Ο ναυαγοσώστης και το (ελληνικό) κομάντο - του Δημήτρη Καμπουράκη

Μέχρι της 20 του Αυγούστου, η θάλασσα ήταν λάδι. Ζέστη αφόρητη και απόλυτη νηνεμία. Την περασμένη Παρασκευή σήκωσε επιτέλους ένα καλό μελτεμάκι και το Σάββατο, φθάνοντας στην παραλία αντίκρισα μια θάλασσα χάρμα. Κύματα ως τον ουρανό να σκάνε με μανία έχοντας αχρηστεύσει τις δυο πρώτες σειρές από ξαπλώστρες, αεράκι δροσερό και αυτή η καταπληκτική βουή της θαλασσινής αντάρας να γεμίζει τ’ αυτιά μου. Ωραία.

Η τρικυμισμένη θάλασσα βέβαια χρειάζεται προσοχή. Αν ξεχαστείς ή κάνεις τον παλικαρά, μπορεί να σε τραβήξει στα βαθιά μέχρι να πεις κύμινο. Κι αν φύγεις μέσα, δεν ξαναβγαίνεις εύκολα. Αυτά τα ξέρουν όσοι κολυμπούν στις θάλασσες του Αιγαίου και της Κρήτης τον Αύγουστο, όπου τα μελτέμια είναι κανόνας. Στα μικρά παιδιά μάλιστα, επιβάλλεται ειδικό μάθημα σεβασμού της θυμωμένης θάλασσας. Από την άλλη, το παιχνίδι με το μεγάλο κύμα που έρχεται και σε κουκουλώνει, δε μπορεί να συγκριθεί με το ήρεμο μπάνιο στην ακύμαντη θάλασσα. 
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, όλος ο κόσμος ήταν μέσα κι έπαιζε με τα θηριώδη κύματα. Όταν ξαφνικά, κατά τις δώδεκα καταφθάνει ο ναυαγοσώστης…

Ο ναυαγοσώστης είναι ένα φρούτο τελευταίας εσοδείας για τα ελληνικά ήθη. Χρησιμότατο και σωτήριο, ομολογουμένως. Απλώς εγώ το είχα συνδέσει με κάτι πλαζ πλουσίων και με απλησίαστες για μας πισίνες, όχι με τις παραλίες που πάει ο λαουτζίκος. Γι’ αυτό μου φαίνεται λιγάκι παράξενο να κολυμπώ υπό την εποπτεία ενός ναυαγοσώστη. Ας είναι. Το ‘βλεπα από μέρες το παλικάρι να βαριέται πάνω στο ξύλινο κουβούκλιο του ή να περπατά πάνω κάτω για να σκοτώσει την ώρα του. Ποιόν να σώσει σε μια θάλασσα ζεστή σαν σούπα και ήρεμη σαν λάδι; Μόνο κανέναν καρδιοπαθή που θα πήγαινε να βουτήξει αφού θα είχε φάει το καταπέτασμα. Να όμως που άλλαξε ο καιρός και εκείνο τπο Σάββατο του ‘φερε δουλειά.

Φθάνει λοιπόν στην παραλία που έβραζε από τα κύματα, βάζει τη σφυρίχτρα στο στόμα και ρίχνει ένα τόσο δυνατό και διαπεραστικό σφύριγμα που ακούστηκε ως πέρα, παρά τη φασαρία του νερού. Όλα τα κεφάλια των λουομένων γύρισαν αυτομάτως προς το μέρος του. Τότε αυτός έκανε με το χέρι του μια κίνηση που δε σήκωνε την παραμικρή παρερμηνεία: «Όλοι έξω». Εντολή απλή και σαφέστατη. Την κατάβαν όλοι. Τι φαντάζεστε ότι έγινε στη συνέχεια;

Μέσα στο νερό ήταν καμιά πενηνταριά άτομα. Με το που έδωσε την εντολή ο ναυαγοσώστης, οι τριάντα περίπου απ’ αυτούς, χωρίς δεύτερη κουβέντα, χωρίς την παραμικρή κωλυσιεργία βγήκαν κατ’ ευθείαν από το νερό. Ήταν όλοι τους τουρίστες. Άντρες γυναίκες, νεαροί, νεαρές, μεμονωμένα άτομα ή παρέες, γέροι και παιδιά. Οι υπόλοιποι είκοσι, όλοι τους Έλληνες, τον έγραψαν στις βρεγμένες πατούσες τους, ξαναγύρισαν τη μούρη προς τη θάλασσα και περίμεναν το επόμενο κύμα. Ο νεαρός άρχισε να σφυρίζει δαιμονισμένα, τους έδειχνε την απαγορευτική σημαία που είχε υψώσει στο κουβούκλιο και τους φώναζε να βγούνε έξω. Κάποιοι με τα χίλια ζόρια συμμορφωθήκανε, απέμειναν όμως και οι εντελώς απείθαρχοι. Μπήκε ο ναυαγοσώστης στο νερό ως τη μέση, άρχισε τελικά τον καυγά μ’ έναν ψαρομάλλη:

- «Σας λέω να βγείτε έξω κύριε, είναι επικίνδυνα».

- «Ξέρω να κολυμπώ εγώ».

- «Ξέρετε δεν ξέρετε, πρέπει να βγείτε έξω».

- «Δεν κινδυνεύω σου λέεεω. Μπααα…! Με το ζόρι θα με βγάλεις έξω;»

- «Δεν βγάζω κανέναν με το ζόρι έξω. Εγώ απλώς πρέπει να προειδοποιώ.»

- «Ε ωραία, με προειδοποίησες. Την έκανες τη δουλειά σου. Αν πνιγώ λοιπόν, μην έρθεις να με σώσεις. Δεν έχεις ευθύνη αφού μου το ‘πες».

- «Μα αυτό είναι το θέμα κύριε; Δουλειά μου είναι η πρόληψη, όχι να τρέχω να τους βγάζω έξω όταν πνίγονται.»

- «Δε θα χρειαστεί σου λέω Χριστιανέ μου! Ξέρω καλύτερο κολύμπι από σένα».

Έφυγε ο ναυαγοσώστης, έμεινε ο άλλος μέσα. Όταν βγήκε, πήγε στην ομπρέλα του φουσκωμένος ακόμα.

- «Τι λέγατε με τον ναυαγοσώστη;» τον ρώτησε η γυναίκα του.

- «Με διέταξε να βγω έξω. Πφφφ! Ποιος; Το νιάναρο. Που όταν ήμουν εγώ στα ΟΥΚ, αυτός ήταν με τις πάνες.»

- «Ποιες πάνες βρε Γιώργο; Εσύ ήσουν βατραχάνθρωπος το ’70, αυτός είναι 20 χρονών, γεννήθηκε λοιπόν το ’90. Τη δουλειά του έκανε το παιδί. Έναν μεγάλο άνθρωπο έβλεπε μέσα στην τρικυμία, που να ‘ξερε;»

- «Μεγάλο άνθρωπο; Τόσα ξέρεις, τόσα λες. Τα κομάντο δεν γερνάνε ποτέ. Ειδικά τα ελληνικά κομάντο…»

protagon.gr