Σρεμπρένιτσα: Η μεγαλύτερη σφαγή της μεταπολεμικής Ευρώπης

«Η τραγωδία της Σρεμπρένιτσα θα μας στοιχειώνει για πάντα. Οι ευθύνες μας είναι τεράστιες».

Κόφι Ανάν, τ. Γεν. Γραμματέας ΟΗΕ

«Αυτό που συνέβη στη Σρεμπρένιτσα είναι ντροπή. Ντροπή, που πρέπει να μείνει στη μνήμη όλων των Ευρωπαίων».

Ζακ Ντελόρ, τ. Πρόεδρος Κομισιόν

Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις μέρες από το μεγαλύτερο έγκλημα σε ευρωπαϊκό έδαφος μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι ποινές από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης έχουν επιβληθεί ως εξής:

Στον Ράντοβαν Κάρατζιτς, πρώην πολιτικό ηγέτη των Σερβοβοσνίων, κάθειρξη 40 ετών. Κηρύχθηκε ένοχος για τη γενοκτονία στη Σρεμπρένιτσα, για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Στον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς, πρώην στρατιωτικό ηγέτη των Σερβοβοσνίων και ιδιαίτερα δημοφιλή στους ομοεθνείς του, ισόβια κάθειρξη για τη σφαγή χιλιάδων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα και το Σεράγιεβο.

Ο τότε πρόεδρος της Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, απεβίωσε στη φυλακή της Χάγης και αθωώθηκε μετά θάνατον.

Φωτο: Ράντοβαν Κάρατζιτς

Φωτο: Ράτκο Μλάντιτς

Φωτο: Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς

Η αλήθεια είναι πως η ανθρωπότητα είχε πιστέψει ότι μετά τον Χίτλερ και τον Στάλιν δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά παρόμοια ειδεχθή και αποτρόπαια εγκλήματα. Όμως, τον Ιούλιο του 1995, στο πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας και στο όνομα της εθνοκάθαρσης, συντελέστηκε στη Σρεμπρένιτσα η μεγαλύτερη μεταπολεμική σφαγή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Από χρόνια άλλωστε, οι εθνικιστικές οργανώσεις είχαν αρχίσει να δρουν ανενόχλητες. Από το 2000 μέχρι σήμερα, αμερικανικοί δορυφόροι της CIA, χρησιμοποιώντας υπέρυθρους θερμικούς ανιχνευτές, εντόπισαν και εξακολουθούν να εντοπίζουν δεκάδες ομαδικών τάφων.

Αλλά, ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, προκειμένου να γίνουν κατανοητές οι συνθήκες που οδήγησαν στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα:

Η Σρεμπρένιτσα ήταν μια κωμόπολη 6.000 κατοίκων στη Νότια Βοσνία, όπου, πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος, η ζωή κυλούσε ήρεμα και αθόρυβα στους καθημερινούς ρυθμούς της. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ωστόσο, κατέφυγαν εκεί 20.000 πρόσφυγες Βόσνιοι, αφού η Σρεμπρένιτσα τελούσε υπό την απόλυτη προστασία του ΟΗΕ. Όμως, οι 100 Ολλανδοί κυανόκρανοι που επόπτευαν την περιοχή, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς ποσοτικά και ποιοτικά, ενώ η βοήθεια που τους είχε υποσχεθεί ο ΟΗΕ έφτασε μετά τη σφαγή. Η Σρεμπρένιτσα ήταν ήδη στα χέρια του Μιλόσεβιτς, που την κατέλαβε ύστερα από μικρή αντίσταση.

Πράγματι, από τις 11 έως τις 18 Ιουλίου οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, προχώρησαν ανενόχλητοι στο εθνοκαθαρτήριο έργο τους, δηλαδή στην ανελέητη σφαγή περίπου 8.000 αμάχων ανδρών μουσουλμάνων 14 – 75 ετών, που στοιχειοθετεί γενοκτονία. Η αδυναμία των Ολλανδών στρατιωτών να υπερασπιστούν την πόλη εξ άλλου, οδήγησε σε παραίτηση σύσσωμης της ολλανδικής κυβέρνησης.

Σύμφωνα με αναφορά του Ολλανδικού Ινστιτούτου Πολεμικής Τεκμηρίωσης (NIOD) άλλωστε, στην επιχείρηση πολιορκίας της πόλης πήραν μέρος και δώδεκα Έλληνες, οι οποίοι ανήκαν στην Ελληνική Εθελοντική Φρουρά, αλλά δεν είναι εξακριβωμένο αν, και σε ποιο βαθμό, συμμετείχαν στα έκτροπα. Είναι πιθανό να ανήκαν σε ακραίες εθνικιστικές οργανώσεις, παρ’ όλο που τίποτα ακόμα δεν μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα, καθ’ ότι άκρα του τάφου σιωπή καλύπτει τις σχετικές δραστηριότητες της εποχής εκείνης. Γιατί, άραγε;

Σύσσωμος ο τότε πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, πάντως, τάχθηκε στο πλευρό των «ορθόδοξων αδερφών Σέρβων» και οι εθελοντές πίστευαν ότι αγωνίζονται για να υπερασπιστούν το χριστιανισμό από τη λαίλαπα του ισλαμισμού! Ο ίδιος ο Ράντοβαν Κάρατζιτς, μάλιστα, απένειμε σε τέσσερις έλληνες το μετάλλιο του Λευκού Αετού. Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του εθελοντή της ΕΕΦ, Γιώργου Μουρατίδη, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Μολονότι η αλήθεια είναι δύσκολο να αποδειχθεί, ο Άξελ Χάγκεντορν, Γερμανός δικηγόρος και πρόεδρος του μεγαλύτερου δικηγορικού γραφείου της Ολλανδίας, εκπρόσωπος της οργάνωσης "Μητέρες της Σρεμπρένιτσα", στρέφεται κατά των Ηνωμένων Εθνών και της ολλανδικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβάνοντας τρεις βασικές κατηγορίες στην αγωγή του:

Πρώτον, ο θύλακας της Σρεμπρένιτσα παραδόθηκε χωρίς προηγουμένως να έχουν μεταφερθεί οι άνθρωποι από τους κυανόκρανους σε ασφαλείς περιοχές.

Δεύτερον, παράλειψη παροχής βοήθειας στους ανθρώπους που κατέφυγαν στον καταυλισμό στο Ποτότσαρι της Σεμπρένιτσα.

Τρίτον, ελλιπής ενημέρωση. Αν είχαν μεταδοθεί περισσότερες πληροφορίες, η επέμβαση ίσως να είχε πετύχει.

Όπως και να ‘χει το πράγμα ωστόσο, η ταπείνωση και ανεπάρκεια του ΟΗΕ, που θύμισε εκείνη της ΚτΕ, ανάγκασε τη διεθνή κοινότητα να βομβαρδίσει τις σερβοβοσνιακές περιοχές και η Βοσνία χωρίστηκε σε κροατομουσουλμανικό και σερβοβοσνιακό τομέα, ενώ το πρόβλημα δεν φαίνεται να παίρνει τέλος.

Ο Ύπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα,  Ζέιντ Ρά'αντ Αλ Χουσέιν, εξ άλλου, είχε χαρακτηρίσει «εξαιρετικά σημαντική» την απόφαση του δικαστηρίου για τον Κάρατζιτς. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, πρόκειται για μια προειδοποίηση στους εθνικιστές ηγέτες σε όλη την Ευρώπη, αλλά και αλλού, οι οποίοι επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν το εθνικιστικό συναίσθημα και να μετατρέψουν τις μειονότητες σε αποδιοπομπαίους τράγους.

Τελειώνοντας την αναφορά σ' αυτή την τραγική σφαγή, που μόνο όνειδος μπορεί να αποτελέσει για την πολιτισμένη Ευρώπη, θα παραθέσω μια ισλαμική προσευχή που είναι χαραγμένη στα σλαβικά, αραβικά και αγγλικά στην επιτύμβια στήλη του νεκροταφείου του Ποτότσαρι, όπου χιλιάδες θύματα είναι ενταφιασμένα. Στο νεκροταφείο αυτό, απέναντι από ένα εργοστάσιο μπαταριών, όπου ατέλειωτες σειρές από πράσινα μνήματα στέκουν αδιάψευστοι μάρτυρες του μεγάλου και απίστευτου κρίματος, αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να γίνει «απ-άνθρωπος». Τα λόγια που ακολουθούν παραπέμπουν νοηματικά, νομίζω, στην επιγραφή «Ποτέ ξανά», που είναι γραμμένη σε πολλές γλώσσες στο στρατόπεδο του Άουσβιτς.

«Στο όνομα του Αλλάχ του πολυεύσπλαχνου και συμπονετικού, ευχόμαστε η οδύνη να γίνει ελπίδα, η εκδίκηση δικαιοσύνη, τα δάκρυα προσευχή, ώστε η Σρεμπρένιτσα να μην ξανασυμβεί ποτέ».

Πόσο εύκολα επαναλαμβάνεται η Ιστορία...