Θυμίζει - αλλά δεν είναι - ΚΚΕ Εσωτερικού

Η προσεκτική ανάγνωση των περίπου 250 ανθρώπων της διανόησης, της τέχνης και των γραμμάτων που υπέγραψαν το κείμενο στήριξης του νεοσύστατου κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς προσδίδει ίσως με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο και τα πολιτικά χαρακτηριστικά του χώρου του οποίου ηγείται ο Φώτης Κουβέλης και, όπως λένε στελέχη του, «ξεφεύγει» κατά πολύ από το να είναι ένα «απόκομμα του ΣΥΝ» ή «η πρώην ανανεωτική πτέρυγα της Κουμουνδούρου».

Κάποια ονόματα, αναμφίβολα, σηματοδοτούν την «ιστορικότητα»- με την έννοια της παράδοσης του ΚΚΕ Εσωτερικού, του κόμματος που δημιουργήθηκε από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 και φιλοδοξούσε, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, να φέρει την ανανέωση στον χώρο της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο, ίσως, ότι από τους πρώτους που χαιρέτισαν το εγχείρημα του κ. Κουβέλη και των συντρόφων του ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος, η κορυφαία φυσιογνωμία εκείνου του κόμματος. Και στις υπογραφές στήριξης ξεχωρίζει αυτή του Λευτέρη Μαυροειδή, επί δεκαετίες συνεργάτη του κ. Κύρκου, δημοσιογράφου της «Αυγής» και συγγραφέα σειράς βιβλίων για τον Ευρωκομμουνισμό. Οπως λέει στα «ΝΕΑ», «τώρα νιώθω, στην ηλικία μου, λιγάκι όπως ένιωθα και το 1968, όταν με την ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού αισθάνθηκα μια απελευθέρωση από τον κλοιό του ζαχαριαδισμού. Εχω την ίδια ευφορία. Ομως φοβούμαι κιόλας, μήπως υπάρξει η ίδια κατάληξη- διότι τότε οι περισσότεροι έμειναν με το ΚΚΕ. Θυμάστε που ο Λεωνίδας έλεγε “όλοι μας συμπαθούν, αλλά πολύ λίγοι μας ψηφίζουν”;». 

Ωστόσο δεν είναι λίγες κι εκείνες οι προσωπικότητες που δεν έχουν ταυτιστεί με την ιστορία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Συγγραφείς όπως ο Κώστας Ακρίβος, ο Χάρης Βλαβιανός, ο Νίκος Δαββέτας, η Αντζελα Δημητρακάκη, ο Δημήτρης Σωτάκης, ο Μισέλ Φάις, ο Αλέξης Σταμάτης ή η Αννα Πατάκη, η Πόπη Γκανά και ο Σταύρος Πετσόπουλος από τον χώρο των βιβλιοεκδόσεων, εκφράζουν κατά βάσιν μια νεώτερη γενιά, που δεν πολιτικοποιήθηκε μέσα στις οργανώσεις. Αναλογίες μπορεί να βρει κανείς και σε νεώτερους καλλιτέχνες που υπογράφουν. Η Εύα Στεφανή, η Γιασεμή Κηλαηδόνη, η Αγγελική Χρυσοβιτσάνου, ο Γιάννης Κακλέας ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. 

Πανεπιστημιακοί. Ιδιαίτερη εκπροσώπηση στη λίστα υποστήριξης της Δημοκρατικής Αριστεράς έχουν οι πανεπιστημιακοί. Ανάμεσά τους, ο περιβαλλοντολόγος Μιχάλης Αγγελίδης, η Χριστίνα Αγριαντώνη, ο Δημήτρης Κυρτάτας και η Μαρία Βασιλάκη από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, η θεατρολόγος Δηώ Καγγελάρη, ο φιλόλογος Τάκης Καγιαλής, ο Γιώργος Πασχαλίδης και η Ελένη Χοντολίδου από το ΑΠΘ, ο Τάκης Πούλος από την Καλών Τεχνών. Στη λίστα συμμετέχουν και πολλοί δημοσιογράφοι, ανάμεσά τους και ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος που έχει υπάρξει διευθυντής του ελληνικού τμήματος του ΒΒC. 

Ελάχιστοι θυμούνται πως ο καθηγητής Γιάννης Βούλγαρης υπήρξε ο πρώτος γραμματέας του Ρήγα Φεραίου, της νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού. Οπως λίγοι γνωρίζουν ότι η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη υπήρξε επίσης στα χρόνια 1975-76 στέλεχος των επιστημόνων του ιδίου κόμματος, παίρνοντας γρήγορα αποστάσεις. 

Μπορεί κάποιος να βρει και άλλα ονόματα από εκείνην την περίοδο- την Αγγέλα Καστρινάκη, τον Φώτη Προβατά, την Εύα Κοταμανίδου, τη Μαρία Ρεπούση... Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με μια αναβίωση του κόμματος που προέκυψε από τη διάσπαση του ΚΚΕ πριν από δεκαετίες, στον 21ο αιώνα; 

Κοιτάζουμε μπροστά. Κάθε άλλο! Αυτό τουλάχιστον τονίζουν όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη, επισημαίνοντας πως η ίδια η Ιστορία έχει βάλει το τέλος της σε εκείνο το εγχείρημα. Ο Βασίλης Πεσμαζόγλου, καθηγητής Οικονομικών που επίσης θήτευσε στο ΚΚΕ Εσωτερικού, είναι πιο κατηγορηματικός: «Πρέπει ακόμη και να αφαιρέσουμε τη λέξη ανανέωση από το λεξιλόγιό μας, απλούστατα διότι μονάχα έτσι την τιμούμε καλύτερα. Το ζήτημα είναι να κοιτάζουμε μπροστά. Και να μάθουμε να χρησιμοποιούμε σωστά την έννοια νεοφιλελευθερισμός- δεν είναι μια ομπρέλα που καλύπτει τα πάντα, ό,τι δεν μας αρέσει. Στην Ελλάδα πηγή του κακού είναι ο κρατισμός, κι αυτόν πρέπει να πολεμούμε. Για να γίνω λίγο προκλητικός, το ζητούμενο είναι η επανίδρυση του κράτους. Και πάσα ομοιότητα με αυτά που είπε κι έκανε ο Καραμανλής απορρίπτεται!». 

Ισως ο Φώτης Κουβέλης, έχοντας την πείρα όλων των προηγούμενων εγχειρημάτων, να βάζει κάπως πιο... πυκνά την πολιτική ταυτότητα του νέου κόμματος, όταν κάνει λόγο για έναν «επίμονο αριστερό ευρωπαϊσμό, προκειμένου να αναβαθμιστούν οι δυνάμεις της εργασίας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη». Τώρα, εάν αυτό θυμίζει και λίγο ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τα στελέχη της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν δείχνουν να έχουν κάποιο πρόβλημα...

Ρεπορτάζ: Ειρήνη Καρανασοπούλου

24/7/2010

ΤΑ ΝΕΑ