Μια γενναία απόφαση για τους πρώην πρωθυπουργούς - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Η απόφαση της οικειοθελούς αποχώρησης του Κώστα Καραμανλή από την κεντρική πολιτική σκηνή αποτελεί από μόνη της ένα σημαντικό γεγονός και μια ευκαιρία να τεθεί επί τάπητος ένα θέμα ταμπού.

Την αποχώρηση από την ενεργό πολιτική όλων των πρώην πρωθυπουργών που έχουν πάψει να είναι αρχηγοί του κόμματός τους, η κάποιου άλλου κόμματος.

Αυτή την στιγμή στην Ελληνική Βουλή υπάρχουν τρεις πρώην πρωθυπουργοί που δεν είναι αρχηγοί κόμματος.

Είναι ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς.

Και οι τρεις καταλαμβάνουν μια θέση βουλευτή χωρίς ουσιαστικά να έχουν καμία παρουσία και δράση.

Μια θέση «εξ οφίτσιο» δηλαδή, που αποτελεί κάτι σαν απόδοση αξιώματος.

Και αυτό, γιατί αν και δεν εκλέγονται από τον λαό με σταυρό όπως οι υπόλοιποι βουλευτές, έχουν καπαρωμένη την έδρα με βάση το άρθρο 72 - Προεδρικό Διάταγμα 26/2012 - (Άρθρο 72 Π.Δ. 96/2007):

«Όσοι έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί σε κυβέρνηση που έτυχε ψήφου εμπιστοσύνης της Βουλής και έχουν εκλεγεί βουλευτές καθώς και ο αρχηγός ή ο πρόεδρος αυτοτελούς κόμματος ή, αν πρόκειται για συνασπισμό κομμάτων, ο αρχηγός του συνασπισμού, θεωρούνται ότι λαμβάνουν σταυρούς προτίμησης το σύνολο των έγκυρων ψηφοδελτίων του συνδυασμού στο ψηφοδέλτιο του οποίου περιλαμβάνονται.»

Ένα προεδρικό διάταγμα που ουσιαστικά παραβιάζει τις αρχές της άμεσης ψηφοφορίας, της ελεύθερης και ανόθευτης λαϊκής βούλησης και παρέχει στους πρώην πρωθυπουργούς εις το διηνεκές προνομιακή μεταχείριση έναντι των υπόλοιπων υποψηφίων βουλευτών.

Χαρακτηριστική η περίπτωση του Παναγιώτη Φασούλα που αν και ήρθε πρώτος σε σταυρούς στην Α’ Πειραιώς έχασε την έδρα από τον Κώστα Σημίτη, γιατί σε αυτόν προσμετρήθηκαν όλοι οι σταυροί του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ χωρίς ο ίδιος να πάρει προσωπικά ούτε έναν.

Και το χειρότερο;

Όταν προσέφυγε στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ)για να πάρει την έδρα πίσω, απέρριψαν το αίτημα του με τον συλλογισμό ότι:

«Το Σύνταγμα ανέχεται εξαιρέσεις από την αρχή της ισότητας στο δικαίωμα του εκλέγεσθαι....κτλ κτλ».

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Αν παρόλα αυτά θέλουν να παραμείνουν στην πολιτική σκηνή, ας κατέβουν τουλάχιστον και αυτοί υποψήφιοι στις εκλογές με τους ίδιους όρους.

Να τίθενται και αυτοί με σταυρό στην κρίση του Ελληνικού λαού και να ασκούν με επιμέλεια και διαρκή παρουσία τα καθήκοντα του βουλευτή αν εκλεγούν.

Γιατί κανένας από τους πρώην πρωθυπουργούς που βρίσκεται αυτή την στιγμή στην βουλή δεν έχει ενεργό συμμετοχή σε ότι  διαδραματίζεται στην κεντρική πολιτική σκηνή αυτού του τόπου.

Όχι μόνο δεν συμμετέχουν ενεργά στις εκλογές, αλλά δεν στηρίζουν ουσιαστικά ούτε τα κόμματα που ανήκουν.

Όποτε μάλιστα η ηγεσία του κόμματος τους ζητά μια δημόσια δήλωση στήριξης, αν  την κάνουν, την διατυπώνουν με τέτοιο τρόπο που περισσότερο αμφιβολίες γεννά παρά στήριξη.

Ο Κώστας Καραμανλής από τότε που εγκατέλειψε την εξουσία δεν έχει μιλήσει ποτέ, παρ όλες τις εκκλήσεις και τις προκλήσεις που έχει δεχτεί να πει κάτι για τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του.

Τι πήγε λάθος και έστρωσε η περίοδος της διακυβέρνησής του τον δρόμο προς τα μνημόνια, η να υπερασπιστεί το κυβερνητικό του έργο.

Κάποια στιγμή, μετά από δέκα χρόνια αποφάσισε να σπάσει την σιωπή του με μια γραπτή δήλωση για το 'Σκοπιανό", που αν την διάβαζε κανείς προσεχτικά θα έβλεπε ότι αν δεν ήταν στήριξη στις θέσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν και καταδίκη.

Ο Γιώργος Παπανδρέου παραμονές εκλογών αντί να στηρίξει το κόμμα που τον έκανε πρωθυπουργό, πρόδωσε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του και ενεργώντας διασπαστικά δημιούργησε δικό του κόμμα.

 Ο Αντώνης Σαμαράς όταν η Βουλή σε ολομέλεια ψήφιζε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μια κορυφαία πολιτική στιγμή της χώρας που γίνεται κάθε πέντε χρόνια, εκείνος επέλεξε να απουσιάσει στο εξωτερικό και ψήφισε στέλνοντας επιστολή χωρίς να αναφέρει καν το όνομα της υποψήφιας προέδρου.

Ίσως γιατί θεωρούσε ότι του άξιζε εκείνου η τιμή για το ύπατο αξίωμα της χώρας και κάποιοι του την έκλεψαν.

 Και σαν βουλευτές όμως αντίστοιχη συμπεριφορά και έλλειψη σεβασμού έχουν επιδείξει.

Είναι οι βουλευτές με την μικρότερη παρουσία στην Βουλή, δεν καταθέτουν επερωτήσεις, δεν συμμετέχουν στο νομοθετικό έργο, δεν παίρνουν τον λόγο στην Βουλή, σπάνια ανεβαίνουν στο βήμα και ούτε συμμετέχουν σε μόνιμες η διαρκείς επιτροπές της Βουλής.

Και αυτό, γιατί θεωρούν ότι η ιδιότητα του βουλευτή που έχουν τώρα, είναι υποδεέστερη από αυτή του πρωθυπουργού που είχαν κάποτε και τους μειώνει να ασκήσουν τα καθήκοντα του βουλευτή.

Το μόνο που κάνουν είναι να πιάνουν στασίδι στα «βορινά» όταν αποφασίσουν να παραστούν.

Και όμως, θα μπορούσαν αυτοί οι άνθρωποι με την εμπειρία, την  ωριμότητα, αλλά και τις προσωπικές σχέσεις που έχουν αποκτήσει από την πρωθυπουργική τους θητεία, να προσφέρουν έργο παρεμβαίνοντας δημόσια με ψυχραιμία και αίσθημα εθνικής ευθύνης, τουλάχιστον στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν αυτή την χώρα και που είναι τόσα πολλά.

Ζητήματα που τα ξέρουν γιατί τα περισσότερα οι ίδιοι διαχειρίστηκαν.

 Ούτε αυτό κάνουν δυστυχώς.

Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνούν ανελλιπώς κάθε τέλος του μήνα από το ταμείο να εισπράττουν τον παχυλό τους μισθό.