Η (κάθε) Ολλανδία μάς χαιρετά (κακόμοιρα μεγαλόμικρα) - Της Ρέας Βιτάλη

 Η είσοδος των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι στα «εξυπακούεται» όλων των κρατών. Οι μάχες εναντίον αυτών εννοείται ότι θα ήταν επίσης στα δικά μας «εξυπακούεται»: γονείς που αιμορραγούν οικονομικά για να σπουδάζουν μεγαλόμικρα, σε τομείς που «δεν ήταν αυτό που ήθελε, αλλά εκεί πέρασε», είναι πιο friendly προς τα ημέτερα ψευτοδωρεάν

 Η Ολλανδία είναι η ευρωπαϊκή χώρα που είχε την πολιτική βούληση, την πρόνοια αλλά και τις πανεπιστημιακές υποδομές για να υποκαταστήσει την Αγγλία, μετά το Brexit, ως καταφύγιο για σπουδαστές χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να στηρίξει την ανθηρή οικονομία της με έναν ακόμα προσοδοφόρο τομέα.

Οπως, ίσως, γνωρίζετε, αυτό σημαίνει δίδακτρα της τάξεως των 1.800-2.000 ευρώ τον χρόνο, ή αλλιώς κοντά στα 170 ευρώ τον μήνα. Βεβαίως, υπάρχει και το θέμα της διαμονής. Θέμα που «καίει», καθώς συρρέουν τόσο πολλοί φοιτητές από όλα τα μέρη του κόσμου. Φτάνουν να μένουν μέχρι και σε ειδικά διαμορφωμένα κοντέινερ. Η δε προτροπή-συμβουλή των πανεπιστημίων προς τους σπουδαστές είναι να μην αποφασίσουν τη φοίτηση αν δεν ρυθμίσουν πρώτα το θέμα στέγη.

Θα μου πείτε ότι αντίστοιχα θέματα αντιμετωπίζουν οι φοιτητές και στην ελληνική επικράτεια, οπότε ας πάμε παρακάτω. Το πανεπιστήμιο που επισκέφτηκα είναι στη διεθνή λίστα των 30 καλύτερων στον κόσμο (από 26, π.χ., για τη Νομική του, έως 70 για την Ψυχολογία, ήτοι ανάλογα με την κατεύθυνση). Θέλησα να επισκεφτώ τις εγκαταστάσεις τους.

Ο φοιτητής, βεβαίως, είχε προσωπική κάρτα εισόδου, την οποία έπρεπε να επιδείξει κατά την είσοδό του – είσοδος πολυτελής σαν ρεσεψιόν ξενοδοχείου, όπου φύλακες ήλεγχαν αυστηρά, εξ ου και η δική μου είσοδος (ως επισκέπτρια-συγγενής) έπρεπε να εγκριθεί από τον ανώτερο των φυλάκων. Διέσχιζα χώρους που, αλήθεια, μου έφερναν κόμπο στον λαιμό. Συγκίνησης αλλά και απόγνωσης. Ναός γνώσης. Αμφιθέατρα, αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκες με παραδειγματική ησυχία, καθαριότητα, τουαλέτες για ανθρώπους. Οι φοιτητές, εννοείται, είναι μάχιμοι. Οχι, βέβαια, τζούφια σε τοίχους…

Ειδικά στον τομέα όπου περιηγήθηκα (Πολιτική-Ιστορία-Διεθνή), τους καίνε όλα όσα συμβαίνουν. Δίνουν «μάχες» διαλόγου, ομιλιών, συναντώνται και λαμβάνουν γνώση από διεθνείς προσωπικότητες για τις οποίες (αλίμονο!) είναι ορθάνοιχτες οι πύλες. Εννοείται ότι αξιολογούν τους καθηγητές τους και εξίσου εννοείται ότι η αξιολόγησή τους λαμβάνεται υπ’ όψιν από τη Διοίκηση του Πανεπιστημίου.

Στο τρίτο έτος σπουδών οι φοιτητές δύνανται να φοιτήσουν για ένα εξάμηνο σε κάποιο άλλο πανεπιστήμιο, άλλου κράτους, οπουδήποτε στον πλανήτη, με το οποίο «αλληλεπιδρά», συνεργάζεται το πανεπιστήμιό τους. Ο φοιτητής «μου» επέλεξε και έγινε δεκτός σε πανεπιστήμιο στην Ιαπωνία. Ολα όσα σας γράφω εξυπακούονται. Αυτό το «εξυπακούονται» με πνίγει.

Ολα αυτά, επαναλαμβάνω, παρέχονται έναντι 2.000 ευρώ τον χρόνο (για φοιτητές κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης), ήτοι 167 ευρώ τον μήνα. Στα «εξυπακούεται», το αδιάβλητο των εξετάσεων (οι ίδιοι οι φοιτητές το διαφυλάσσουν αυστηρότερα από κάθε δικλίδα ασφαλείας). Στα «εξυπακούεται» περιλαμβάνεται η ενημέρωση του φοιτητή από την πρώτη ημέρα του ακαδημαϊκού έτους για το πρόγραμμα και το χρονικό διάστημα, χωρίς τίποτα να δύναται να παρεμβληθεί και να το αλλάξει.

Στα «εξυπακούεται»… Στα «εξυπακούεται»… Εχει νόημα να συνεχίσω τη λίστα των «εξυπακούεται»; Αρνηση. Θυμός. Θλίψη. Αποδοχή. Στάδια πένθους. Τα περπατήσαμε. Τα περπατάμε. Τα εμπεδώσαμε; Ενα στοίχημα χαμένο για χαμένο. Ναρκοθετημένο χρόνια και χρόνια. Η επιτομή της πιο καθαρής διαπλοκής. Συμφέρουν τα μεγαλόμικρα. (Το αντίθετο του μικρομέγαλου.)

Αυτά που δεν απομακρύνονται. Τα εξαρτημένα. Αυτά που αναμασούν «Απέναντι» και «Δικαιούμαι». Πλήρης, πλήρης αποτυχία. Ο φόβος, του φόβου, ω φόβε… Μια πλειοψηφία όμηρος μιας μειοψηφίας. Αβουλοι διαχρονικά. Πολιτικοί «πολιτευτάδες». Και γιατί να δράσουν αλλιώς; Και τι κατάφερε η Διαμαντοπούλου; Ποιοι ξήλωσαν το έργο της; Οι ίδιοι οι χειροκροτητές. Αποσπασματικές «ρουκέτες». Ευτυχώς προσλάβαμε 1.000 αστυνομικούς.

Η κάρτα εισόδου προσεχώς, μη και μας προκύψει συντονισμός. Οι προσλήψεις ήταν το πιασάρικο. Αξιολόγηση, όπως την εορτάσαμε ως έργο Κεραμέως (που θριάμβευσε στις εκλογές) αποδεικνύεται «αξιολόγηση» ελληνικού τύπου. Ητοι σύστημα ατομικής επιμόρφωσης, που βάζει τη σφραγίδα του εξαιρετικού στο 99% των «αξιολογούμενων».

Ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον και όλοι μαζί τον εαυτό μας. Η είσοδος των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι στα «εξυπακούεται», όχι ως αντιστήριξη, αλλά ως «εξυπακούεται» όλων των κρατών. Οι μάχες εναντίον αυτών εννοείται ότι θα ήταν στα «εξυπακούεται». Γονείς που αιμορραγούν οικονομικά για να σπουδάζουν μεγαλόμικρα σε τομείς που «δεν ήταν αυτό που ήθελε, αλλά εκεί πέρασε» είναι πιο friendly στα δικά μας εθιμοτυπικά ενός ψευτοδωρεάν.

Μεγαλόμικρα που αυτοκαμαρώνονται ως αντάρτες είναι στα «εξυπακούεται». Και η φωτιά που σιγά σιγά φουντώνει για να μας κάψει, επίσης στα «εξυπακούεται». Η κάθε «Ολλανδία» μάς χαιρετά από μακριά. Εμείς ξέρουμε καλύτερα. Πάντα εμείς ξέραμε καλύτερα από όλους. Τα αδιέξοδα οδηγούν στα άκρα… Τόσο δραματικά ανυποψίαστοι ακόμα; Κύριε Πρωθυπουργέ, επιτέλους, προστατεύστε δραστικά τους υγιείς οργανισμούς αυτής της χώρας όσο ακόμα ανθίστανται στη σήψη.

ΥΓ. 1 Ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκπληξη-θλίψη-απόγνωσή μου όταν, την πρώτη πρώτη μέρα της εισόδου μου στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, έπεσαν επάνω μου σαν ακρίδες μοιράζοντας κάρτες ένα σωρό, διατεθειμένοι να κάνουν, έναντι αμοιβής, τις εργασίες μου αντί για εμένα.

ΥΓ. 2 Ευτυχώς, «φοιτητές» αντιτίθενται στις ψηφιακές εξετάσεις για να προφυλάξουν το αδιάβλητο… Ποιος κοροϊδεύει ποιον;      

Πηγή: Protagon.gr