Παρένθετη μητρότητα: Η κοιλιά αντιστοιχεί σε άνθρωπο; - Της Ρέας Βιτάλη

 «Ωστε εσύ είσαι;» Κλαις και γελάς. Λιώνεις, στάζεις και συντίθεσαι ξανά. Στο ακουμπάνε στην κοιλιά. Πόσες γυναίκες μπορείτε να φανταστείτε να ζούνε την κρεσέντο στιγμή και ωστόσο συνειδητά να παραδίδουν το παιδί της γέννας τους από αλτρουισμό; Και πόσες έρμες γυναίκες μπορείτε να υποψιαστείτε ότι το κάνουν γιατί είναι απελπισμένες οικονομικά; Εκτελώντας deal;

Παρένθετη… Ακούγοντάς τους, νομίζεις ότι μιλάμε για μια κοιλιά ανεξάρτητη σώματος, ανεξάρτητη συναισθημάτων, αυτόνομη. Οπα! 

Ακούς την καρδιά του. Τακ τακ τακ, σκίζεται το δωμάτιο από τον ήχο της καρδιάς του. Η πιο ξαφνιαστική στιγμή στη ζωή του ανθρώπου. Δέος! Χαμογελάς σαν ηλίθιος. Τακ τακ τακ. Εννέα ολόκληροι μήνες. Καταλαβαίνεις τι λέμε; Κοντά έναν χρόνο από τη ζωή σου. Βλέπεις την μυτούλα του, τα χεράκια του. Θα φτάσεις να νοιώθεις τον λόξιγκά του. Σε ακούει, αναγνωρίζει τη φωνή σου. Δελφίνι να κολυμπάει στα νερά της ύπαρξης του, της ύπαρξής σου, το βλέπεις, το νοιώθεις να αναδεύεται, το χαϊδεύεις, το αφουγκράζεσαι, όποτε τρομάζεις —ωπ!— πιάνεις την κοιλιά αυτόματα να το προστατεύσεις, μην και έφτασε και σε αυτό ο τρόμος. Και φτάνει μια μέρα… Σπάνε τα νερά. Φτάνει, Ερχεται. Ακούς το κλάμα του. Ήρθε. «Ωστε εσύ είσαι;». Κλαις και γελάς ταυτόχρονα. Λιώνεις, στάζεις και συντίθεσαι ξανά. Στο ακουμπάνε στην κοιλιά. Το χαϊδεύεις στο κεφαλάκι του. Ώστε εσύ είσαι; Δέος!   

Απαντήστε αυθόρμητα… Πόσες γυναίκες ποσοστιαία μπορείτε να φανταστείτε να ζούνε αυτή την κρεσέντο στιγμή και ωστόσο συνειδητά να παραδίδουν το παιδί της γέννας τους από αλτρουισμό; Ενα παιδί που εν γνώσει συμφωνημένα δεν θα ξαναδούν ποτέ, σε ένα ζευγάρι που δεν μπορεί αλλά Θέλει. Οχι ένα παιδί που προέκυψε (ενδεχομένως τραυματικά) αλλά που οργανώθηκε. Και πόσες ποσοστιαία έρμες γυναίκες μπορείτε να υποψιαστείτε ότι το κάνουν γιατί είναι απελπισμένες οικονομικά; Εκτελώντας  deal, συμφωνία, μη έχοντας καθαρή αίσθηση και συνείδηση τού τι διαπράττουν. Εξισορροπώντας -και βιαίως ακυρώνοντας- τα συναισθήματα του «τακ τακ» ήχου καρδιάς (που ενδεχομένως η περιγραφή τους σας φάνηκε γλαφυρή) με το τακ τακ μιας κατάθεσης χρημάτων.

Αν μια έκτρωση, στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης (που ασυζητητί εντιμότατα είναι νόμιμη και είναι δραματική οπισθοδρόμηση η απαγόρευσή της) παραμένει πάντα στην συναισθηματική αποθήκη μνήμης κάθε γυναίκας, πώς είναι δυνατόν να φανταζόμαστε ότι μια γέννα ανθρώπου μπορεί να λήγει με το που παραδίδει μια γυναίκα το μωρό της γιατί έτσι έχει υπογράψει; Τι σόι συνομωσία πολιτισμού είναι αυτή; «Θέλουμε να αποκτήσουμε δυο αγόρια γιατί θα θέλαμε η προσωπικότητα του καθενός μας να μεταφερθεί στα παιδιά. Απέναντι σε μια κόρη, έχω ακόμα αναπάντητα ερωτήματα για το αν θα είμαι σε θέση να τη διαπαιδαγωγήσω σωστά, να ανταποκριθώ ως γονιός με επάρκεια στις ερωτήσεις της για την εφηβεία, την έμμηνο ρύση, τη γυναικεία σεξουαλικότητα, όλα όσα συνθέτουν τη μοναδικότητα της γυναικείας φύσης». Τα εξέθεσε όλα, αυθορμήτως ανενδοίαστα ανώριμα ο κ. Κασελάκης. Ποταμός με όλους του τους παραποτάμους. Τι δεν καταλαβαίνεις; 

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ, αυτό δα έλειπε, ότι τάσσομαι υπέρ του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ο γάμος είναι ιερό πράγμα. Είναι η στιγμή που ένας άνθρωπος θεωρεί ότι αξιώνεται στα οκτώ δισεκατομμύρια των ανθρώπων της Γης, τον δικό του άνθρωπο. Ποιος άλλος μπορεί να έχει λόγο επ΄αυτού; Και με θλίβει βαθιά η ραγδαία αύξηση των διαζυγίων και της ευκολίας τους. Ως επίσης συνομωσία του πολιτισμού (αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο χρονογράφημα). Είναι μισανθρωπισμός, είναι η απόλυτη προσωπική μιζέρια η επικριτική ματιά στις αποφάσεις του οποιουδήποτε συνανθρώπου μας αναφορικά με την ζωή του και το ταίρι του και επιβάλλονται-εξυπακούονται ίσα δικαιώματα για ζωή και θάνατο.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι με συγκινεί βαθιά, ότι υποκλίνομαι με υπέρτατο σεβασμό και θαυμασμό σε κάθε συνάνθρωπο και κάθε σχήμα οικογένειας που αποφασίζει την ακραία ευθύνη μιας αναδοχής παιδιού και περαιτέρω της υιοθεσίας παιδιού. «κυρία Βιτάλη τα ομόφυλα ζευγάρια μας έχουν βάλει τα γυαλιά στα μάτια», λόγια υπεύθυνου σε Δομή σε σχετικό επεισόδιο (Αναδοχή) της «Κεραίας». Και εξυπακούεται ότι οφείλουμε ίσα δικαιώματα διασφαλίζοντας γονείς και παιδιά.

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι αντιλαμβάνομαι την αδικία στην ευκολία βιολογικής απόκτησης παιδιού από ένα σχήμα ομόφυλων γυναικών, εν αντιθέσει από ένα σχήμα ομόφυλων ανδρών. Αλλά αυτή η «αδικία» δεν θα με σπρώξει για κανέναν λόγο, συνομιλώντας με τη συνείδησή μου, να ξεπετάω ως συμφέρουσα «κοιλιά» μια γυναίκα που σπρώχνεται με κάθε τρόπο να ακυρώσει κάθε συναίσθημά της φύσης της προκειμένου να τακτοποιήσει στιγμιαία κάθε είδους δικές της οικονομικές τρύπες και αντιστοίχως να ικανοποιήσει τρύπες καλομαθημένων «Εγώ» του σύγχρονου πολιτισμού. Και μόνο η φράση «Αλλιώς θα καταφεύγουν σε άλλα κράτη» σε συσχετισμό με το «Πολλοί από την Αμερική καταφεύγουν στην Κούβα προκειμένου να βρουν παρένθετες μητέρες» με ανατριχιάζει για την ομότητά μιας σύγχρονης συνομωσίας του δήθεν πολιτισμένου κόσμου που θεωρεί ότι όλα μπορεί να τα αποκτήσει αρκεί να το θέλει και να πληρώσει.         

ΥΓ Ξαναθέτω το ερώτημα προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης. Πόσες γυναίκες ποσοστιαία νομίζετε ότι γίνονται παρένθετες από αλτρουισμό (σπουδαία πράξη) και πόσες από οικονομική ανέχεια; Σε μια καπιταλιστική κοινωνία ο καθένας πουλάει ό,τι έχει. Και το σπέρμα του και το σώμα του, για παράδειγμα… Αλλά στην κοιλιά σε εννέα μήνες ολοκληρώνεται ένα θαύμα. Και οφείλουμε να κοπτόμαστε για τα δικαιώματα τόσο του νέου ανθρώπου, όσο και της γυναίκας που έφτασε στο αδιέξοδο να τον  εμπορευτεί από την κοιλιά πυροβολώντας τον εαυτό της.          

 Πηγή: Protagon.gr