Πόλεμος Ανατολής Δύσης με επίκεντρο την Ουκρανία - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Η Ευρώπη είχε πειστεί ότι το σενάριο του πολέμου το είχε αφήσει οριστικά πίσω της απολαμβάνοντας τα αγαθά της ειρήνης και τώρα ξαφνικά βλέπει τον εφιάλτη να της χτυπά ξανά την πόρτα. Βλέπει  να πλανάται πάνω από το κεφάλι της μια ανθρωπιστική κρίση και μια τεράστια οικονομική καταστροφή.

Η ανθρωπότητα θεωρούσε ότι είχε αφήσει οριστικά πίσω της την περίοδο του ψυχρού πολέμου και το μόνο που δεν θα ήθελε είναι να ζήσει πάλι την αναβίωσή του.

----------------

Σε αυτόν τον πόλεμο έχουμε ουσιαστικά μια σύγκρουση Ανατολής και Δύσης με επίκεντρο την Ουκρανία που έχει δυο χαρακτηριστικά. 

Από την μια πλευρά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μιας χώρας όπως είναι η Ουκρανία και από την άλλη τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της.

Η Ουκρανία όπως κάθε χώρα έχει το δικαίωμα  να διαλέγει τους φίλους και τους συμμάχους της, να επιλέγει τον οργανισμό που θέλει να  συμμετάσχει και το γκρουπ οικονομικό η αμυντικό που επιθυμεί να ανήκει.

Η Ρωσία από την άλλη επιθυμεί να έχει ένα ευρύτερο πεδίο ασφάλειας γύρω από τη χώρα της και νιώθει προσβεβλημένη γιατί η δύση δεν τήρησε την υπόσχεση της να μην προχωρήσει η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά.

Η Ρωσία ενοχλείται που η δύση αδιαφορεί για τους ιστορικούς προβληματισμούς της και για τον ασφυκτικό κλοιό που το ΝΑΤΟ θέλει να δημιουργήσει γύρω της, θεωρώντας επιθετική ενέργεια την επέκταση του στις όμορες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά την διάσπαση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του συμφώνου της Βαρσοβίας, το ΝΑΤΟ δεν έχει κανένα λόγο να επεκτείνεται και μάλιστα σε αυτές τις δημοκρατίες.

Έπρεπε να κρατηθούν κάποιες ισορροπίες στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με την γιγάντωση της μίας πλευράς.

Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου ο στόχος θα έπρεπε να είναι η συμφιλίωση και όχι η κυριαρχία της μιας πλευράς. Η συνύπαρξη και όχι η απομόνωση της Ρωσίας σε επισφαλή σύνορα.

Το ουκρανικό ζήτημα ανεξάρτητα από τις ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλειά της, αποτελούσε από παλιά αντιπαράθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης ως προς την πλευρά που θα ενταχθεί η χώρα. 

Η Ουκρανία είναι για την Ρωσία ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της.

Το 2014 ο Κίσινγκερ είχε προειδοποιήσει: «Η Δύση πρέπει να καταλάβει ότι για τη Ρωσία, η Ουκρανία δεν μπορεί ποτέ να είναι απλώς μια ξένη χώρα.»

Σύμφωνα με τον Κίσινγκερ, «η Ουκρανία δεν θα έπρεπε να ενταχθεί σε καμία από τις δύο πλευρές, εφόσον θέλει να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει. Αντιθέτως, θα έπρεπε να λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ τους.»

Δυστυχώς αυτά τα προβλήματα αντί να τα λύσει η διπλωματία, η Ρωσία αποφάσισε να τα λύσει με τα τουφέκια, τις ρουκέτες και τα τανκς.

Όσο και αν συμμερίζονται κάποιοι τις ανησυχίες της Ρωσικής πλευράς δεν μπορεί να είναι σύμφωνοι με την επιθετική της συμπεριφορά, όταν μάλιστα όσο περνούν οι μέρες φαίνεται ξεκάθαρα, ότι ο Πούτιν όχι μόνο δεν επιθυμούσε την διπλωματική προσέγγιση για την λύση του Ουκρανικού ζητήματος, αλλά είχε πάρει από καιρό την απόφαση να εισβάλει στην χώρα για να «αποκαταστήσει το λάθος του Λένιν» όπως ανέφερε στο διάγγελμά του.

Αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα για τον τερματισμό του πολέμου μέσα από την δημόσια τοποθέτησή του, ότι θα πάρει αυτό που επιθυμεί «είτε μέσω της διαπραγμάτευσης, είτε μέσω του πολέμου.»

Επομένως όσες προσπάθειες διαπραγμάτευσης γίνονται είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό, γιατί η παράδοση άνευ όρων που ουσιαστικά απαιτεί, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από τον Ουκρανικό λαό γιατί θίγει το εθνικό του φρόνημα.

Η συνέχιση του πολέμου είναι δυστυχώς η μόνη ορατή λύση, μέχρι να πέσει το Κίεβο και η κυβέρνηση Ζελένσκι.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι τι γίνεται μετά;

Ποιά θα είναι η νέα τάξη πραγμάτων που θα θελήσει να επιβάλει ο Πούτιν στην Ουκρανία.

Πολύ φοβάμαι ότι αυτό το «μετά» θα είναι ακόμα πιο τραγικό, γιατί θα μπούμε πάλι σε αχαρτογράφητα νερά. Γιατί άλλο είναι τα σχέδια επί χάρτου και άλλο αυτά που συμβαίνουν στο πεδίο.

Ας μην ξεχνάμε ότι κανένας πόλεμος δεν είχε την κατάληξη που προσδοκούσαν αυτοί που τον σχεδίασαν.

Πρόσφατη περίπτωση ο πόλεμος στην Συρία. Κάποιοι στο πλαίσιο της «Αραβικής Άνοιξης» σχεδίασαν ότι με έναν πόλεμο λίγων μηνών θα ανέτρεπαν το καθεστώς  Άσαντ και θα επέβαλαν μια κυβέρνηση της αρεσκείας τους.

Από τότε έχουν περάσει 10 χρόνια, ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται ακόμα και ο Άσαντ παραμένει στην εξουσία.

Αναρωτιέμαι ποια θα είναι η τύχη της Ουκρανίας μετά την αποστρατικοποίηση και ουδετερότητα που θέλει να επιβάλει ο Πούτιν; Θα μείνουμε εκεί ή θα ανοίξουμε για άλλη μια φορά το κουτί της Πανδώρας;

Θα είμαι πάντα εναντίον του πολέμου και εναντίον αυτού που επιτίθεται.

Θα είμαι πάντα υπέρ του αμυνόμενου, πόσο μάλλον όταν ο επιτιθέμενος είναι ο Γολιάθ.

Είμαι απέναντι σε κάθε πόλεμο αλλά και στην πλευρά που τον προκαλεί, όπως ήμουν αντίθετος στον πόλεμο του Ιράκ στην δεύτερή του φάση, όπως ήμουν αντίθετος στον πόλεμο του Αφγανιστάν, της Συρίας, της Λιβύης κτλ να αναφέρω τους πιο πρόσφατους.