Η Νάξος και η Άνοιξη - της Γιόλας Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου*
Αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια, οι ευωδιές των λεμονανθών έξω από την κάμαρά μου γίνονται ακόμα πιο μεθυστικές, καθώς αλλλοσυμπληρώνονται από κάποιες άλλες ευωδιές. Αυτές τις αναλλοίωτες ευωδιές των αναμνήσεων. Των αναμνήσεών μου από τη Νάξο, το μαγικό αυτό αιγαιοπελαγίτικο νησί, που χρόνια τώρα - από τότε που το πρωτοεπισκέφτηκα - είναι ζωγραφισμένο με χρώματα ανεξίτηλα στους χώρους της σκέψης και, κυρίως, της ψυχής μου...
Νησί θεϊκό, νησί θρυλικό, περιβλημένο από την παραμυθένια χρυσόσκονη της μυθολογίας, με χαραγμένες επάνω του τις μορφές του Δία, του Διόνυσου, του Θησέα, της Αριάδνης, της Κυδίππης και των Χαρίτων. Νησί που την ξεχωριστή ομορφιά του την αποθέτει μέσα του και την κρατά για πάντα οποιοσδήποτε κι αν το επισκεφτεί, έστω για μια και μόνη φορά... Έτσι κι εγώ, αυτά τα ανοιξιάτικα βράδια, καθώς οσφραίνομαι τις ευωδιές των λεμονανθών έξω από την κάμαρά μου, ταξιδεύω με τη σκέψη μου στη Νάξο, στο πιο πολύτιμο πετράδι του Αιγαίου, στο διαμάντι της θαλασσινής αγκαλιάς, στον ανεκτίμητο θησαυρό των Κυκλάδων. Στο νησί του Στυλιανού Κορρέ, του Μανώλη Γλέζου, του Γιάννη Προμπονά, του Στέφανου Ψαρρά, της Χαλκορήνης και τόσων άλλων, γνωστών, "μεγάλων" κι αγαπημένων...
Απαγγέλλω ψιθυριστά μέσα στην υποβλητική σιωπή της απριλιάτικης νύχτας το ποίημα "Αριάδνη" του Στέφανου Ψαρρά (από τη συλλογή του "Τα αισθήματα των αγαλμάτων"): "Σ' εγκατέλειψαν μόνη / στο νησί των ανέμων / αναμαλλιασμένη / ολόλευκη / πάναγνη / να ξυπνάς την αγάπη / νύχτα και μέρα / σε στεριά και σε θάλασσα / στα λουλούδια / τα ζουζούνια / τα ψάρια / τους θνητούς / τους ζηλόφθονους αθάνατους / στους αιώνες των αιώνων". Νοιώθω τα μάτια μου υγρά από τα δάκρυα. Δάκρυα, άραγε, από την ομορφιά της "Αριάδνης" του Στέφανου Ψαρρά; Δάκρυα από νοσταλγία για τη Νάξο; Δάκρυα από πόθο να ξαναβρεθώ εκεί, ν' ατενίσω την επιβλητική βουνοκορφή του Ζία, να μαγευτώ από τα δαντελωτά ακρογιάλια του Απόλλωνα, να χαθώ μέσα στην άγρια φύση του Δανακού, να μεθύσω αγναντεύοντας από την Κωμιακή τη θέα του πελάγους; Δεν ξέρω. Κι ούτε έχει νόημα να μάθω γιατί αυτά τα δάκρυα πληθαίνουν...
Ένα είναι σίγουρο. Πως αυτά τα δάκρυα μοσχομυρίζουν περισσότερο από τις ευωδιές των λεμονανθών έξω από την κάμαρά μου. Και πως, αυτή την ανοιξιάτικη νύχτα, αυτά τα δάκρυα, αν είχαν φωνή, μια λέξη μόνο θα ψιθύριζαν: "Ν ά ξ ο ς"...
*Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου,
Επίκουρη Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 6 (Απρίλιος - Ιούνιος 2010) της εφημερίδας "Τα Δανακιώτικα νέα".
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
