Ένας άνθρωπος για τον συνάνθρωπο - 'Ενα In Memoriam στην Ιατρό Χαρίκλεια Λούπα

Γράφει ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης

“Οι πράξεις μας αντηχούν στην αιωνιότητα”, έλεγε υπό την μορφή ρητού ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας και φιλόσοφος Μάρκος Αυρήλιος. Κι αυτή του η ρήση δεν θα μπορούσε να βρεί παρά ελάχιστα αλλού εφαρμογή, πέρα απο την σημερινή μου in memoriam αναφορά στην Ιατρό και το κυριότερο ΑΝΘΡΩΠΟ Χαρίκλεια Λούπα.

Η Χαρίκλεια Λούπα, υπήρξε μια κορυφαία επιστήμων στον κλάδο της και ένας άνθρωπος που έθεσε σε πλήρη εφαρμογή των ρόλο της ως Ιατρού σε σχέση οχι μόνον με την επιστήμη της Ιατρικής που υπηρέτησε πιστά ως την τελευταία της επίγεια ημέρα, αλλά το κυριότερο απέναντι στον συνάνθρωπο της, τον ασθενή συνάνθρωπο που μαζί του αγωνιζόταν για την θετική, έκβαση, την ίαση του.

Επιστήμων απο τις λίγες στην Ελλάδα αναφορικά με την ακαδημαική της επάρκεια, βοήθησε πάρα πολύ κόσμο σώζοντας τον απο τον ακρωτηριασμό των κάτω άκρων. Μια ενέργεια που δεν είχε μόνον σωματικό όφελος αλλά το κυριότερο ψυχολογικό, διότι ο ακρωτηριασμός κάθε ανθρώπινου μέλους, φέρει ένα ανεξίτηλο τραύμα ψυχολογικό στον άνθρωπο που η ζωή τα έφερε έτσι, να ζήσει ως το τέλος της ζωής του με κάποιο μέλος λιγότερο, να χάσει την ολότητα του σωματικά και το κυριότερο ως προανέφερα ψυχικά.

Για την Χαρίκλεια Λούπα, αξίζει να αναφερθεί με δύο γραμμές κάποιος. Οχι γιατι εκείνη λόγω χαρακτήρα θα επιθυμούσε κάτι τέτοιο, αλλά γιατι ο κόσμος θα πρέπει να διδάσκεται τα καλά παραδείγματα των συναθρώπων του, όπου και αν τα βρίσκει. Σαν ένα εσωτερικό χρέος, μιάν υποχρεώση βαθιά.

Η εκλιπούσα υπήρξε άνθρωπος παντελώς ανιδιοτελής, άνθρωπος που σκεπτόταν και αγωνιούσε για τις εκατοντάδες ή και χιλιάδες  ψυχές όπου ανέλαβε κατά την διάρκεια της Ιατρικής της πορείας με τον σαφή στόχο να καταφέρει να νικήσει την ασθένεια.  Να συντρίψει την θλίψη. Να φέρει και πάλι το χαμόγελο στα πικραμένα χείλη όσων υποφέρουν.

Δεν πρέπει για κανέναν λόγο να λησμονηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος. Να περάσει απαρατήρητη σχεδόν η παρουσία του απο αυτά τα χώματα όπου εκείνη τα περπάτησε με εργατικότητα, με βλέμμα καθαρό, με μυαλό συγκεντρωμένο στην αποστολή της. Θα ήταν μια μεγάλη αδικία να μην γράφονταν δύο γραμμές, μια τελευταία υπόμνηση σε έναν άνθρωπο που έβαλε σκοπό της ζωής του τον συνάνθρωπο που υποφέρει.

Η Χαρίκλεια Λούπα τίμησε στο έπακρο την Ιατρική της ιδιότητα. Μα δεν είναι μόνον αυτό που συγκινεί στην περίπτωση της. Τίμησε το κυριότερο την ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ της ιδιότητα, δίδαξε ήθος, δίδαξε έμπρακτο ανθρωπισμό στο έπακρον.

Γιατρέ, έπειτα απο τον αδόκητο χαμό σου, δεν βρίσκομαι εις θέσιν να γνωρίζω το πού βρίσκεσαι. Δεν βρίσκομαι εις θέσιν να γνωρίζω το τι υπάρχει μετά απο εδώ. Ίσως πιότερη σημασία να έχει το τι υπάρχει μόνον εδώ τελικά. Αυτό που γνωρίζω όμως σίγουρα είναι πως η θέση σου δεν θα είναι ποτέ ένα λερό άγαλμα στημένο σε μια πλατεία που κανείς δεν θα του δίνει σημασία μετά απο λίγο. Οχι αυτό θα ήταν μια πολύ ρηχή τιμή για έναν άνθρωπο ως εσύ. Η θέση σου θα είναι πάντοτε μέσα στις καρδιές όσων βοήθησες και μέσα στις καρδιές των συγγενών τους. Εκεί θα ήθελες να έχεις μια θέση για πάντα. Θα βρίσκεσαι μέσα στις καρδιές των συναδέλφων σου που με παντελή σχεδόν έλλειψη ενίοτε των υλικών, δίνουν τον καθημερινό τους  τιτάνιο αγώνα.

Έπεσες ναι. Μα έπεσες σε μια μάχη που όλοι κάποτε θα πέσουμε, αγωνιζόμενη απο τον δικό σου προμαχώνα ώστε να διασωθεί ο άνθρωπος. Η ψυχή και το σώμα του. Ο συνάνθρωπος, καλύτερα.

Όλους θα μας σκεπάσει κάποτε η νύκτα του θανάτου όπως ανέφερε ποιητικά στον μνημειώδη του λόγο προς τους νέους της εποχής του ο στρατηγός της Εθνεγερσίας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που πιο ποιητικό σχήμα δεν ξανάδα εγώ ο “άνθρωπος των γραμμάτων” και των λογοτεχνικών κύκλων.

Για να γράψεις ιστορία λέω κάπου, δεν χρειάζεται να ξέρεις γράμματα. Χρειάζεται να κάμεις πράξεις. Πράξεις που φεγγοβολούν τους γύρω σου που ζούν στο σκότος, στην απελπισία, στην λύπη και την θλίψη και τους δείχνουν τον ορθό δρόμο.

Να ζείς ως φάρος δυνατός για τους γύρω. Να φέρνεις την ελπίδα πως δεν χάθηκε ο άνθρωπος. Να κάνεις αυτό το οποίο νιώθεις για καθήκον απέναντι στον διπλανό σου και στον εαυτό σου.

Γιατρέ, δέξου αυτό το σημείωμα το βγαλμένο απο την ψυχή ως δώρον εκτιμήσεως. Το πέρασμα σου εις τα επέκεινα,  δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, μα είμαι σίγουρος πως κάθε φορά που κάποιος ασθενής σου ή κάποιος ασθενής γενικώς γίνεται καλά, τότε ο ίσκιος σου θα γυρίζει πάλι εδώ, με το μειδίαμα που σε χαρακτήριζε, αυτό το ελαφρά σχηματισμένο χαμόγελο της ικανοποίησης στο πρόσωπο σου, πως κέρδισες έστω και πρόσκαιρα την φθορά για μια ακόμη ημέρα, πως απέδειξες για ακόμη μια μέρα πώς να ζει ο άνθρωπος ανάμεσα των ανθρώπων.

Ελπίζω να μην ξεχαστείς. Δεν πρέπει επουδενί να ξεχαστείς. Ελπίζω επίσης να έρθουν κι άλλοι σαν εσένα εδώ πάνω εμπνεόμενοι απο το έργο σου, ώστε να ξαναθυμηθεί όλος ο κόσμος τον προορισμό του, που δεν είναι άλλος απο το νοιάξιμο με τον κάθε τρόπο του ο καθένας, για τον διπλανό του. Οχι μόνον νέοι επιστήμονες και γιατροί αλλά το πιότερο ΑΝΘΡΩΠΟΙ ως εσύ υπήρξες απο την πρώτη ως την τελευταία σου ημέρα εδώ.

Με τον αδόκητο χαμό σου, δεν πέφτει η αυλαία. Σηκώνεται ψηλότερα ο άνθρωπος και μεγαλώνει η ευθύνη.

Καλό Πέρασμα.