René Robert: Μία δολοφονία εν ψυχρώ
Ο Ρενέ Ρομπέρ ήταν Ελβετός φωτογράφος, ιδιαίτερα γνωστός στην Ισπανία, -και όχι μόνο-, όπου είχε απαθανατίσει με το φακό του πολλούς καλλιτέχνες του φλαμένκο. Πέθανε στους δρόμους του Παρισιού, αγνοημένος από τους περαστικούς. Δεν του άξιζε τέτοιος θάνατος. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοιος θάνατος!
Φωτο: Jean-Louis Duzert/Avalon, The Guardian
Στις 18 του περασμένου μήνα, γύρω στις εννέα και μισή το βράδυ, ο Ρομπέρ βγήκε τη συνηθισμένη του βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι, σκόνταψε ή αισθάνθηκε αδιαθεσία, ζαλίστηκε κι έπεσε. Αδυνατούσε να σηκωθεί και παρέμεινε ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο καθ΄ όλη τη διάρκεια της νύχτας, με θερμοκρασία κοντά στο μηδέν. Η Rue de Turbigo βρίσκεται σε μια πολυσύχναστη γειτονιά, μεταξύ Place de la République και Les Halles. Κόσμος πολύς περνούσε από δίπλα του, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, κανείς!
Οι περαστικοί εξακολουθούσαν να προσπερνούν αδιάφοροι, οι ώρες κυλούσαν, η θερμοκρασία έπεφτε ολοένα και περισσότερο κι ο 85χρονος φωτογράφος κειτόταν καθηλωμένος στο παγωμένο πεζοδρόμιο, αόρατος, θαρρείς, για τους εύθυμους Παριζιάνους που έβγαιναν από τα μπαρ και για τους τουρίστες που νυχτοπερπατούσαν στην Πόλη του Φωτός.
Περίπου εννέα ώρες αργότερα, γύρω στις πεντέμισι τα ξημερώματα, κάποιος άστεγος ειδοποίησε τις αρμόδιες Αρχές για βοήθεια. Πολύ αργά! Οι πυροσβέστες, που κατέφθασαν με αρκετή καθυστέρηση, βρήκαν «έναν άνδρα ξαπλωμένο καταγής, με κρανιακό τραύμα και αίμα». Ο Ρομπέρ είχε υποθερμία και δεν μπόρεσε να κρατηθεί στη ζωή.
Το συμβάν προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στη Γαλλία, ενώ εγείρει πολλά ερωτηματικά σχετικά με το προνοιακό κράτος και την αντιμετώπιση των αστέγων, τους οποίους οι περισσότεροι προσπερνούν αποστρέφοντας το βλέμμα. Να σημειωθεί εδώ ότι στην συγκεκριμένη περιοχή της γαλλικής πρωτεύουσας – στην καρδιά του Παρισιού - ζουν πολλοί άστεγοι (clochards ή, πιο επίσημα, SDF), ενώ, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, 587 SDF πέθαναν στους δρόμους της Γαλλίας το 2020, η μέση ηλικία των οποίων ήταν 48 έτη, έναντι 79 του υπόλοιπου πληθυσμού. Το 24% είχε περιπλανηθεί στους δρόμους για πάνω από μία δεκαετία.
«Αν αυτός ο φρικτός θάνατος μπορεί να χρησιμεύσει σε κάτι», επισημαίνει ο φίλος του άτυχου άνδρα και δημοσιογράφος, Michel Mompontet, «είναι να μας ευαισθητοποιήσει να σταματάμε πάντα για ένα δευτερόλεπτο – όσο κι αν βιαζόμαστε- να τσεκάρουμε, όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο».
Αγαπητέ Μισέλ, πολύ σωστά τα λες, όμως θα μου επιτρέψεις να έχω κάποιες ενστάσεις: Νομίζω ότι ο λόγος που κάποιος δεν σκύβει πάνω από έναν πεσμένο άνθρωπο, δεν είναι η σπουδή, αλλά η αναλγησία. Δεν μας λείπει ο χρόνος, η ΑΝΘΡΩΠΙΑ μας λείπει. Ανάδελφοι και στεγανοποιημένοι ζούμε στη φούσκα μας, μέχρι να μας συμβεί κάτι που θα μας βγάλει βίαια απ’ αυτήν. Αν συμβεί…
Τελικά, ένας άστεγος ειδοποίησε για βοήθεια. Δεν είναι παράξενο. Καθόλου! Γιατί ο άνθρωπος αυτός ίσως να είχε βρεθεί κάποτε σε παρόμοια θέση ή γιατί γνωρίζει καλά πώς είναι να είσαι μόνος κι αβοήθητος στη μέση του πουθενά κι έβαλε τον εαυτό του στη θέση του Ρομπέρ. Ενσυναίσθηση λέγεται και είναι η μαγική λέξη που κάνει τη Γη να γυρίζει ακόμα!
*Μπορείτε να δείτε δείγμα της δουλειάς του άτυχου φωτογράφου στην επίσημh ιστοσελίδα του: https://www.renerobert.net/
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα