Το μπάχαλο μιας δίκης - Του Πάσχου Μανδραβέλη
Τέλος καλό, όλα καλά µε την απόφαση του υπουργού ∆ικαιοσύνης Κωνσταντίνου Τσιάρα για την αίθουσα της δίκης για το Μάτι; Φυσικά όχι. Το τέλος αργεί και δεν ξέρουμε τι θα τελειώσει πρώτα· η δίκη, ή ο χρόνος για την παραγραφή των αδικημάτων; Το «όλα καλά» πού να το δει κανείς;
«Συγκαλέσαμε σύσκεψη με προϊσταμένους δικαστηρίων Πρωτοδικείου και Εφετείου», είπε ο κ. Τσιάρας. «Καταλήξαμε στη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων για τουλάχιστον τρεις ημέρες την εβδομάδα» (RealFM 1.11.2022).
Ακόμη κι αν ξεχάσουμε την τετραετή καθυστέρηση της ανάκρισης, το πρώτο ερώτημα είναι: Γιατί έπρεπε να γίνει τέτοιος χαμός ώστε να «καταλήξουμε στη δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί μερικώς η αίθουσαπολλαπλών χρήσεων»; Ουδείς μπόρεσε να προϋπολογίσει ότι με τόσους κατηγορουμένους, δικηγόρους, και (δυστυχώς) θύματα, απαιτείτο μεγαλύτερη αίθουσα; Ας μη ρωτήσουμε τα κριτήρια με τα οποία επιλέγονται οι αίθουσες. Θα σκοντάψουμε στους νόμους που λένε ότι δεν υπάρχει «εύλογο ενδιαφέρον (…) για πρόσβαση στα αιτούμενα στοιχεία, [και] δεν καθιδρύεται υποχρέωση της Διοίκησης να χορηγήσει τα αιτούμενα στοιχεία» (Εθνική Αρχή Διαφάνειας 7.6.2022). Ούτε μπορούμε να μάθουμε ποιος είναι αυτός που ορίζει τις αίθουσες. Θα σκοντάψουμε στους νόμους «περί προσωπικών δεδομένων».
Το παράγωγο ερώτημα αυτού είναι: Πόσοι φουκαράδες (Ελληνες πολίτες και φορολογούμενοι) δεν έχουν την πολυτέλεια της σύγκλησης «υπουργικής σύσκεψης με προϊσταμένους δικαστηρίων Πρωτοδικείου και Εφετείου» και ταλαιπωρούνται χρόνια με διαρκείς αναβολές, επειδή τα δικαστήρια έχουν αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, αλλά όχι επαρκείς αίθουσες για να κάνουν τη δουλειά τους;
Το δεύτερο ερώτημα είναι ακόμη πιο σοβαρό κι ας μοιάζει με το ανέκδοτο «πόσα άτομα χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα;». Για να βρεθεί η αίθουσα έπρεπε να ασχοληθεί ένας υπουργός και οι προϊστάμενοι δύο δικαστηρίων! Δεκατρία χρόνια μετά τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους και τριάμισι χρόνια υποσχέσεων για μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη, ακόμη δεν λύθηκαν τα στοιχειώδη: αν υπάρχουν 21 κατηγορούμενοι με αντίστοιχο (και πιθανότατα μεγαλύτερο) αριθμό συνηγόρων, δεκάδες μάρτυρες για 104 θύματα, πόσα τετραγωνικά πρέπει να έχει η αίθουσα του δικαστηρίου; Για αυτή την απλή αριθμητική πράξη χρειάζεται μολύβι και χαρτί, ένας υπουργός και δύο ανώτεροι δικαστές.
Το χειρότερο όλων είναι ότι συνηθίσαμε πλέον το μπάχαλο στη Δικαιοσύνη. Μετά τις περιοδικές εξάρσεις οργής για τις δυσλειτουργίες σε κάποιες δίκες, το ξεχνάμε και πάμε παρακάτω. Εν τω μεταξύ, οι πολίτες τρέχουν και δεν βρίσκουν το δίκιο τους.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
