Χαρά, όπως λέμε χάρος! - Λουκρητία

Το όνομά της είναι Αρετή -ή Αρετούλα όπως θέλει καλύτερα να την φωνάζουν. Αδιευκρίνιστης ηλικίας, αλλά υπολογίζω γύρω στα 75-80. Όταν προσπάθησα να την ρωτήσω διακριτικά, μου είπε παιχνιδιάρικα "Τι σημασία έχει; Κάποτε ήμουνα πουλί και με ποθούσανε πολλοί. Τώρα ούτε για καναβούρι δεν κάνω η παλιόγρια". Μένει σε μια εκρού μονοκατοικία που έχει στριμωχθεί ανάμεσα σε δυο σομόν πολυκατοικίες. Το όλο σκηνικό μοιάζει με το πρόσωπό της. Δυο ροδαλά μάγουλα και στην μέση μια μύτη άχρωμη και μικρή. Η γνωριμία μας μετράει με το ζόρι 24 ώρες.

Είμαι στο δρόμο για τη δουλειά και την παρατηρώ από μακριά. Ντυμένη με μια λουλουδάτη ρόμπα και βλέμμα μόνιμα καρφωμένο στην άσφαλτο. Δεν ξέρω αν φταίει η ελαφριά καμπούρα της ή προσπαθεί να αποφύγει τις ύπουλες λακκούβες. Παλεύει να ισορροπήσει το βάρος από τις πλαστικές σακούλες που κουβαλάει. Ντομάτες, μαϊντανός και μήλα. Έχω διασχίσει την πλατεία κι αυτή μοιάζει να βρίσκεται ακόμα στο ίδιο σημείο. Την προηγούμενη ημέρα είχε λαϊκή στην περιοχή. Θα μπορούσε κάλλιστα να επιστρέφει ακόμα από εκεί με τέτοιους ρυθμούς, σκέφτομαι. Την προφτάνω με σχετική ευκολία και προσφέρομαι να της κουβαλήσω τις τσάντες ως το σπίτι.

Με το που φτάνουμε, αρπάζει τις σακούλες και χάνεται καπου στα πίσω δωμάτια κι έτσι βρίσκω την ευκαιρία να εξερευνήσω λίγο το σαλόνι. Ό,τι περιμένεις να δεις στο σπίτι ενός ηλικιωμένου ανθρώπου απλά δεν υπάρχει. Τα έπιπλα είναι γυμνά. Το ίδιο και οι τοίχοι. Ούτε σεμέν, ούτε καρεδάκια, ούτε πίνακες με βοσκοτόπια. Η μόνη φωτογραφία που στέκεται όρθια χάρη σ' ένα γυάλινο μπολ με ψεύτικα φρούτα πάνω στο τραπέζι δείχνει μια πανέμορφη γυναίκα με σγουρό μαύρο μαλλί κι έντονα χείλη. Από την λάγνα της ματιά υποψιάζεσαι ότι αυτό εδώ το πλάσμα έχει κάνει πολλά αρσενικά να ξενυχτήσουν για χάρη του κάποια στιγμή στο παρελθόν.

Πάνω που έχει αρχίσει το μυαλό μου και πλάθει ασπρόμαυρα ερωτικά τρίγωνα, ακούω την φωνή της από το βάθος "Σύρε έξω στην βεράντα. Φέρνω τις βυσσινάδες". Δυο λεπτά αργότερα καταφθάνει με τον δίσκο και μια μαύρη γάτα να την ακολουθεί. Την φωνάζει Χαρά. "Α ωραία όνομα, σου φτιάχνει την διάθεση" της λέω. "Χαρά από το Χάρος. Έτσι για να συνηθίζω στην ιδέα" προσθέτει και μου σκάει ένα πονηρό χαμόγελο. Δεν μιλάμε πολύ. Εκείνη σκαλίζει τις γλάστρες της με τον βασιλικό. Το άρωμά του μπερδεύεται με μια γνώριμη μυρωδιά που έρχεται από μέσα. Τι μου θυμίζει; Ω ναι! Κολώνια Μυρτώ με άρωμα λεμόνι. Αλήθεια τις πουλάνε ακόμα αυτές;

Απέναντι είναι η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Θρησκεία. Να ένα θέμα για το οποίο μπορεί ένας ηλικιωμένος να σου δώσει μια μίνι συνέντευξη τύπου. Την ρωτάω αν πηγαίνει, αν πιστεύει. "Μπα όχι, όσα πάρε-δώσε είχα με την θρησκεία ήταν πάντα λόγω έρωτα" μου απαντάει. Σιγά σιγά μου επιβεβαιώνει τα ροζ σενάρια που είχε στήσει η φαντασία μου νωρίτερα. Τρεις φορές είχε παρατήσει τους επίδοξους γαμπρούς στα σκαλιά της εκκλησίας. Η τελευταία φορά δε, που είχε πατήσει το πόδι της σε λειτουργία ήταν πριν κανά 2 χρόνια. Την είχε γοητεύσει ο κύριος Στέργιος. Ένας ψιλόλιγνος καλοβαλμένος 70άρης που έψελνε, απ' ό,τι μου λέει. Ξαφνικά τον έχασε κι έτσι δεν ξαναπάτησε ποτέ.

Μου διηγείται ιστορίες με διάφορους αγαπητικούς με κολασμένο κέφι. Την διακόπτω για να την ρωτήσω πώς τα βγάζει πέρα. "Δύσκολα. Και δεν με νοιάζει τόσο για μένα, όσο γι' αυτήν εδώ που έχει απαιτητικό στομάχι" μου απαντάει δείχνοντάς μου την Χαρά. Η Αρετούλα έχει πλάκα. Ξέρει τα πάντα για την επικαιρότητα. "Αλήθεια, άκουσες αυτό που είπε ο Πάγκαλος ότι όλοι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά;" την διακόπτω πάλι. Για μια στιγμή κοκκαλώνει. Τρομάζω. Ελπίζω το όνομα του Θόδωρου να μην ήταν το password για να περάσει στην άλλη όχθη. "Ε τότε καλά να πάθει ο άτιμος. Που στενοχωρήθηκα κιόλας όταν έμαθα ότι πέθανε" μου λέει και τα μάτια της αστράφτουν. Ο κύριος Στέργιος ήταν συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος.

protagon.gr