενισχύεται η παραδοσιακή δεξιά. Προσέξτε, όχι ο πολύπαθος και κατακερματισμένος φιλελεύθερος χώρος αλλά η παραδοσιακή συντηρητική δεξιά με σήματά της τον εθνικισμό (την πατριδοκαπηλία, πιο σωστά), τον χωροφύλακα (όχι τον αστυνομικό), τα ρουσφέτια, τούς κομματάρχες κτλ. Αυτό συμβαίνει γιατί η αριστερά (αυτό το πράγμα, τέλος πάντων, που αυτοαποκαλείται με θράσος αριστερά), διολισθαίνοντας, ομοιάζει, σχεδόν ταυτίζεται με την δεξιά, λειτουργώντας με τούς ίδιους τρόπους.

Γιατί λοιπόν οι ψηφοφόροι να προτιμήσουν μιαν απομίμηση, ένα κακέκτυπο (θα έλεγα), αντί να προτιμήσουν το γνήσιο; Και μάλιστα όταν και τα δυο κοστίζουν ακριβώς το ίδιο, μια ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια. Άκουσα προ ημερών κάποιες “αριστερές” κραυγές (πολλές από αυτές πρώην - αλλά και νυν και αεί - ατόφιες μνημονιακές, προερχόμενες εκ τού παλιού ΠΑΣΟΚ) περί αστυνομοκρατίας. Γκούγκλαρα (που λεν και τα παιδιά): “ξύλο, 2018” και ο παγκόσμιος άγιος ρουφιάνος που λέγεται ίντερνετ που έβγαλε κάποιες φωτογραφίες, σε ορισμένες  από αυτές είδα μια αύρα τής αστυνομίας να πετά νερό με πίεση πάνω σε διαδηλωτές και σε κάποιες άλλες είδα ΜΑΤ να δέρνουν κόσμο. Ξύλο δηλαδή, ξύλο γλυκό, ξύλο “αριστερό”, ξύλο που έγραφε στην ούγια του, ούτε δεξιά τού αίματος, ούτε φιλελεύθερη δεξιά, μα ΣΥΡΙΖΑ. Είπα από μέσα μου: “Δεν ξεχνώ. Δεν πρέπει να ξεχνώ. Δεν πρέπει να αφήνομαι στο να με εξαπατά ο κάθε φωνακλάς πολιτικάντης, επικαλούμενος την αριστερά”.

Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στην αριστερά. Ειδικά δε στην Ελλάδα όπου έχει φτάσει αυτός ο χώρος να 'χει ανάγκη κάθαρσης (όχι απλώς ανανέωσης), πέντε μόλις χρόνια μετά από την κατάληψη τής κεντρικής εξουσίας αυτού  τού τόπου από την “πρώτη φορά αριστερά - κολοκυθάκια με την ρίγανη” . Κι ύστερα ήρθαν οι εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία. Κι εκεί περίπου μια από τα ίδια. Ο Κόρμπιν έπεσε στα τάρταρα γιατί δεν είχε θέσεις καθαρές: Με το μπρέξιτ; Κατά τού μπρέξιτ; Με τον καπιταλισμό; Κατά τού καπιταλισμού; Τι; Με αοριστίες και με λουκουμόσκονη δεν γίνεται πολιτική. Πρέπει το χώρος τής αριστεράς, τελικά, να αλλάξει συθέμελα, με σοβαρότητα, με νέα υλικά, με νέους ανθρώπους (επ ουδενί τύπου Τσίπρα, Ζαχαριάδη κτλ), με εξυπνάδα ( όχι με εξυπνάδες στο τουίτερ και στα πολιτικά πρωινάδικα της τι-βι),  με κομμένα τα πάρε-δώσε με την ακροδεξιά, χωρίς πατροναρίσματα σε μπάχαλους, χωρίς ψέματα, τρολς κι βιομηχαίες φέικ νιούς, με διαγραφή μεγάλου τμήματος από το παρελθόν της, παρελθόντος όχι αξιακού, ούτε συνειδησιακού αλλά φατριακού κυρίως (παλιά το ΚΚΕ το έθετε ως αυτοκριτική - ασχέτως αν δεν συνέβη).

Εγώ προσωπικά βαρέθηκα τις επιστροφές στο “Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά”. Όχι, δεν ξεχνά. Μα όταν η αριστερά που 'χει στα χέρια του είναι κι εκείνη δεξιά (πολλές φορές μάλιστα δεξιότερη τής δεξιάς) - είτε τα μαύρα πούλια να 'χει κανείς στο τάβλι, είτε τα λευκά, τον ίδιο τον αφορά πρωτίστως η παρτίδα - και η κοινωνική ανισορροπία παραμένει εδώ και σαρώνει τα πάντα.

(Αυτό το κείμενο ξεκίνησε ως υστερόγραφο σε προηγούμενο κείμενό, το οποίο  στη συνέχεια μεγάλωσε πολύ με αποτέλεσμα να αυτονομηθεί)

*ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΕΡΓΗΣ, συγγραφέας- ποιητής