Μια Αλφαβήτα ο δρόμος του Κορωνοϊού - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν τον συντάκτη τους και δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του Παλμογράφου.

«Και ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται, φοβάται μην και δεν τον φοβηθώ”. Αγγελάκας 

Τα τελευταία δύο χρόνια μας κυριεύει ο φόβος του ιού, του άγνωστου και της μοναξιάς εξ αιτίας της επιδημίας και αναστατώνει τον ψυχικό μας κόσμο, καθώς αποκαλύπτει την τρωτότητά μας και ρυμουλκεί στην επιφάνεια την αγωνία της βαριάς ασθένειας. 

Όμως  και ο φόβος του θανάτου πλανάται στο μυαλό μας, ριζώνει και δεν βγαίνει. Η πολυπλοκότητα των μέτρων, οι συχνές ακυρώσεις αυτών και η αντικατάσταση τους με  νέα μέτρα,  όπως και η επαναφορά μερικών εξ αυτών μας κάνουν δύσπιστους και  αντάρτες.

Όμως ο φόβος γεννάει το άγχος και το άγχος με τη σειρά του μας δυσκολεύει να ηρεμήσουμε, να αναπνεύσουμε  επηρεάζοντας έτσι  το ανοσοποιητικό μας σύστημα (όπως λένε οι γιατροί) , το οποίο θέλει να το  βοηθήσει το  «χιλιοτραγουδισμένο» εμβόλιο, μέχρι στιγμής στον κορωνοϊό Δ. Μέχρι το Ω της Αλφαβήτα έχουμε δρόμοοοοοο.

Κατάσταση : Με μάσκα σε  όποιο χρώμα θέλει ο καθένας, χωρίς μάσκα ο αρνητής του εμβολίου και οπαδός της άποψης ότι ο ιός είναι πολιτικό παιχνίδι, κλείσου σπίτι, βγες απ’ το σπίτι, πήγαινε σε γάμο, μη χορέψεις όμως,  πάρε 150 ευρώ να κάνεις το εμβόλιο αν θέλεις  να χορέψεις, κάνε το εμβόλιο αν θέλεις να πας σε νησί  κλπ. κλπ. Όμως έρχεται και ο Δ ιός ο ξάδελφος και  σου λένε : θα κλειστείς πάλι στο σπίτι, η μάσκα θα γίνει μουτσούνα μόνιμη και βλέπουμε.

Τρελά ή ορθά  όλα; 

Μέχρι να τελειώσουν τα γράμματα της Αλφαβήτας, έχουμε τόσες ακόμη μεταλλάξεις του ιού. Υπομονή, μέχρι το Ω.

Ευτυχώς που δεν του δίνουμε ονόματα όπως στους ανεμοστρόβιλους γιατί τότε χαθήκαμε. Κάτι είναι και αυτό.

Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Όλοι οι  άνθρωποι  ανησυχούμε για την υγεία μας, για ορισμένους όμως αυτή η ανησυχία δημιουργεί προβλήματα στην καθημερινότητά τους, γιατί η πανδημία πυροδοτεί ή αναζωπυρώνει φοβίες όπως  η αίσθηση του φόβου για μόλυνση και  οδηγεί σε υπερβολικά «τελετουργικά» καθαριότητας στο σπίτι ή στο σώμα, χωρίς όμως την ψυχική μας αποφόρτιση. Γινόμαστε δηλαδή πιο νοικοκύρηδες με τη σκόνη, το σφουγγάρισμα, τα χεράκια καθαρά κουβαλώντας μαζί μας αντισηπτικά μαντηλάκια κλπ. Όμως παραμένει ακόμη  στην ψυχή μας ο φόβος της μόλυνσης.

Σ’ αυτό το στάδιο αποδεχόμαστε τα συναισθήματα που βιώνουμε: φόβο, λύπη, θυμό κλπ. και  είναι απολύτως φυσιολογικά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Όμως πρέπει να ελέγχουμε  και  τις γνώσεις μας πάνω στον κάθε ιό του γράμματος της Αλφαβήτα, προφυλάξεις κλπ. 

Η μοναχικότητα, η απομόνωση, η ανεργία άλλαξαν χαρακτήρες και  διαμόρφωσαν μια πιο σκληρή κοινωνία, αφώτιστη. Όταν βγαίνουμε έξω από κάθε αποκλεισμό τοπικό ή προσωπικό, κάποιος  σκέφτεται και πράττει: Κλέβω, σκοτώνω, κακοποιώ, δυσπιστώ,  φοβάμαι, πεινάω, είμαι άνεργος και θέλω να ζήσω όπως πριν ιού. Το εμβόλιο θα με σώσει ή θα πεθάνω; και διάφορες άλλες σκέψεις και πράξεις. 

Ποιον να κατηγορήσεις τον ιό, την Αλφαβήτα που έχει 24 γράμματα, το κράτος, τα ΜΜΕ, το εμβόλιο, τη μάνα σου και τον πατέρα σου που δεν είναι πλούσιοι, το αφεντικό σου που έκλεισε το μαγαζί του, τη γειτόνισσα που δεν σου λέει καλημέρα, τον φίλο σου που έχεις να τον δεις ένα χρόνο μη μολυνθείτε, τη μάσκα.

Τις πταίει. Έλα ντε.

Πάντως αν ποτέ ξεπεράσουμε την πανδημία με εμβόλιο ή όχι και φτάσουμε στο Ω η μετα-πανδημική  κοινωνική ζωή θα χαρακτηρισθεί από δύο αντίθετες τάσεις:

Σε όσους λένε «ναι» στην επιστροφή στην προηγούμενη ζωή ανυπομονώντας να κάνουν ό,τι έκαναν προ κορωνοϊού παρέες, πάρτι και συναυλίες και σε όσους λένε «όχι» έχοντας βρει νέες χαρές στο σπίτι τους μακριά από τη φασαρία του κόσμου και αποζητούν ακόμη πιο πολύ την ησυχία και την απομόνωση.

Όπως και να ‘χει ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη. Οι προφυλάξεις και τα μέτρα γνωστά και άγνωστα, τα εμβόλια δύσπιστα από πολλούς, η υπομονή εξαντλείται,  και ο φόβος θεριεύει, η μάσκα μένει αξεσουάρ πια και το Ω αργεί. 

Ο Κορωνοϊός έχει να διανύσει μια Αλφαβήτα δρόμο.

Μαρία Παπαδοπούλου.