Πώς να πατσίσεις τους Πάτσηδες; - Της Ρέας Βιτάλη

 Πώς να πατσίσεις τους Πάτσηδες; Με ακυρώνει ότι δεν υπάρχει κανένας ελεγκτικός μηχανισμός, ενώ δήθεν υπάρχει. Με θίγει εσαεί αυτή η παράγκα, αυτό το σκηνικό του Χόλιγουντ, που από μπροστά είναι εικόνα και πίσω κούφιο. Με μελαγχολεί ότι, ενώ η αντιπολίτευση εμφάνισε την ιστορία εδώ και πόσο καιρό, η κυβέρνηση «αγρόν ηγόρασεν».

 Oχι, δεν θα ψάξω αντίστοιχη περίπτωση με τον Ανδρέα Πάτση για να εξομοιώσω καταστάσεις. Δεν θα το κάνω, όχι γιατί δεν μπορώ να βρω ένα σωρό, αλλά γιατί αρνούμαι να γίνω παίγνιο-μπαλάκι στα χέρια οποιασδήποτε κυβέρνησης. Η ιστορία Πάτση (όπως και η «Παπαδημούπολη», ως παράδειγμα για τους ψηφοφόρους της αντιπολίτευσης) είναι ευθεία βολή στον ψηφοφόρο που εμπιστεύτηκε, που εμπιστεύεται διαχρονικά. Σε αυτούς που δεν τους καθοδηγεί «αλισβερίσι», αλλά η πίστη στο ενδεχόμενο ότι μπορεί κάτι να αλλάξει.

Δεν υπάρχει χειρότερο από την αυτοματαίωση. Δεν υπάρχει πιο άγονο για μια χώρα από το «Oλοι ίδιοι είναι» ως μόνιμη επωδός. Κάναμε σύμβαση ψήφου με ένα κόμμα που είχε θεσπίσει το Μητρώο Στελεχών πριν καν αναλάβει εξουσία. Το θυμάστε; (Πρώτος, για να είμαστε δίκαιοι, το είχε ξεκινήσει ο Γιώργος Παπανδρέου). Hθελαν δηλαδή να μας συστηθούν ως ευφυείς, που ενεργούν, όχι σφιχτά κομματικά, επενδύοντας σε άξιους και κτίζοντας υγιείς γέφυρες. Oσοι θέλησαν να χαρίσουν δυνάμεις κατέθεταν βιογραφικό, ποινικό μητρώο, περνούσαν από συνέντευξη…

Γιατί έγιναν όλα αυτά; Hταν θεατρική παράσταση και κατέβηκε; Αν μια κυβέρνηση είναι ανίκανη να ελέγξει ποιον «προσλαμβάνει», τότε το «μπάτε σκύλοι αλέστε» ακριβολογεί ως χάρισμά της; Αν, αντίθετα, γνωρίζει, και παρ’ όλο ότι γνωρίζει προχωρεί, τότε φέρει τον τίτλο του ηλιθίου, καθώς αγνοεί αυτό που γνωρίζουν και τα παιδιά: «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον».

Δεν μ΄ενδιαφέρει η ενασχόληση του κ. Πάτση με τα δάνεια. Κι αυτή τη δουλειά κάποιος πρέπει να την κάνει. Μ΄ενδιαφέρει όμως ότι, ενώ είχε και αυτή την ενασχόληση, σφυρίζοντας αδιάφορα, τόσο αυτός όσο και όσοι του άνοιξαν τις πόρτες, προχώρησε και προχώρησαν ακάθεκτοι. Κοινώς, «sτ΄αρχίδια τους».

Με ακυρώνει ότι δεν υπάρχει κανένας ελεγκτικός μηχανισμός, ενώ δήθεν υπάρχει. Με θίγει εσαεί αυτή η παράγκα, αυτό το σκηνικό του Χόλιγουντ, που από μπροστά είναι εικόνα και πίσω κούφιο. Με προσβάλλει ο φαταουλισμός, το αχόρταγο, το άπληστο, όπου και να το συναντώ. Από πόσες μεριές πρέπει να φάει κάποιος! Αλλά, χειρότερα ακόμα, πόσοι δεν κόβουν τον δρόμο σε φαταούλες, σε πεδίο γόνιμο φαταουλισμού, όπως είναι η εξουσία. Τόση ωμή καταπάτηση ρητών διατάξεων!

Από νομικό; Τόση οικειοθελής τύφλωση κυβέρνησης; Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Και μόνο η άρνησή του να παραδώσει δείχνει –πιο καθαρά πεθαίνεις!– το «ποιόν» του ανθρώπου που επέλεξαν, που πάνω του επένδυσαν. Η ανάδειξη των φθηνών! Αρα, η φοβισμένη άρνηση κάθε σοβαρού να εμπλακεί.

Με μελαγχολεί ότι, ενώ η αντιπολίτευση εμφάνισε την ιστορία εδώ και πόσο καιρό, η κυβέρνηση «αγρόν ηγόρασεν». Πάλι θα συγκρουστούμε μετωπικά με την αλαζονεία της εξουσίας; Τα ζήσαμε και με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν μας φτάνει; Με μελαγχολεί ακόμα περισσότερο, ότι ενώ η αντιπολίτευση άριστα αρχικά ενήργησε αναδεικνύοντας το θέμα, στη συνέχεια… παλιά της τέχνη κόσκινο, το  εργαλειοποίησε.

«Ρίξε έναν Πιερρακάκη στη φωτιά» ως «ευκαιρία» να κάψουμε κάποιον λαοφιλή και υποσχόμενο. Σύνθημα «Πνίξτε τα όσο είναι μικρά». Εκεί που αναπτερώνομαι, εκεί και καταθλίβομαι.

 Πηγή: Protagon.gr