Φαρ Ουέστ… και ο πιανίστας παίζει - Της Ρέας Βιτάλη

 Φαρ Ουέστ… και ο πιανίστας παίζει Οι δημοσιογράφοι και οι 13 δικαστές με φωτογραφίες και ονόματα τι άλλο παρά Φαρ Ουέστ είναι; Και καθοδήγηση «να καεί, να καεί… Το κάθε τι!». Αρα, ξανά, η πολιτική του «απλώματος» με σκοπό το χάος. Το χάος είναι η κρυφοχαρά του πονηρού. Αυτού που εμφανίζεται -και καλά- ως καθαρός για να ελέγξει και τους αρμούς της εξουσίας

 Στα εικονογραφημένα «Λούκυ Λουκ», στις κολώνες του Φαρ Ουέστ κρεμούσαν φωτογραφίες. Βλέποντας στη σειρά τα πρόσωπα δικαστών και δημοσιογράφων, αστραπιαία σοκάρεσαι. Τον οποιοδήποτε δημοκράτη πολίτη, αυτά τον τρομάζουν. Μακάρι να τον τρομάζουν. Επίσης, δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αυθόρμητα σκέφτεσαι τα παιδιά τους, την οικογένειά τους αλλά και τι, όλα αυτά υποδαυλίζουν, τι ξεσηκώνουν. Νωπό στην μνήμη το «Λυντσάρετε τον Πάχτα!» του συνεργάτη Καμένου.

Μετά; Μετά… Ας μιλήσουμε αρχικά για τις φωτογραφίες των δημοσιογράφων, σου συμβαίνει κάτι ύπουλα, αδιανόητα επικίνδυνο. Δεδομένου ότι ο καθένας μας έχει μια δική του λίστα ανθρώπων που άλλους εκτιμάει περισσότερο, άλλους λιγότερο και άλλους καθόλου. Αλλους τους θεωρεί κυρίους, άλλους γελοίους, άλλους «μούτρα» κ.λ.π… Δηλαδή, ανθρώπινα πράγματα. Ξεχωρίζει λοιπόν η ματιά σου τον δικό «σου», αυτόν που γνωρίζεις τη ζωή του, τα όχι γνωστά στους πολλούς προσωπικά του δράματά (ο καθείς και ο «σταυρός» του) γνωρίζεις (όσο μπορείς να γνωρίζεις) τη διαχείριση των οικονομικών του, αν είναι νοικοκύρης ή αγύρτης ή ψώνιο, πώς  αληθινά συμπεριφέρεται στην καθημερινότητά του και λες «Ε, όχι! Ε, όχι τον Δημήτρη» για παράδειγμα.

Εκεί! Εκεί! Σε αυτό ακριβώς το σημείο της «επιλογής», της «διαλογής», συμβαίνει υποδόρια, το επικινδυνότερο όλων. Εκεί αρχίζει η ζούγκλα. Θέλω να μας πονηρέψω. Εκεί ανοίγει το παράθυρο για κάθε είδους «Χρυσή Αυγή».

Γιατί δεν κρίνεις επί της όποιας Αρχής, δεν είσαι νοήμων αλλά εκβράζεις ζουμιά, ενεργείς με το θυμικό. Αλλά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο καθένας από εμάς είναι σε μια «λίστα» συνανθρώπου. Το πρόσωπο του καθενός μας μπορεί να γίνει βορά, στη ζωώδη φύση, του κάθε «απέναντι». Η στοχοποίηση είναι βία στη βία. Και το «άπλωμα» πολλών ονομάτων για στιγματισμό είναι η κρυφοχαρά τού Ενός φθηνού. Είναι, η πιο εύκολη κρυψώνα του. Θυμηθείτε τον Τράγκα. Για «όλους!» μιλούσε. Πλην του εαυτού. 

Πάμε στους δικαστές. Από το «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» στο «όλοι μιλημένοι-πιασμένοι- πουλημένοι». Δεκατρείς ανώτατοι δικαστές που έχουν προκύψει με κλήρωση. Ολοι! Και αναρωτιέμαι. Για κάθε  προσωπική δικαστική υπόθεσή μου, πού να απευθυνθώ και να νοιώθω ασφαλής; Για τις δικές σας δικαστικές υποθέσεις πού θα απευθυνθείτε; Όλες αυτές τις γυναίκες που προτρέπουμε «μίλα», όλα τα παιδιά που οφείλουμε να τα εκπαιδεύουμε στο «μίλα», όλο το γεννοβόλημα βίας που βιώνουμε, πού τα παραδίδουμε; Σε πουλημένους;

Δεν είμαι ανυποψίαστη. Η δικαιοσύνη πάσχει. «Πρωτοδίκης που απολύθηκε, είχε πέντε πειθαρχικές καταδίκες για καθυστερήσεις ενώ της αφαιρέθηκαν 400 υποθέσεις που είχε ακόμα στα χέρια της και δεν είχε εκδώσει απόφαση από το 2012!», «13 δικαστικοί λειτουργοί είδαν την πόρτα της εξόδου τους τελευταίους μήνες επειδή δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους». Οντως; Όντως «Είδαν την πόρτα της εξόδου»; Οντως «Απολύθηκε»; Όχι. Τους οδήγησαν σε άλλη πόρτα υπηρεσίας του Δημοσίου. Αν αυτό δεν είναι παθογένεια, αν αυτό δεν τινάζει τα μυαλά νοημόνων στο αέρα, τότε τι τα τινάζει; Η εκλεκτή τους κυρία Θάνου (πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός…ωιμέ! ) ασχολήθηκε με αυτά επί των ημερών τους;

Οι 13 δικαστές με φωτογραφίες και ονόματα τι άλλο, παρά Φαρ Ουέστ είναι; Και καθοδήγηση «Να καεί, να καεί… Το κάθε τι!». Αρα, ξανά, η πολιτική του «απλώματος» με σκοπό το χάος. Το χάος είναι η κρυφοχαρά του πονηρού. Αυτού που εμφανίζεται -και καλά- ως καθαρός για να ελέγξει και τους αρμούς της εξουσίας. (Η Χρυσή Αυγή βοηθούσε γιαγιάδες να πάνε σπίτι τους).   

Στα εικονογραφημένα του «Λούκυ Λουκ» επάνω στο «χάος» σκοτωμών εντός του σαλούν, ένας πιανίστας πάντα αναλάμβανε να παίζει πιάνο. Αυτόν τον ρόλο, παρακολουθώ στην οθόνη μου, προσφάτως έχει αναλάβει ο Νάσος Αθανασίου. Κάποτε δημοσιογράφος, ασφαλής πλέον στη φωλιά κόμματος ως πολιτικός. Δήθεν μειλίχιος, δήθεν πολιτισμένος με την ποσέτ στο σακάκι του. «Μου επιτρέπεται να κάνω χιούμορ; Αποδέχεστε το χιούμορ;» λέει, και κάτι τέτοια. 

Μελετήστε ακόμα έναν χρήσιμο παράγοντα σε αυτόν τον μηχανισμό διαδρομής. «Οι πιανίστες». Μπορούν. Αφού το δικό τους πρόσωπο δεν μπήκε σε κορνίζα. Και ούτε που οσφραίνονται τον κίνδυνο, που ελλοχεύει πίσω από τα γελάκια τους, ΟΛΟΙ να καταλήξουμε «λίστες» που πυροβολούν η μια την άλλη.                 

Πηγή: Protagon.gr