Η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει - Του Χρήστου Γιανναρά

Οι σοφοί οικονομολόγοι (δηλαδή οι έντιμοι, οι ανεξαγόραστοι από τα κόμματα) χτυπάνε καμπανάκι: «Στα επόμενα εφτά χρόνια αναμένεται να διατεθούν στην Ελλάδα 50+ δισ. ευρώ: 32 δισ. από το 2021 έως το 2024 και επιπλέον 20 δισ., από το νέο ΕΣΠΑ, από το 2021 έως το 2027. Αν η χώρα δεν θελήσει η ίδια να μεταμορφωθεί, τα 50 δισ. από μόνα τους δεν θα μεταμορφώσουν την Ελλάδα. Τα 50 δισ. δεν θα κάνουν τίποτα, πιθανότατα ούτε καν θα απορροφηθούν» («Κ», 14.6.2020).

Η ελλαδική κοινωνία έχει αποδείξει περίτρανα ότι δεν θέλει πολιτική αλλαγή, δεν θέλει να μεταμορφωθεί. Σαράντα έξι χρόνια τώρα συντηρεί στην εξουσία τους «τυράννους» της: πολιτικούς με εξόφθαλμο σύνδρομο εξουσιολαγνείας, όπως και κεφαλαιούχους με ακόρεστη υστερία πλουτισμού. Και οι μεν και οι δε αδιαφορούν για τη δόξα, την περηφάνια της επιτυχίας, τη χαρά της προσφοράς, την καταγραφή τους στην Ιστορία. Είναι απλώς παίκτες, τους διεγείρει και τους ηδονίζει η αλληλομαχία καθεαυτήν: να είναι στον στίβο και να νιώθουν το πλήθος συνεπαρμένο από τη δική τους λακτισματική επιτηδειότητα.

Επαγγελματίες της εξουσίας και ιδιώτες μαστόροι του ευκαιριακού πλουτισμού έχουν μπλοκάρει κάθε ενδεχόμενο και δυνατότητα να περάσει η Ελλάδα από την κομματοκρατία στη δημοκρατία, από τον έσχατο ευτελισμό στην κάποια αξιοπρέπεια. Εχουν στα χέρια τους εργαλείο, την Παιδεία, τα ΜΜΕ, την Αυτοδιοίκηση (και οι τρεις ονομασίες κατ’ ευφημισμόν):

Παιδεία στην Ελλάδα σημαίνει στυγνά χρηστική εκδοχή του σχολείου, η χυδαία αλλά αυτονόητη εμπορευματοποίηση της μάθησης στο «φροντιστήριο». Σημαίνει εγκατάλειψη των πανεπιστημίων στις αγέλες των κομματικών νεολαιών, ακαδημαϊκό πρωτογονισμό του διπόλου: παραδόσεις - εξετάσεις, με τον φοιτητή αμέτοχο στην παραγωγή της γνώσης και θεσμοποιημένη την αποστήθιση ή την αντιγραφή. Είναι τα «κλειδιά» για να ετοιμάζει η Παιδεία οπαδούς, όχι πολίτες.

Τα ΜΜΕ (δεκάδες κανάλια ή ραδιόφωνα και ελάχιστος, οικονομικά δύσπνοος, σε παρακμή Τύπος) έχουν καταδικάσει, σαράντα έξι χρόνια τώρα, την ελληνική κοινωνία να βουλιάζει προγραμματισμένα στην άνοια, στην αποβλάκωση – η καταδίκη έχει μεταποιηθεί σε θεσμικό κατεστημένο. Μόνη η «περιήγηση» στα τηλεοπτικά κανάλια γεννάει πανικό: Διαφημίσεις άκρας ευτέλειας και άξεστη έως μικρονοϊκή κομματική προπαγάνδα, σε ενιαία, πανομοιότυπη συσκευασία – πολιτική ανάλυση από θλιβερούς, αστοιχείωτους παντογνώστες, μαζί με θαυματουργές αλοιφές, κοφτερά μαχαίρια, μαλακές παντούφλες, ψαλίδια που τεμαχίζουν οτιδήποτε, «αγιασμένα» ελιξήρια. Θέαμα μεθοδευμένης εξηλιθίωσης.

Τρίτο αποφασιστικό «κλειδί» για την ίδια μεθοδική επιδίωξη: ο αποκλεισμός κάθε δυνατότητας κοινοτικής αυτοδιαχείρισης, η μανιασμένη κατάργηση και του παραμικρού ίχνους τοπικής αυτοδιοίκησης. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει πια χωριό με καφενείο-βουλευτήριο, παπά και δάσκαλο νυχθήμερης εκεί παρουσίας. Υστερα από χιλιάδες χρόνια «πολιτικού βίου» και πυρήνων οργανωμένης συλλογικότητας, ο Ελληνας σήμερα «μετέχει» στα κοινά, όπως πανομοιότυπα πραγματώνει και τον φιλαθλητισμό του: Ως οπαδός, πιόνι ψυχολογικά μόνο ντοπαρισμένο να χειροκροτεί ή να διαμαρτύρεται.

Η ελλαδική κοινωνία ούτε μπορεί, αλλά ούτε και θέλει πια να μεταμορφωθεί, όσες οικονομικές ευκαιρίες κι αν της δοθούν. Μετράμε ήδη αρκετές δεκαετίες αυτοκτονικής κομματικής ασυναρτησίας, κυρίαρχης διαφθοράς, ακόρεστης εξουσιαστικής αυθαιρεσίας, έχει μείνει άκριτο και ατιμώρητο τόσο έγκλημα, που ακόμα και χρυσάφι αν αρχίσει και γεννάει το χώμα, η ελλαδική κοινωνία δεν γίνεται να αναστηθεί. Αυτό το ξέρουν καλά Τούρκοι και Ευρωπαίοι, το αξιοποιούν εναλλακτικά.

Είναι πια μάλλον ευδιάκριτο ότι φέτος θα φτάσουμε οι Ελληνες στον χειμώνα επιπλέον ακρωτηριασμένοι: με χαμένα ένα - δυο νησιά στο Αιγαίο και την Αγια-Σοφιά τζαμί. Είναι ρεαλιστικά πιθανό, και μας είναι φανερά αδιάφορο. Γι’ αυτό και, αντί να επιστρατεύσουμε κλάσεις ετοιμοπόλεμων εφέδρων, εξαποστέλλουμε πρωτάρηδες στη διπλωματία υπουργούς να ζητιανεύουν συμπαράσταση από λαούς που δεν θα διανοηθούν ποτέ να «ενοχλήσουν» πολεμικά τον διεθνή τρομοκράτη Τούρκο.

Είναι κυριολεκτικά αδιανόητο: Να απειλείται ανοιχτά η ελάχιστη πια γη που παραμένει ελληνόφωνη, και η διπλωματία μας να στελεχώνεται με προβληματικούς γόνους κομματικών οικογενειών και «διακριτικές» προτιμήσεις ευάρεστων σε ξένες πρεσβείες προσώπων. Η ελλαδική κοινωνία βεβαιώνει έτσι εμφατικά ότι δεν την ενδιαφέρει η ιστορική επιβίωση, η ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Αν την ενδιέφερε, την ευθύνη του υπουργείου Εξωτερικών θα την είχε κάποιος Τσιόδρας της διπλωματίας.

Ο Ερντογάν γαυριά πανηγυρίζοντας την de facto κυριαρχία του στον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Αλλά τα Δελτία Ειδήσεων στην Ελλάδα αφιερώνουν τον χρόνο τους πρωτίστως στη ζηλότυπη βιτριολίστρια, σε σεξουαλικά διάστροφους παρανοϊκούς ή στην αέναη ανακύκλωση της ψυχανωμαλίας στα Εξάρχεια. Τα 50+ δισ. να «μεταμορφώσουν» αυτή την πάνδημη αποτυχία – το αποκλείει ο πρωτογονισμός των καναλιών, η ξύλινη γλώσσα πολιτικών, ακαδημαϊκής διανόησης και δεσποτάδων, τα άναρθρα γρυλίσματα της υστερίας των γηπέδων, η εντυπωσιοθηρία της «καλλιτεχνικής» αγοράς, η χαρτογιακάδικη γλώσσα της φιλοπάτριδος μικρόνοιας.

Η Καθημερινή