Η βία και ο τρόπος που την αντιμετωπίζουμε - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Τώρα που έχουν περάσει κάποιες μέρες από το τραγικό γεγονός του τραυματισμού του 16χρονου Ρομά και μπορούμε να δούμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα, ας πούμε και κάποιες αλήθειες που είτε μας διαφεύγουν, είτε τις αγνοούμε σκοπίμως, είτε τις κρύβουμε κάτω από το χαλί φοβούμενοι ότι θα μας κατηγορήσουν ότι δεν ανήκουμε στο προοδευτικό χώρο.

Εύχομαι να βγει νικητής από την μάχη που δίνει ο 16χρονος και ελπίζω να τιμωρηθεί παραδειγματικά ο αστυνομικός.

Ας είναι αυτή η τιμωρία αυστηρή αλλά και η αφορμή, όχι μόνο να πάψει να είναι κανόνας η αστυνομική βία αλλά να εξαλειφθεί τελείως.

 Η βία είναι μία, έχει μια ταυτότητα αυτή της βαρβαρότητας και δεν αλλάζει μορφή ανάλογα από ποιοχώρο προέρχεται.

Όταν λέμε ότι καταδικάζουμε την βία «από όπου και αν προέρχεται», θα πρέπει να το εννοούμε, να το αποδεικνύουμε στην πράξη και να μην την καταδικάζουμε κατά το δοκούν και σύμφωνα με το ποιός είναι το θύμα και ποιός είναι ο δράστης.

Φοβούμαι ότι κάποιοι είναι πιο επιλεκτικοί από κάποιους άλλους στην καταδίκη τους.

Αυτό έχει δείξει η ιστορία μέχρι σήμερα.

Πρώτα εξετάζουμε το πολιτικοκοινωνικό προφίλ του θύματος και του δράστη και μετά αποφασίζουμε αν πρέπει να αντιδράσουμε και με ποιόν τρόπο.

Είναι γνωστό ότι οι παρέες γράφουν ιστορία, ανακηρύσσουν τους ήρωες τους, βάζουν τους κανόνες, οδηγούν τα πράγματα στην κατεύθυνση που εκείνες επιθυμούν και η κοινωνία οφείλει κατά την γνώμη τους να ακολουθεί.

Και τους κανόνες σήμερα στην Ελληνική κοινωνία ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, τους βάζουν οι συλλογικότητες, οι αντιεξουσιαστές, ο Ρουβίκωνας, η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ, οι αλληλέγγυοι και ακολουθούν κάποια κόμματα που προσδοκούν οφέλη από τις αντιδράσεις.

Πριν μερικά χρόνια, ένα παιδί, ο Μάριος, πιο μικρός από το πρόσφατο θύμα της αστυνομικής βίας στην Θεσσαλονίκη, έπεφτε νεκρός από αδέσποτη σφαίρα που έφυγε από οικισμό των Ρομά στο Μενίδι.

Για αυτό το αθώο θύμα δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς.

Καμία συλλογικότητα, κανένα κόμμα, κανένας αλληλέγγυος δεν βρέθηκε να αντιδράσει για αυτό το αθώο θύμα.  

Αλήθεια, πού ήταν όλοι αυτοί που σήμερα διαμαρτυρόμενοι πυρπολούν αυτοκίνητα;

Γιατί για αυτό το αθώο θύμα δεν υπήρξε καμία κινητοποίηση;

Γιατί καμία συλλογικότητα δεν βγήκε στους δρόμους να καταδικάσει το γεγονός, απαιτώντας να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι;

Πού ήταν όλοι αυτοί που σήμερα τα κάνουν «στάχτη και μπούλμπερη», όταν έπεφτε νεκρός ο Ανθυπαστυνόμος Βασίλειος Μαρτζάκλης από το μαχαίρι Ρομά διαρρήκτη στην προσπάθειά του να σώσει τον ιδιοκτήτη του σπιτιού;

Γιατί για αυτό το θύμα της ωμής βίας δεν έκλεισαν δρόμοι και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς;

Γιατί ενώ τιμούμε και δικαίως την μνήμη του Γρηγορόπουλου που έφυγε από την σφαίρα ενός εγκληματία αστυνομικού, δεν κάνουμε το ίδιο για τα αθώα θύματα της Μαρφίν;

Γιατί όλοι αυτοί που κάθε χρόνο κάνουν πορείες μνήμης για το αθώο θύμα του Κορκονέα, δεν βρήκαν ποτέ ένα σύνθημα, δεν έφτιαξαν ποτέ ένα πανό για να καταδικάσουν εκείνο το ανατριχιαστικό «ΚΑΨΤΕ ΤΟΥΣ. ΚΑΨΤΕ ΤΟΥΣ.»;

Δεν ήταν θύματα ωμής βίας οι εργαζόμενοι υπάλληλοι της Μαρφίν;

Όταν ήταν σε εξέλιξη η δίκη της χρυσής αυγής για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα κάθε μέρα έξω από το δικαστήριο υπήρχαν απλοί άνθρωποι, συλλογικότητες, αλληλέγγυοι, πολιτικοί και όλα τα κανάλια.

Και δικαίως βρίσκονταν εκεί, γιατί έπρεπε να είναι δυνατή η φωνή της καταδίκης για αυτή την βαρβαρότητα απ΄ όλους μας.

Θυμάμαι κάποια στιγμή και την σύζυγο του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να προσέρχεται δηλώνοντας την συμπαράστασή της στην μητέρα του Παύλου Φύσσα.

Το ερώτημα είναι, που ήταν όλοι αυτοί όταν ήταν σε εξέλιξη η δίκη για τα αθώα θύματα της Μαρφίν;

Γιατί η κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα δεν πήγε να συμπαρασταθεί και στις μάνες αυτών των παιδιών;

Λέτε να ήταν μικρότερος ο δικός τους πόνος από αυτόν της μάνας του Παύλου Φύσσα;

Οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος

Από την μία η εξτρεμιστική αριστερή παρέα, οι συλλογικότητες και οι τάχα αλληλέγγυοι που έχουν ανάγκη από ήρωες για την καθοδήγηση και την οπαδοποίηση των «μπαχαλάκηδων» και από την άλλη, όποιος δεν έχει κομματική ταυτότητα, όποιος δεν ανήκει σε κάποια εξωκοινοβουλευτική νεολαία και εξτρεμιστική συνιστώσα είναι ανύπαρκτος σε αυτή την χώρα, όσο άδικος και εγκληματικός κι αν είναι ο χαμός του.

Μήπως θα έπρεπε όταν λέμε: Καταδικάζουμε την βία «από όπου και αν προέρχεται» να το εννοούμε επακριβώς, για να μην δίνουμε το δικαίωμα σε κάποιους να αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων»;.