Χίλιες και μια εξηγήσεις - του Ανδρέα Πετρουλάκη

Oι θεωρίες για την ταυτότητα της 17 Νοέμβρη την περίοδο που μεσουρανούσε ήσαν περισσότερες από τα χρόνια που δρούσε. Πλήθος πολιτικών,δημοσιογράφων και διανοουμένων είχαν χαρακτηριστεί επιτελικά της στελέχη ή αρχηγοί της, με ή χωρίς την συμμετοχή, στα “δεμένα” σενάρια, ελληνικών και ξένων μυστικών υπηρεσιών. Η φαντασία της κοινωνίας είχε τροφοδοτηθεί σε τέτοιο βαθμό που οι περισσότεροι σχεδόν απογοητεύτηκαν όταν βρέθηκαν οι ένοχοι και αποδείχτηκε ότι ήσαν αυτό που είναι το πιό λογικό να ήσαν. Μία εγκληματική εκδοχή μιάς οποιασδήποτε ομάδας Ελλήνων της εποχής τους.΄Ανθρωποι άγνωστοι, με ποικίλη μόρφωση και ηλικία, ακατασχέτως πολιτικολογούντες, κάποιοι θρησκόληπτοι, κάποιοι με πολεοδομικές παραβάσεις, κάποιοι ευεργετηθέντες με ευρωπαικές επιδοτήσεις ,κάποιοι τσακωμένοι με τους υπόλοιπους, κάποιοι με ψυχολογικά προβλήματα, κάποιοι που έβαφαν τα μαλλιά τους και φορούσαν ευμεγέθεις χρυσές καδένες, μιά κανονική δηλαδή ελληνική παρέα. ΄Αν εξαιρέσεις τις δολοφονίες, όλα τα άλλα χαρακτηριστικά τους θα μπορούσε να τα συναντήσει κανείς σε συναδέλφους του στη δουλειά του ή στον κοινωνικό του κύκλο. Καμμιά σχέση δηλαδή με διάφορες εκδοχές του Τσέ που είχε πλάσει η λαική φαντασία, κυρίως τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Φαίνεται ότι η εμπειρία της 17 Νοέμβρη λίγο ωφέλησε τον δημόσιο (και ιδιωτικό ) λόγο στη χώρα μας, που είναι η χαρά της συνωμοσιολογίας. Παρά το γεγονός ότι πολύ γρήγορα ταυτοποιήθηκε το όπλο και έγινε σχεδόν σίγουρο ότι η φύση του προχθεσινού εγκλήματος ήταν τρομοκρατική, οι θεωρίες συνωμοσίας δεν κάμφθηκαν καθόλου. Φίμωση της ελεύθερης ερευνητικής δημοσιογραφίας του άτυχου θύματος για να μην προλάβει να προβεί σε αποκαλύψεις, CIA, ΔΝΤ και ελληνικά πολιτικά κόμματα που έσβησαν μιά ελεύθερη φωνή που αντιστεκόταν στο μνημόνιο, αποπροσανατολισμός του λαού από τα πραγματικα προβλήματα που τον απασχολούν (αυτό ταιριάζει παντού και πάντα), είναι μερικές μόνο απο τις θεωρίες που διακινούνται στο φάσμα από την ανωνυμία των μπλόγκς μέχρι τα τηλεοπτικά παράθυρα ( με συμμετοχή πολιτικών και δημοσιογράφων).

Εγώ λέω να ανακαλέσω το μάθημα της 17 Νοέμβρη και να πιστέψω αυτό που είναι περισσότερο προφανές, τουλάχιστον μεχρι στιγμής. Μία ομάδα στυγερών δολοφόνων που από την πρακτική και ρητορική της φαίνεται να μισεί όλην την κοινωνία και με πολιτική παιδεία που κάνει τις τρομοκρατικές οργανώσεις του παρελθόντος να φαντάζουν σαν διανοούμενοι ακτιβιστές, με πλήρη αγνόηση ( και μάλλον άγνοια) πολιτικών συμβολισμών, επιλέγει ως στόχο έναν δημοσιογράφο όχι ιδιαίτερα γνωστό άρα και όχι φυλασσόμενο (ίσως και με δική του επιλογή) και με τον οποίο είχαν αναπτύξει και μια διαδικτυακή βεντέτα. Επιδιώκοντας στο χαμηλού συμβολισμού αυτό πρόσωπο να δώσει διαστάσεις εμβληματικής εκπροσώπησης της δημοσιογραφίας, με τον ίδιο τρόπο που ένα χρόνο νωρίτερα είχε δολοφονήσει έναν χαμηλόβαθμο και εκτεθειμένο αστυνομικό, στο όνομα του πολέμου της εναντίον της κρατικής καταστολής. Μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς, αλλά μου φαίνεται  πιθανότερο η πραγματικότητα και αυτήν τη φορά να σταματάει εκεί.

21/7/2010

protagon.gr