H Σαλαμίνα και η διαχείριση της απόρριψης - Της Ρέας Βιτάλη

 Δεν είναι εξοικειωμένοι με την ευάλωτη πλευρά τους. Οι άνδρες δεν κλαίνε. Σκέφτομαι πόσες παραμέτρους έχει το θέμα της κακοποίησης και κατ’ επέκταση των γυναικοκτονιών. Τρελαίνεται το μυαλό μου από την ευθύνη. Την τερατώδη ευθύνη του γονιού. Κι άλλη; Πόσες! Να συμπορευθεί το παιδί του με τους μικρούς θανάτους της καθημέρινότητάς του, τις απώλειες, την απόρριψη...

Ακόμα μια γυναίκα, 43χρονη, στη Σαλαμίνα. Γυναίκες με ονόματα περιοχών, κουκκίδες σε γεωγραφικό χάρτη. Ετούτο το σκιαγμένο ζωάκι αναζήτησε φωλιά στη μάνα της, εκεί την πέτυχε το άγριο θηρίο. Σιγά που δεν θα την έβρισκε. Είχε παραλάβει μέχρι και το panic button. Εχετε έρθει ποτέ αντιμέτωποι με τέτοιον κτηνάνθρωπο; Εχετε μελετήσει τους «ελιγμούς» του; Ξέρετε πόσους ρόλους μπορεί να παίξει; Νάρκισσος. Κακοπαθημένο κακομαθημένο.

«Η 43χρονη κακοποιούνταν συστηματικά. Ολοι γνώριζαν». Και; Η κακοποίηση είναι μακρά διαδρομή. Μαραθώνιος. Οικοδόμημα πολλών πατωμάτων, όλων υπογείων. Νομίζεις… Νομίζεις ότι σε αγαπάει πολύ, νομίζεις ότι σε ζηλεύει γιατί σε αγαπάει πολύ, νομίζεις ότι σε ξεκόβει από τους δικούς σου γιατί σε αγαπάει πολύ, νομίζεις ότι σε περιορίζει γιατί σε αγαπάει πολύ… Ολα υπό την κάλυψη ενός «αγαπάει». Αν δεν πιάσεις τον συναγερμό από την αρχή…

Αν σακατέψεις το ένστικτό σου, που σου τα λέει όλα από την αρχή… – Η γυναίκα κρύφτηκε στη μάνα της. Μπορώ να μυρίσω τις εκκρίσεις του φόβου της, να δω το τρίχωμά της ολόρθο, την ουροδόχο κύστη της, τις κόρες των ματιών της, την καρδιά να τρέχει, όλα να τρέχουν. Δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο τίποτα πιο μόνο-κατάμονο από μια γυναίκα που διαισθάνεται ότι θα τη σκοτώσει. Τον βλέπει σε ένα διαρκείας «τέρμα» του… Της φτύνει ειρωνείες, απειλές. «Οπου και να πας». Τίποτα δεν τον φοβίζει. «Εγώ δεν καταλαβαίνω Χριστό! Ας πάω και φυλακή. Μια χαρά θα είμαι, αλλά εσένα θα σε έχω σκοτώσει».

Βλέπει από τα ρουθούνια του φωτιές, τον ακούει να μιλάει μέσα από τα δόντια του, να ξεκινάει την επίθεση με γελάκι, να αλλάζει όψη, την παίζει, την περιγελάει, σαδιστής. Μετά, ο ίδιος, σε άλλο στιγμής επεισόδιο μπορεί να κλάψει, να την παρακαλεί γονατιστός, να ζητάει συγγνώμη. Μετά, σε άλλο επεισόδιο… Πασών εναλλαγών. Και εκείνη σε ετοιμότητα διαρκείας. Αρρωστα πράγματα, σκατοψυχίες… Εν τω βάθει; Μια αρχαία απόρριψη; Πού να βρούμε άκρη; Αυτά αγγίζονται μόνο από ειδικούς.

– Και η γυναίκα; Το έχω γράψει εκατό φορές. «Μη με ρωτάς πώς έμενα. Ρώτα με πώς έφυγα» είχε πει. Εύκολο το έχετε; Σφηνωμένα στο μυαλό μου και τα λόγια εκείνης της αστυνομικίνας «Ηταν έγκυος. Δεν μπορείς να φανταστείς τι αγώνα κάναμε για να την προστατεύσουμε, να κάνουμε όλες τις ενέργειες που οφείλαμε. Ημουν και φρέσκια στην υπηρεσία, έπεσα με όλες τις δυνάμεις μου στην πρώτη περίπτωση που μου είχε τύχει. Κάποια στιγμή την άκουσα να λέει “Είναι καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι τον πιάνει όταν πίνει. Μόνο όταν πίνει γίνεται έτσι”».

Μόνο. Πάντα ένα «μόνο». Καταστάσεις περικοκλάδες. Ψυχισμοί περικοκλάδες. Εκεί που των ανθρώπων τα μαύρα γίνονται κατράμι. Στοές, κρυψώνες, κλωστές, τραχιά σχοινιά να ενώνουν, να δένουν. Δεν πρέπει να σηκώνουμε τα χέρια. Η μία για την άλλη. Σε ετοιμότητα. Το «Δεν άκουσα» να γίνει «Είδα και άκουσα». Μήπως και γλιτώσει κάποια; – Διαχείριση απόρριψης. Πίσω από όλα η απόρριψη. Η απόρριψη πονάει πολύ. Ολους μας. Ομως στον τρόπο που διαχειρίζεται κάποιος την απόρριψη αρχικά ξεμυτίζουν και μετά ορμάνε ένα σωρό. Ολη η ανατροφή, όλα τα βιώματα, όλες οι καταγραφές. Η απόρριψη εκβράζει ασταμάτητα. Σε ακατέργαστα αρσενικά, στους νάρκισσους της συμφοράς, στα κακοπαθημένα κακομαθημένα ξυπνάει και αρχέγονα. Ο κυνηγός που χάνει το θήραμα. Ψάξε το, εντόπισέ το, εξόντωσέ το, λιώσε το. Πώς τόλμησε; Τι γένους είσαι αν δεν το σκοτώσεις που το τόλμησε;

Δεν είναι εξοικειωμένοι με την ευάλωτη πλευρά τους. Οι άνδρες δεν κλαίνε. Σκέφτομαι πόσες παραμέτρους έχει το θέμα της κακοποίησης και κατ’ επέκταση των γυναικοκτονιών. Τρελαίνεται το μυαλό μου από την ευθύνη. Την τερατώδη ευθύνη του γονιού. Κι άλλη; Πόσες! Να συμπορευθεί το παιδί του με τους μικρούς θανάτους της καθημέρινότητάς του, τις απώλειες, την απόρριψη… Αυτές οι μικρές δόσεις εξοικείωσης… Από το παιχνιδάκι «Δικό μου!». Πονάει, θα πονέσουν και μαζί, αλλά… Ζωή.

ΥΓ. Διαβάζω την τελευταία μου παράγραφο. Οι γονείς. Η ευθύνη των γονιών. Μα όλα αυτά συμβαίνουν από ανθρώπους που είχαν σαν να μην είχαν γονείς. Κι εκεί σε θέλω! 

Πηγή: Protagon.gr