Θέατρο: «Tο Yπόγειο» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου

 Eίδα την παράσταση «TO ΥΠΟΓΕΙΟ»

«Tο Yπόγειο» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι 

 Γράφει η Βίβιαν Μητσάκου

Το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνία «Το Υπόγειο» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι ζωντανεύει στη σκηνή του Θεάτρου Βρετάνια σε σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου.

Είναι το πρώτο και το πιο παράξενο έργο του μεγάλου δραματουργού και το έγραψε το 1864. Το έργο μάς μιλά για την απόδραση από την κοινωνία και την κάθοδο στο υπόγειο ενός πρώην δημοσίου υπαλλήλου του 19ου αιώνα.

«Το Υπόγειο» είναι το πρώτο υπαρξιστικό μυθιστόρημα. Ο Ντοστογιέφσκι μας μιλά για την ελευθερία, την οδύνη, την αγάπη, τον πόνο και την απομόνωση των ανθρώπων και θεωρείται προάγγελος των μεγάλων μυθιστορημάτων του που θα ακολουθήσουν.

Ένας πρώην δημόσιος υπάλληλος ζει στην Πετρούπολη σε ένα υπόγειο. Μας μιλά για την ζωή του, μας φανερώνει τις σκέψεις του για την ζωή, για τον θάνατο, τις σχέσεις με τους συναδέλφους του. Το «Υπόγειο» δεν είναι ένας χώρος όπου απομονώνεται ο πρωταγωνιστής μας. Συμβολίζει τον εγκλεισμό του ανθρώπου και την ψυχική του απομόνωση.

Ο Ντοστογιέφσκι στο έργο του αυτό αμφισβητεί την ιδέα ότι η πρόοδος και η λογική θα σταματήσουν την ανθρώπινη οδύνη. Μοιάζει σαν μια αντίδρασή του στις ιδέες της τότε εποχής που πίστευαν ότι η επιστήμη θα μπορούσε να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην απόλυτη ευτυχία.

Ο «υπόγειος άνθρωπος» απορρίπτει την ευτυχία και την αγάπη. Είναι εγωκεντρικός, ψυχικά άρρωστος, κοινωνικά απομονωμένος και δυστυχισμένος. Μήπως ο Ντοστογιέφσκι με το έργο του αυτό προβλέπει τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας;

Ο Πάνος Αγγελόπουλος σκηνοθετεί και κάνει την θεατρική προσαρμογή. Είναι πολύ δύσκολο ένα φιλοσοφικό κείμενο γεμάτο συμβολισμούς να μεταφερθεί στην θεατρική σκηνή. Ο Πάνος Αγγελόπουλος μας έχει συνηθίσει στις δύσκολες μεταφορές θεατρικών έργων και αυτή την φορά μας καθηλώνει με την έμπνευσή του. Μεταφέρει επί σκηνής όλα τα αισθήματα του ανθρώπου του Υπογείου με συγκλονιστικό αλλά συγχρόνως με λιτό τρόπο και απόλυτα κατανοητό για τους θεατές. Έξυπνη σκηνοθετική ιδέα η εμφάνιση των τριών χορευτριών στο ρόλο των ποντικιών που υπάρχουν στο υπόγειο του ήρωά μας. Την εξαιρετική χορογραφία υπογράφει η Άρτεμις Ιγνατίου.

Η σκηνή στο θέατρο Βρετάνια είναι χωρισμένη σε δύο μέρη: Στο Υπόγειο όπου ζει αυτός ο περίεργος τύπος έχοντας συντροφιά του τα ποντίκια και το σπίτι μιας πόρνης που επισκέπτεται. Εξαιρετικά τα σκηνικά που υπογράφει ο Γιάννης Ζημιανίτης. Τα κοστούμια ανήκουν στην Ανδρομάχη Μοντζολή.

Η μουσική σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου είναι τόσο συγκλονιστική που τολμώ να πω ότι παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση.

Ο Δημήτρης Πιατάς είναι ο ιδανικός «Υπόγειος Άνθρωπος». Πειστικότατος στον δύσκολο ρόλο του με μια σαρωτική, μεγαλειώδη ερμηνεία ενσαρκώνει άψογα τον «Άνθρωπο του Υπογείου». Ο Δημήτρης Πιατάς δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και μας καθηλώνει με τις κινήσεις του σώματός του, την αλλαγή της χροιάς της φωνής του, τις σιωπές του. Συγκλονιστικός.

Δίπλα του η Κατερίνα Μισιχρόνη ενσαρκώνει άψογα και με δυναμισμό τον ρόλο της πόρνης που πιστεύει στα λόγια του ανθρώπου του υπογείου και αποφασίζει να ζήσει μαζί του.

Mαζί τους ο Κωνσταντής Ζημιανίτης στο ρόλο του αφηγητή με εμβόλιμα κείμενα και μια ομάδα χορού με ιδιαίτερη κίνηση.

Γιατί ο Ανθρωπος του υπογείου ενώ αρχικά προσπαθεί να βοηθήσει την νεαρή και όμορφη πόρνη Λίζα να αλλάξει ζωή, μετά ο ίδιος αλλάζει στάση και συμπεριφορά όταν αυτή πηγαίνει να τον βρει και την διώχνει βίαια από την ζωή του; Γιατί αρνείται την αγάπη και την συντροφικότητα; Γιατί διώχνει την Λίζα από το σπίτι του γυρνώντας την πλάτη σε μια φυσιολογική ζωή καταδικάζοντας τον εαυτό του στην απόλυτη μοναξιά;

Πολλά τα ερωτήματα που θέτει ο Ντοστογιέφσκι, αφήνοντας στην δική μας φαντασία τις απαντήσεις.

Το έργο υπαινίσσεται ότι η δυστυχία είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής του ανθρώπου και η ευτυχία είναι ίσως μερικές στιγμές και μια ουτοπία.

«Ο μέγας περιφρονητής των καθιερωμένων εννοιών και αξιών ο Νίτσε, όταν διάβασε «Το Υπόγειο», ανοιγμένο στην τύχη πάνω σε ένα εκθετήριο βιβλιοπωλείου, ένιωσε να ταυτίζεται αφού είπε «Μήτε στο παρόν, μήτε στο παρελθόν βρίσκω κάποιον που να μου μοιάζει». Έτσι συναντήθηκαν τα δύο μεγάλα  πνεύματα. Τυχαία. Στον πάγκο ενός βιβλιοπωλείου. Το βάθος της ψυχής του ενός, άγγιξε το βάθος της ψυχής του άλλου για πάντα.

Δύο μέρη. Το πρώτο, ένα διήγημα, κάτι σαν άγνωστη μουσική.

Το δεύτερο μια μεγαλοφυής τομή, ένας άθλος ψυχολόγου. Ένας φοβερά σκληρός σαρκασμός, χαραγμένος με μια τόλμη γεμάτη ελαφράδα. Είμαι καταγοητευμένος. είπε  ο Νίτσε.»

Το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι σε ιδιαίτερη σκηνοθεσία και θεατρική προσαρμογή Πάνου Αγγελόπουλου, μαγική μουσική Δημήτρη Παπαδημητρίου με τον Δημήτρη Πιατά και την Κατερίνα Μισιχρόνη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, τον Κωνσταντή Ζημιανίτη και μια ομάδα χορού να τους πλαισιώνουν, είναι μια βαθειά φιλοσοφική θεατρική εμπειρία που συνδυάζει τον λόγο, την μουσική και την κίνηση.

Μια θεατρική εμπειρία που αξίζει να ζήσετε. Στο Θέατρο Βρετάνια.

Ταυτότητα Παράστασης

Σκηνοθεσία – Θεατρική προσαρμογή: Πάνος Αγγελόπουλος

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Χορογραφία: Άρτεμις Ιγνατίου

Κοστούμια: Ανδρομάχη Μοντζολή

Σκηνικά : Γιάννης Ζημιανίτης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Kατερίνα Πανταζοπούλου

Video art: Τάσος Ψαλιδάκης & Νίκος Μυλωνάς

Φωτογραφίες: Κοσμάς Ινιωτάκης

Επικοινωνία-Δημόσιες σχέσεις: Μαρία Καλίτση

Πρωταγωνιστούν : Δημήτρης Πιατάς και Κατερίνα Μισιχρόνη

Συμμετέχει ο Κωνσταντής Ζημιανίτης και ομάδα χορού

 ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

theaterproject365.gr