Για μας χτυπάει η καμπάνα - του Άρη Δαβαράκη

Δεν θέλω να ξύνω ανοιχτές πληγές, αλλά σήμερα που ΤΑ ΝΕΑ κυκλοφορούν με την προκήρυξη της «Σέχτας», δεν μπορώ να  αποφύγω κάποιες σκέψεις σχετικές με τίς μετασεισμικές δονήσεις που συνεχίζουν να προκαλούνται απο την αγριότητα  με την οποία δολοφονήθηκε ένας συνάνθρωπος – άσχετα αν τον συμπαθούσαμε ή όχι, τον ξέραμε ή δεν τον ξέραμε, συμφωνούσαμε ή διαφωνούσαμε με τον τρόπο που έκανε τη δουλειά του. Η συνοχή της Ελληνικής κοινωνίας, ή ότι έχει απομείνει απο αυτήν τελοσπάντων, αυτό που κάποτε το λέγαμε «κοινωνικό ιστό», βρίσκεται πιά στο όριο της πλήρους αποσύνθεσης – με κίνδυνο απο «κοινωνία» να μεταμορφωθούμε πιά σε ομάδες και γκρουπούσκουλα αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, σαν αγέλες αδέσποτων και αγριεμμένων σκυλιών,  έτοιμοι πιά να «φτάσουμε στα άκρα» για να προστατέψουμε τα κάθε είδους κεκτημένα μας.

Το σκηνικό είναι εκτρωματικό. Απεργίες, ουρές στα βενζινάδικα, ακυρώσεις πτήσεων, ακυρώσεις κρατήσεων, αυξήσεις, νέα μέτρα, το Μνημόνιο και η Τρόϊκα, οι κόντρες μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στην ίδια την κυβέρνηση, η, στην ουσία, «διάσπαση» της Νέας Δημοκρατίας (αλλού η Ντόρα, στο πουθενά ο Καραμανλής, με το ένα πόδι στον αέρα ο Σαμαράς), και, καπάκι, η εξεταστική για την οικονομία. Έβλεπα την Τρίτη το βράδυ τον Παπαχελά στο δελτίο του ΣΚΑΙ και διέκρινα δια γυμνού οφθαλμού την «υποχρέωση»  που ένοιωθε σαν υπέυθυνος και σοβαρός επαγγελματίας,  να αναδείξει και στο δελτίο των 9, σαν πρώτη είδηση, αυτή την «εξεταστική» που, αν προχωρήσει, είναι ικανή να τινάξει στο αέρα και τα τελευταία πια ψήγματα συνοχής και «συναινετικής διάθεσης» που μας έχουν απομείνει. Θα γίνει πιά η Ελλάδα μια ανοιχτή πληγή που απο παντού θα αιμορραγεί – και δεν θα την προλαβαίνει πιά καμμιά «εντατική» και κανένα χειρουργείο.  Μιά χώρα σπαρασσόμενη εσωτερικά, χωρίς πολιτικές ηγεσίες, χωρίς έρμα, χωρίς στόχους, χωρίς πυξίδα – και με το ζωνάρι του κάθε Ελληνα, όπου κι΄ αν ανήκει, ό,τι δουλειά κι αν κάνει, λυμένο και έτοιμο για χοντρό καυγά. 

Τα ονόματα που «διέρρευσαν» σαν μια πρώτη γεύση απο την «προκήυηξη» των πορδοεπαναστατών είναι ενδεικτικά της ζαλάδας που επικρατεί όχι μόνο πιά στο κράτος αλλά και στο παρακράτος. Στοχοποιούν (διάβασα στο Press.gr και “είδα”  στίς ειδήσεις του ALTER) όποιον κατεβάσει η κούτρα τους – και αυτό το μπέρδεμα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό γιατί ή με παράφρονες έχουμε πιά να κάνουμε ή με οργανωμένους προβοκάτορες που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν όσο μπορούν τα θεμέλια της «κοινής μας ζωής»,  που οφείλει να στηρίζεται, κατ΄αρχήν, στην κοινή λογική. Να θές να σκοτώσεις τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Πέτρο Κωστόπουλο, τον Κοντομηνά, τον Τριαταφυλλόπουλο και τον Κουρή, δείχνει μια σοβαρή, ψυχιατρική φυσικά,  διαταραχή - και μια ζαλάδα που οδηγεί μαθηματικά σε ομαδικό κοινωνικό  ίλιγγο.  Μετά τον Σωκράτη Γκιόλια του «Τρωκτικού» τον Πέτρο Κωστόπουλο του “NITRO” – γιατί; Επειδή έχει κάνει πολλά εξώφυλλα στην Αννα Βίσσυ; 

Φοβάμαι οτι ο αχταρμάς παραζαλίζεται και αντί για πίττα κεφαλονίτικη θα ξημερώσει Κυριακή και θα μπούν στο μπλέντερ όλα, οι εξεταστικές, ο Λάκης, το Ευρώ, ο Μάκης, η Σέχτα, ο Καρατζαφέρης, το Nitro, o Κουρής, οι Οιδίππους να βγάζει τα μάτια του μόνος του δεμένος στα τείχη των φυλακών Κορυδαλλού, εκεί που «φυλάσσονται» (δεν κρατούνται) οι παραβατικοί μας συνάνθρωποι της 17 Νοέμβρη, ο δολοφονημένος Σωκράτης Γκιόλιας, οι καμμένοι στην Marfin, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, ο συμμαθητής μου Ανδρέας Βγενόπουλος, ο Κραουνάκης, η Ντόρα, το Mad, οι παλιές ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, η κ. Αρβελέρ, ο πρίγκηπας Νικόλαος, η Μαριάννα Τόλη και, καπάκι, το «σεσουάρ για δολοφόνους» – επειδή
παίζεται πάρα πολλά χρόνια και ενοχλεί πιά, έχει γίνει ένα με το κατεστημένο.

Θα μου πείτε «εδω καιγόμαστε κι΄εσύ καταφεύγεις πάλι στίς ασυνάρτητες δήθεν χαριτωμενιές σου, τίς κρυόκωλες » - και τι μας λές; Προσπαθώ, με τον δικό μου τρόπο να σηκώσω λευκή σημαία και συγχρόνως να κάνω έκκληση για κατευνασμό και προσπάθεια επανασύνταξης αυτής της διαλλυμένης κοινωνίας. Δεν μας έφταιγε ο Αλέξης, δεν μας φταίγανε οι καμμμένοι στην Marfin, ούτε ο υπασπιστής του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ούτε ο Σωκράτης Γκιολιας – ούτε βέβαια κανένας άλλος απο τούς ζωντανούς. Εχουμε εμπλακεί σε μια φριχτή παγίδα, που, κατ΄αρχήν  νομίζω, την στήσαμε μόνοι μας. Έχουμε ψηφίσει μια κυβέρνηση και υπάρχει ένας Πρωθυπουργός που έχει διαλέξει μια ρότα και την παλεύει όπως εκείνος ξέρει. Αν έχουμε, τα κόμματα, οι φορείς, τα ΜΜΕ, τα συνδικάτα, η κοινωνία γενικά, κάποιες αντιρήσεις και μια συσωρευμένη χρόνια τώρα πίκρα, δεν είναι αυτή η πιό κατάλληλη στιγμή να την πετάξουμε κι αυτή στο μπλέντερ. Ο βόθρος έχει ξεχειλίσει πιά, λίγο θέλει ακόμα και θ΄αρχίζει να ξεβράζει Βσιλίσσης Σοφίας και Αμαλίας, Πανεπιστημίου και Σταδίου, Ρηγίλλης, Βασιλέως Γεωργίου του Β΄και Ηρώδου του Αττικού, Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, Πειραιώς, Κωσνταντινουπόλεως, Πασσαλιμάνι. Πρέπει νομιζω όλοι να συγκρατηθούμε. Να σκεφτόμαστε πιό πολύ και πιό συχνά, να επικαλεσθούμε, για λίγο έστω, την ορθή λογική και  τον κοινού νού, να πειθαρχήσουμε και στους εαυτούς μας αλλά και σε αυτούς στούς οποίους, εμείς οι ίδιοι, αναθέσαμε (βάσει αυτού του συστήματος που διαθέτουμε τελοσπάντων, του «κοινοβουλευτισμού») την διακυβέρνηση της χώρας.

Εγραφα στο προηγούμενο κείμενο μου πώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, στην τελική, είμαστε όλοι ΕΝΑ. Πολλοί στα σχόλια διαφωνήσανε. Θα επικαλεστώ έναν απο τούς πιό διάσημους παγκοσμίως στίχους, τις λέξεις «No Man is An Island» του John Donne που λέει πως «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί». Είμαστε όλοι μέρος της κυρίως Ηπείρου και αποτελούμε όλοι μαζί την αθρωπότητα. Δεν έχουμε γυρω-γύρω θάλασσα, ο καθένας απο μας χωριστά.  Ο  John Donne  γεννήθηκε το 1572 και πέθανε το 1631 και ο στίχος του αυτός, που πρέπει να προσπαθήσουμε να τον νοιώσουμε γιατί τον έχουμε ανάγκη σαν το οξυγόνο, σαν το Η2Ο και την αγάπη, προέρχεται απο αυτό το απόσπασμα που θα προσπαθήσω – ο άσχετος – να μεταφράσω προσεκτικά, μήπως και καταφέρουμε να το μοιραστούμε, έστω και λιγάκι, αυτό που προσπαθεί να πεί :
«Ολη η ανθρωπότητα», λέει, «είναι ένας Συγγραφέας, και είναι ένας Τόμος. Οταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, δεν ξεσκίζεται ένα κεφάλαιο του μεγάλου βιβλίου, μεταφράζεται απλώς σε μια καλύτερη γλώσσα. Και κάθε κεφάλαιο που «φεύγει» οφείλουμε έτσι να το μεταφράζουμε – σε μια καλύτερη, πιό κατανοητή απ΄όλους μας, γλώσσα. Οταν χτυπάει η καμπάνα για να καλέσει το ποίμνιο να ακούσει το κύρηγμα, δεν χτυπάει για να πάει στην εκκλησία μονάχα ο ομιλητής, αλλά όλο το εκκλησίασμα. Χτυπάει για όλους μας αυτή η καμπάνα, και ακόμα περισσότερο για μένα που, τόσο άρρωστος είμαι πιά, ώστε εχω ήδη φτάσει μπροστά στην Πύλη της Εξόδου. Κανένας άνθρωπος δεν είναι απο μόνος του ένα αυτόνομο νησί. Του καθενός ο θάνατος με μικραίνει κι΄εμένα όλο και περισσότερο, γιατί είμαι κομμάτι της ανθρωπότητας. Γι αυτό μη ρωτάς ποτέ «για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Γα σένα χτυπάει».

ΥΓ : Το Αγγλικό πρωτότυπο : This is a quotation from John Donne (1572-1631). It appears in Devotions upon emergent occasions and several steps in my sickness - Meditation XVII, 1624:
"All mankind is of one author, and is one volume; when one man dies, one chapter is not torn out of the book, but translated into a better language; and every chapter must be so translated...As therefore the bell that rings to a sermon, calls not upon the preacher only, but upon the congregation to come: so this bell calls us all: but how much more me, who am brought so near the door by this sickness....No man is an island, entire of itself...any man's death diminishes me, because I am involved in mankind; and therefore never send to know for whom the bell tolls; it tolls for thee."

protagon.gr