Προεδρικές εκλογές και γαλλική κεντροδεξιά - Της Σώτης Τριανταφύλλου

Μετά από μια ομιλία της υποψήφιάς της, η γαλλική κεντροδεξιά κατολισθαίνει προς την ανυπαρξία

Σχόλιο για τη Βαλερί Πεκρές και τη γαλλική κεντροδεξιά που ακολουθεί τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία στην παρακμή.

Η ομιλία της υποψήφιας των Républicains (LR) Βαλερί Πεκρές στο στάδιο Zénith στο Παρίσι σφράγισε το τέλος της γαλλικής κεντροδεξιάς ―όχι μόνο εν όψει των προεδρικών εκλογών του Απριλίου αλλά γενικότερα: μεγάλο μέρος της κεντροδεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς φαίνεται ότι συγκεντρώνεται γύρω από τον Εμανουέλ Μακρόν ή να διασκορπίζεται στον χώρο της αποχής. Έτσι, οι Républicains, προσπαθώντας να επιζήσουν και αναζητώντας μια θεσούλα στο πολιτικό φάσμα, υιοθετούν την ορολογία και τη συνθηματολογία της Μαρίν Λεπέν και του Ερίκ Ζεμούρ. Αυτή η τακτική θα μπορούσε να έχει κάποια επιτυχία ―τα προβλήματα που θίγουν είναι υπαρκτά: δημογραφική ανισορροπία, τυραννική παρουσία του ισλάμ, σπατάλες του δημόσιου τομέα― αν δεν είχαν ορίσει ως υποψήφια για την προεδρία την καημένη τη Valérie Pécresse, η οποία, στις 13 Φεβρουαρίου, στο Zénith, εκφώνησε την πιο γελοία ομιλία της Πέμπτης Δημοκρατίας.

Βαλερί Πεκρές © Chesnot / Getty Images

Ακόμα και ο περιβόητος για το φαιδρό ρητορικό του ύφος Georges Marchais, κάποτε επικεφαλής του ΚΚΓ, ήταν πιο ουσιαστικός και πιο άνετος μπροστά στο κοινό· η Pécresse όμως, είχε τρομερό τρακ, ξεστόμιζε αερολογίες και ο τεχνητός και υπερεμφατικός τόνος της θύμιζε προπολεμικούς ηγέτες, στρατηγούς και παπάδες. Όλα αυτά δείχνουν έλλειψη εξυπνάδας. Δεν μιλάμε για ευφράδεια ή δυσφράδεια: κανείς σήμερα δεν απαιτεί ηγέτες με ρητορική δεινότητα· μιλάμε για φυσικότητα, ειλικρίνεια, αμεσότητα, οι οποίες έλειπαν από την ομιλία της Pécresse. Η παρουσία της ήταν μια κάκιστη μίμηση του Ντε Γκολ και του Ζακ Σιράκ: έμοιαζε με παράσταση ατάλαντου ηθοποιού. Ίσως, μιας και επαναλαμβάνει τα περί ανδροκρατίας στο πολιτικό παιχνίδι, να θέλησε να επιδείξει ανδρικές ιδιότητες: όπως συμβαίνει συχνά, οι γυναίκες, για να υπογραμμίσουν ότι δεν υστερούν, αντιγράφουν τα χειρότερα ανδρικά χαρακτηριστικά ―επιθετικότητα, στόμφο, ενστικτώδη συμπεριφορά, μωροφιλοδοξία και τα τοιαύτα.

Πέρα από την ψυχοφωνητική φόρμα, η ομιλία ήταν αποτυχημένη διότι εξέφραζε με αδέξιο τρόπο την κοσμοθεωρία των Λεπέν-Ζεμούρ: η αναφορά της Pécresse στη «Μεγάλη αντικατάσταση» και στους Γάλλους «μόνο στα χαρτιά» (εννοώντας όσους δεν έχουν γεννηθεί στη Γαλλία) ξένισε τους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους. Όσο για τα μεγαλοϊδεατικά συνθήματα, έκαναν πολλούς να αναρωτιούνται γιατί να προτιμήσουν την Pécresse έναντι της Λεπέν ή του Ζεμούρ. Αν και πράγματι, με το πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας των πολλαπλών εικόνων που μας περιβάλλουν, ενδιαφερόμαστε όλο και περισσότερο για τη φόρμα και λιγότερο για το περιεχόμενο ―ο Jean-Luc Mélenchon και ο François Hollande είχαν κάποτε την επιτυχία που είχαν κυρίως επειδή τα έλεγαν νόστιμα― αυτή η στάση έχει κάποια όρια: όταν ο Mélenchon εθεάθη να ουρλιάζει σε αστυνομικό «Μη με αγγίζζζζειςςςςς, εγώ είμαι η γαλλική Δημοκρατίααααα», η δημοτικότητά του πήγε περίπατο.

Η ομιλία της Pécresse δεν ήταν μόνο η απόδειξη ότι η εν λόγω υποψήφια δεν έχει χάρισμα ― αυτό το ξέραμε ήδη. Ήταν η απόδειξη ότι η κεντροδεξιά δεν είναι πια ανεξάρτητο κόμμα. Οι Républicains μετακινούνται προς τη δεξιά της δεκαετίας του 1950, την οποία σήμερα χαρακτηρίζουμε ακροδεξιά, ενώ παραλλήλως αποκαλύπτουν κενό σκέψης, κενό ιδεών, κενό πολιτικού προγράμματος και κενό στελεχών. Η Pécresse αράδιαζε κοινοτοπίες περί της αναγέννησης της Γαλλίας μιλώντας για μια «νέα Γαλλία» που μοιάζει πολύ με την παλιά Γαλλία, ωραιοποιημένη και μεγεθυμένη.

Το προεκλογικό τοπίο διαμορφώνεται ως εξής: δύο ημίτρελοι  στα δεξιά ―η Λεπέν και ο Ζεμούρ―. μια σειρά ημίτρελοι στα αριστερά μεταξύ των οποίων η Christiane Taubira που παίζει το χαρτί της Γαλλίδας των αντιαποικιακών αγώνων και ο φανατικός οικολόγος Yannick Jadot από τον οποίον λείπει εντελώς η σεμνότητα. Ο Jadot, αυταρχικός και μεγαλόστομος, μοιάζει στο ύφος με τη Λεπέν η οποία, μετά από τόσα χρόνια στην πολιτική, δεν έχει μάθει τίποτα· δεν διαθέτει ίχνος χιούμορ· μπορεί να παρομοιαστεί εύκολα με ανθρώπινο τρακτέρ. Ο Jadot μπορεί να παρομοιαστεί με μπουλντόζα. Από την άλλη πλευρά, η άοσμη Valerie Pécresse εκπροσωπώντας ένα σχεδόν ανύπαρκτο κόμμα κάνει με παράξενα δυσάρεστη φωνή κήρυγμα «αντι-Μακρόν»: το να είσαι «αντι-Μακρόν» όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά είναι μικροπολιτική, είναι οπισθοδρόμηση των πολιτικών ηθών.

athensvoice.gr