Ο Βαρουφάκης στη Δραπετσώνα - Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Σε στάση λεωφορείου είδα μια αφίσα – διαφάνεια που τράβηξε την προσοχή μου. Με καλεί στη Δραπετσώνα για να αποφασίσω με όλους όσοι θα βρίσκονται εκεί για το μέλλον μου, τη ζωή μου, υποθέτω και τα όνειρά μου. Ζω σε μια περιοχή όπου οι τοίχοι μιλούν στους περαστικούς. Από τα ιερογλυφικά των γκράφιτι ως εκατοντάδες τυπωμένα χαρτιά που με παροτρύνουν να σκοτώσω τα αφεντικά, να ανατρέψω τον βιομηχανικό πολιτισμό, να μην ξαναφάω κρέας και να ακούσω την επόμενη ομιλία του Δ. Κουτσούμπα ή να απολαύσω τον Σκουρολιάκο που έκανε εμφάνιση τις προάλλες στην πλατεία Βικτωρίας. Η αφίσα όμως τράβηξε το ενδιαφέρον μου διότι δεν ανταποκρινόταν στις μπαρόκ υφολογικές προδιαγραφές της πολιτικοποιημένης τέχνης. Οπου προσπαθούν να στριμώξουν όλη την επαναστατική σοφία στο περιορισμένο πλαίσιο και για να υπογραμμίσουν την κεντρική ιδέα χτυπάνε κάτι κίτρινα και κάτι κόκκινα που βγάζουν μάτι. Η αφίσα αυτή είναι λιτή, ασπρόμαυρη και αναπαριστά ένα πλήθος από ανθρώπινες μορφές χωρίς πρόσωπο. Μια φιγούρα μόνο ξεχωρίζει από το απρόσωπο πλήθος. Είναι ο Τσε, σχεδιασμένος με πρότυπο τη γνωστή φωτογραφία των t-shirts. Ας το πω επιτέλους για να ησυχάσω: είναι η αφίσα για το συνέδριο του ΜέΡΑ25, το οποίο θα διεξαχθεί στα πρώην λιπάσματα της Δραπετσώνας. Το συνέδριο είναι «διαβουλευτικό», προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Η είσοδος, υποθέτω, είναι ελεύθερη, οι καιρικές συνθήκες ευνοϊκές, ο χώρος ιστορικός, ο Βαρουφάκης έχει καιρό να εμφανισθεί, οπότε όλα προοιωνίζονται μια επιτυχημένη παράσταση.
Ομολογώ την αμαρτία μου. Μόλις πριν από λίγο καιρό έκανα τον κόπο να αποκρυπτογραφήσω το αρκτικόλεξο. «Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής». Εχοντας γνωρίσει τον κ. Βαρουφάκη, ως δημόσιο πρόσωπο εννοώ, δεν χρειάζεται να πω πόσο με ενθουσιάζει αυτό το «ρεαλιστική». Ποια άλλη λέξη θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει; Οφείλω να κάνω και εγώ την αυτοκριτική μου. Τον έχω ειρωνευθεί πολλές φορές, τον έχω κατακρίνει άλλες τόσες. Ομως τώρα που είδα την αφίσα, το συνέδριο στα λιπάσματα, τη μορφή του Τσε, το «διαβουλευτικό», διεπίστωσα ότι τόσον καιρό δεν τον είχα καταλάβει. Δεν είχα αντιληφθεί το χιούμορ του, δεν είχα αντιληφθεί ότι ο άνθρωπος παριστάνει τον πολιτικό γιατί τον διασκεδάζει η ιδέα ότι διάφοροι τον αντιμετωπίζουν ως πολιτικό. Για να το κάνω πιο λιανά: ο Βαρουφάκης στα λιπάσματα είναι η μεταμοντέρνα εκδοχή του Βασίλη Λεβέντη.
ΥΓ.: Στη χθεσινή στήλη των επιστολών, αναγνώστης αμφιβάλλει αν γνωρίζω τη διαφορά ανάμεσα στον Μοροζίνι και τον Ελγιν επειδή έγραψα ότι υποθέτω πως τους μπέρδεψε ο Τσίπρας. Τον ευχαριστώ. Από μικρός τους μπέρδευα αυτούς τους δύο και θα κρατήσω αντίγραφο της επιστολής του ώστε όποτε αναφερθώ ξανά στο θέμα να θυμάμαι ποιος είναι ποιος. Γηράσκω αεί διδασκόμενος.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
