Το ρέκβιεμ της Δημοκρατίας - της Χριστιάννας Λούπα

Η 24η Ιουλίου του 1974 έδειχνε να προμηνύει μια καινούργια εποχή για την Ελλάδα, κατά την οποία η Δημοκρατία θα έβρισκε και πάλι τη θέση της στη χώρα της καταγωγής της, οι θεσμοί και οι αξίες θα αποκαθίσταντο, η ελευθερία του λόγου και η αξιοκρατία θα έλαμπαν, οι φαύλοι θα τιμωρούνταν και η καθημαγμένη αυτή χώρα θα έβρισκε επιτέλους το δρόμο της μέσα στη σύγχρονη Ευρώπη, προσπαθώντας μάλιστα να κερδίσει ό,τι έχασε στα χρόνια του σκοταδισμού.

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι.

36 χρόνια μετά και η Ελλάδα βουλιάζει σε έναν απύθμενο ωκεανό διαφθοράς. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο: Χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, ασφαλιστικά ταμεία, Μονή Βατοπεδίου, κατά κόρον διορισμοί σε Υπουργεία και ΔΕΚΟ, που έχουν μετατραπεί σε κομματικά παραμάγαζα, παραδικαστικά κυκλώματα, ευνοιοκρατία, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, Siemens, μίζες, ρεμούλα, οικογενειοκρατία και παλαιοκομματισμός.

Ένα κράτος αποσυντεθειμένο, που βρωμάει απ' άκρη σ' άκρη και που όλοι μας, με το μικρό ή μεγάλο μερίδιο ευθύνης μας, συμβάλαμε στη δολοφονία του.

Ένα κράτος που πνέει τα λοίσθια και πάνω στο μισοπεθαμένο κορμί του χορεύουν επίορκοι μαυρογιαλούροι και αιρετοί βολεμένοι εθνοπατέρες, που μόνο η Ελλάδα δεν τους ενδιαφέρει. Εθνοπατέρες που τους ανέδειξε η κατευθυνόμενη και εξαγορασμένη με προσωπικά οφέλη ψήφος του καθενός από μας.

36 χρόνια μετά και οι ανερυθρίαστοι εκτελεστές της Δημοκρατίας με τα καλοσιδερωμένα κοστούμια, τις γεμάτες τσέπες και τα πλατιά τους χαμόγελα τολμούν να κάνουν γιορτές και πανηγύρια στο Προεδρικό Μέγαρο, για να γιορτάσουν τί; Πόσοι είναι αυτοί από τη γενιά του Πολυτεχνείου και της Νομικής αλήθεια, που έμειναν αδιάφθοροι και ιδεολόγοι και δεν ξεπουλήθηκαν αντί πινακίου φακής; Πόσοι δεν πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για έναν βουλευτικό θώκο - γαντζωμένοι καρεκλοκένταυροι μιας διεφθαρμένης εξουσίας; Αναμφίβολα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι δεν αλλοτριώθηκαν από το μεθύσι του σαθρού τριτοκοσμικού και κεντρομόλου συστήματος της κατ' επίφαση Δημοκρατίας μας και κρατούν ακόμη.

Να είστε σίγουροι όμως: Αυτοί οι λίγοι ούτε στις γιορτές, ούτε στα πανηγύρια πάτησαν το  πόδι τους.

Τι μπορεί να πει κανείς άλλωστε γι αυτό το κατάντημα, σε έναν τόπο που τίποτα δεν έμεινε όρθιο πια και τα πάντα έχουν εξανδραποδιστεί;

Να τη χαίρεστε κύριοι, τη Δημοκρατία όπως την καταντήσατε!

Αντί για γιορτή όμως, μνημόσυνο έπρεπε να κάνετε και να πάτε να κρυφτείτε εκεί που κανείς να μην μπορεί να σας δει.

Και βάλτε κι αυτό καλά στο μυαλό σας: Κάθαρση θέλουμε να δούμε!

Κάθαρση και όχι φιέστες και κουραφέξαλα. Κι επειδή είμαι σίγουρη ότι είστε και ανιστόρητοι, μια ματιά στη σύγχρονη Ιστορία θα σας πείσει για το τι γίνεται πάντα όταν το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει από δωσίλογους και διεφθαρμένους.

Ο λαός δεν θα ησυχάσει αν οι υπαίτιοι δεν τιμωρηθούν και δεν επιστρέψουν τα κλεμμένα.

Και για να μην παρεξηγηθώ και να προλάβω εκείνους που θα σπεύσουν να νοσταλγήσουν δικτατορίσκους και χούντες, μία ακόμη φράση: Όταν η Δημοκρατία νοσεί, δεν την καταργούμε, αλλά τη θεραπεύουμε.

Χριστιάννα Λούπα