"Τα Λιοντάρια της Πίνδου" - του Ανδρέα Κλουτσινιώτη

Η ευαισθησία του ποιητή Ανδρέα Κλουτσινιώτη είναι πλέον γνωστή για τα κοινωνικά και εθνικά μας θέματα.

Τα Λιοντάρια της Πίνδου τα έβαλαν με μιαν ολόκληρη αυτοκρατορία.

Άλλοι χάρηκαν τη νίκη, άλλοι σακατεύτηκαν, άλλοι δεν τα κατάφεραν να γυρίσουν...

Σ' αυτά λοιπόν τα Λιοντάρια ας αφιερώσουμε το ποίημα που ακολουθεί.

Στίχοι γραμμένοι από την ψυχή για την ψυχή...

Από την ποιητική του συλλογή "Labey Sabprea", Εκδόσεις Ιωλκός, 2010

Τα Λιοντάρια της Πίνδου

Συ αέναη Μάνα γη,

Ιερή πνευματογέννα,

Συ που ζεσταίνεις την καρδιά σου

με αίμα και οστά Ελλήνων,

αυτών που θυσιάσθηκαν ένδοξα

για τη Λευτεριά μας,

Γράψε, με κόκκινη Πέννα, ανεξίτηλη,

στη Μνήμη των Λαών

για τη μία και Πρωτοθώρητη ανδρεία.

Την ανδρεία των Λιονταριών της Πίνδου.

Και συ Βόρεια Ήπειρος

δέξου στη στοργική αγκαλιά

του Σκλαβωμένου πνεύματός σου,

τους άγνωστους Έλληνες στρατιώτες,

τους αλησμόνητους πολεμιστές του Ήλιου.

Είναι οι αχτίδες της άμετρης γενναιότητάς τους

που έθρεψε στο χρόνο

τα Λιόδεντρα της ειρήνης.

Είναι η Σκιά τους που βαραίνει τον Αγέρα

με ιδανικά, το Φως των ματιών τους

που διαπερνά σα βελόνα,

το Φόβο και το χάος.

Κείνους που με το αίμα τους

έβαψαν τα ορμητικά Ποτάμια

που ιδέες ξεχειλίζουν,

τις ήρεμες τις Λίμνες που ανέφελα

μερεύουν τα όνειρα τα ανθρώπινα,

τα φυλλώματα των Δέντρων που κρύβουν

τα χνάρια των Άσβηστων υπάρξεων,

τα αγριοθώρητα ψηλά βουνά,

που τη Μοίρα των περαστικών ορίζουν.

Κείνους που έσβησαν το μαύρο Ήλιο

που μίσους ανέτειλε Σκοτάδι,

δέξου στην απέραντη αγκαλιά Σου,

Κύριε και Θεέ μου,

τα Λιοντάρια της Πίνδου.

Σείς, αγνά και αμάλλιαγα παιδιά

στιγμή δεν διστάσατε να βάλετε

τα Στήθια σας μπροστά,

Ηλιόφωτη ασπίδα στον κατακτητή,

τυφλώνοντάς τον!

Με ένα απλό χαμόγελο,

ένα παλιό και σκουριασμένο,

ντουφέκι λησμονημένο.

Ρακένδυτοι στην όψη,

μα με λεβεντιά Αυτογέννητη

μέσα στα βάθη της καρδιάς τους,

Μη φοβηθείτε τώρα Ήρωες

τους ανάποδους καιρούς.

Κεί που κείτεστε,

λαμπερές Ασάλευτες μορφές

στα παραθύρια του Σφαλισμένου χρόνου,

το άπλετο φώς του Δημιουργού

σας περιβάλλει πάντα

νικητές, Αθάνατους,

δαφνοστεφανωμένους.

Κι αν η Μιζέρια, η Άγνοια κι η Υποκρισία

έγιναν μικρόψυχοι φρουροί σας

στους καιρούς που περάσαν,

ποτέ δεν γύρισε να σας αγγίξει σεβάσμια

της μαύρης μοίρας ο Άνεμος.

Αφού η ανδρεία σας λογίζεται

με τ’ Ουρανού τα Θεϊκά τα μέτρα,

που ’ναι έξω, ανέγγιχτα

απ’ τα ανθρώπινα!

Το Δέντρο, το αμόλυντο της Λευτεριάς

Σείς ποτίσατε,

Λιοντάρια μας της Πίνδου,

με Άγιο νάμα, νερό Αστείρευτης πηγής,

την άσπιλη τη Νιότη σας,

τις ζωγραφιές απ’ τα Όνειρά

που δεν προλάβατε καρπούς ζωής,

βιώματα, λύπες, χαρές

να τα γευτείτε.

Όμως Σπείρατε τα νεκρά κορμιά σας,

στο διψασμένο χώμα της Πατρίδας.

Κι αυτά γινήκανε Ατρόμητων μαγιά

για το Σταυρό το Ζωοδότη,

και τη Σημαία του Έθνους μας,

την αιματοβαμμένη.

Κείνη που ποτέ δεν έπεσε νεκρή

στο χρόνο το θνητό,

Γιατί οι ψυχές σας περήφανα

την ανεμίζουν τιμημένη,

στα άπαρτα Βασίλεια της Δόξας.

Γιατί είστε Φάροι αέναοι,

μιας άθαμπης Πατρίδας,

διαμάντι Λατρευτό των ύψιστων ιδανικών,

της Παναγιάς το Υπεράγιο Φώς

στο άσβηστο καντηλέρι.

Εμείς οι έσχατοι,

χρέος κληρονομήσαμε βαρύ,

γι' αυτό δεν πρέπει να κρυφτούμε,

στο βοριά, σε ανέμους και καταιγίδες,

στα μίση τα ανθρώπινα

και την Αλαζονεία.

Μόνο μορφές Αιώνιες να πάρουμε,

του Διγενή Ακρίτα, του Σπαρτιάτη Ήρωα,

του Μακεδόνα Βασιλιά.

Το Δίκαιο των αδυνάτων και των αδικημένων

να ποτίσουμε με αίμα και Αγώνες δίκαιους,

για Ειρήνης σπορά και προκοπή.

Αγάπη για τον άνθρωπο,

τα όνειρα των Αθώων παιδιών,

Σοδειά κείνη να ’ρθει,

με ελπίδες του Ήλιου

να τραφούμε.

Είμαστε γιοί τους,

παιδιά των παιδιών τους,

σάρκα της σάρκάς τους,

ψυχή των ψυχών τους!

Όσα κι αν μας τάξουνε

Φθαρτά πάνω στη Πλάση,

όσα κι αν μας χαρίσουν

Άφθαρτα που βρίσκονται στα σωθικά της,

τίποτε δεν πρέπει να υποτάξει

την καρδιά, την Ελληνική!

Μάταια, αδύναμη, λυγισμένη γυρεύει

το Σκότος να την κάμει,

κρυφά σα σπιούνος

να την εξαγοράσει!

Είμαστε Έλληνες,

οι Πρώτοι πολεμιστές του Ήλιου,

της Ελπίδας, τα αμέτρητα σύννεφα,

του Πνεύματος, οι θύελλες και η βροχή,

της Δικαιοσύνης, η άπειρη νόηση!

Οι μόνοι που ποτέ στη Μάχη

για το Ουράνιο Βασίλειο,

την Πατρίδα και το Σταυρό του Χριστού

δεν μετρήσαμε τους εχθρούς μας.

Είμαστε εμείς,

τα Λιοντάρια της Πίνδου!