Γράμμα στην αδελφή μου

Αντί μνημοσύνου...

Απο μικρή σε φωνάζαμε Χαρά, εσύ όμως τελευταία προτιμούσες το Χαρίκλεια. Όπως και να'χει το πράγμα, ήσουν φτιαγμένη για να δίνεις χαρά, ΑΓΑΠΗ κι ελπίδα. Τήρησες τον όρκο του Ιπποκράτη όσο ελάχιστοι, τίμησες την ιατρική σου μπλούζα μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής σου.

Τώρα που πέρασε λίγος καιρός και καταλάγιασε κάπως η οδύνη του θανάτου, είναι η σειρά της συνειδητοποίησης της απώλειας. Της απουσίας, που απέκτησε πλέον οντότητα και είναι πανταχού παρούσα. 

Δεν γνωρίζω αν βλέπεις, αν νοιώθεις, αν καταλαβαίνεις εκεί που είσαι, - από τότε που έφυγες, τα πάντα είναι υπό αίρεση και προς απόδειξη -, δεν ξέρω καν αν υπάρχεις κάπου, αν έχει μείνει κάτι από σένα... Θα ήθελα, όμως, τόσο πολύ να νοιώσεις την ΑΓΑΠΗ αυτών των ανθρώπων, αυτών που εσύ ΑΓΑΠΗΣΕΣ τόσο ανιδιοτελώς και στους οποίους αφιέρωσες τη ζωή σου: των ασθενών σου. Σου επιστρέφουν την ΑΓΑΠΗ που τους πρόσφερες. Ξέρω καλά, ότι η ψυχούλα σου θα τους προστατεύει, αλλά και θα αγωνιά γι΄αυτούς, για το μέλλον τους.

Παρηγοριά μου μόνη, τα δεκάδες μηνύματα που εξακολουθούν να φτάνουν καθημερινά, τα εκατοντάδες τηλεφωνήματα:

"Χάσαμε τον άγγελό μας", "Της χρωστάω τη ζωή μου", "Μου έσωσε το πόδι από ακρωτηριασμό", "Χάρη σ' εκείνη βρήκα ξανά την ελπίδα μου για ζωή", "Ο άνδρας μου πήγε με καρότσι κι έφυγε περπατώντας", "Έμεινα ορφανός", " Πείτε μας πού έχει ενταφιαστεί ο άγγελός μας", "Κλαίμε κάθε μέρα κι εγώ κι η γυναίκα μου", "Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου", "Έχασα το στήριγμά μου", "Ήμουν εξαρτημένος από εκείνη", "Πενθώ, έχασα τον άνθρωπό μου", "Έμεινα απροστάτευτη"... 

Κατ' αρχάς, να σου ζητήσω συγγνώμη που εγώ είμαι εδώ, βλέπω το ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα, τη βροχή κι εσύ έχεις φύγει για το επέκεινα. Αν ήταν να φύγει κάποια από τις δυο μας, έπρεπε να είχα φύγει εγώ που είμαι άχρηστη. Εσύ, κοίτα πόσους ορφανούς ανθρώπους άφησες πίσω σου; Έχω ακόμα ελπίδα, ότι όλα μπορεί να είναι ένα κακό ατελείωτο όνειρο κι ότι ένα πρωί θα ξυπνήσω, θα σ' αγκαλιάσω σφιχτά και θα σου πω: "Έλα να σου διηγηθώ τι τρομερό εφιάλτη είδα!". Όμως, οι μέρες περνάνε κι οι ελπίδες μου εξανεμίζονται...

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή, γνωρίζω όμως ότι το έργο που άφησες πίσω σου, ως παρακαταθήκη, είναι ανεκτίμητο κι εύχομαι να γίνει δρομοδείχτης για συναδέλφους, συνεργάτες και μεταγενέστερους. Λίγοι -έστω λίγοι - ακόμα αν υπήρχαν σαν κι εσένα, ο κόσμος μας θα ήταν τόσο διαφορετικός!

Όσο για μένα, θ' ανάβω πάντα ένα κεράκι μπροστά στη φωτογραφία σου, θα βλέπω το φεγγάρι που τόσο αγαπούσες, ακούγοντας τη σονάτα υπό το σεληνόφως, θα φροντίζω τον Ηλία, θα κοιτάζω τις παιδικές μας φωτογραφίες, θα νοιώθω πάντα την προστατευτική σου αύρα - για σένα ήμουν πάντα το μικρό σου αδερφάκι -, θα θαυμάζω τα τόσα όμορφα που απαθανάτισες με το φακό σου, θα μετανιώνω για όλα όσα είπα, ενώ δεν έπρεπε να πω και για όλα όσα δεν έκανα, ενώ έπρεπε να κάνω· γιατί σε θεωρούσα δεδομένη. Πόσο λάθος έκανα! Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου ότι ήσουν φθαρτή. Πιστεύαμε όλοι ότι ήσουν άτρωτη, φτιαγμένη από σίδερο κι ατσάλι! Ότι θα ήσουν πάντα εδώ, με τη θετική σου ενέργεια, να μας φροντίζεις, να μας στηρίζεις. Δεν ξέρω αν κατάφερες ν' ακούσεις όλα αυτά που σου εξομολογήθηκα στο τέλος, - πολύ θα με ανακούφιζε αν ήξερα πως άκουσες έστω και τα μισά. Κι ενώ θα ήθελα να σβήσω από τη μνήμη μου εκείνες τις ύστατες καταραμένες μέρες, με κατατρύχουν οι στιγμές, οι ήχοι, οι εικόνες... Ίσως, αν σου κρατούσα πιο σφιχτά το χέρι, να μην είχες φύγει, ίσως...

Ένα είναι σίγουρο: έζησες με αξιοπρέπεια κι αυταπάρνηση, έφυγες με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά. Τόσο πρόωρα, ωστόσο, και άδικα. Επέλεξες το κοσμίως πάσχειν, γιατί ήσουν φτιαγμένη από μια στόφα διαφορετική και σπάνια, από την οποία ελάχιστοι από μας είναι καμωμένοι. Ήσουν εξ αρχής ξεχωριστή, θαρραλέα και προορισμένη για τις μεγάλες πράξεις, ένας άνθρωπος άλλης φιλοσοφίας. Η ανθρώπινη ζωή και υγεία  ήταν για σένα σκοπός ζωής. Κι ο κάθε ασθενής ήταν για σένα μοναδικός. Πάντα δίπλα με συμπόνοια κι ανθρωπιά. Δεν υπήρχε ωράριο, δεν υπήρχε μέρα ή νύχτα, Κυριακές, αργίες και κορωνοϊός. Πάντα παρούσα, πάντα ανθρώπινη, χαμογελαστή και ζεστή. Χαρούμενη, όταν κάποιος ασθενής πήγαινε καλά, θλιμμένη, όταν κάποιος δεν τα κατάφερνε. Άφησες έργο πίσω σου κι ανθρώπους που θα σε θυμούνται πάντα με ΑΓΑΠΗ κι ευγνωμοσύνη. Δεν ήσουν παρά ένα μέγεθος! 

Όμως, τώρα ταξιδεύεις στο φως - πάντα αγαπούσες τα ταξίδια - αλλά αυτό το ταξίδι είναι διαφορετικό. Ελεύθερη, σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποιο άλλο σύμπαν, στο χώρο, στο χρόνο, στο διηνεκές. Έτσι θέλω να πιστεύω, έτσι πρέπει να είναι, ειδ' άλλως η ζωή μας ολόκληρη είναι ένα λάθος.

Ας αναπαύεσαι εν ειρήνη αδερφάκι, Χαρά ή Χαρίκλεια!

Έτσι κι αλλιώς, οι άγγελοι δεν πεθαίνουν ποτέ...