Στέρεψε η τσέπη - του Γιάννη Κ. Πρετεντέρη
Η ΥΠΟΥΡΓΟΣ Παιδείας δήλωσε ότι «τα ελληνικά πανεπιστήµια δεν ανήκουν στους φοιτητές και τους καθηγητές αλλά στην ελληνική κοινωνία». Θα µπορούσε να το πει πιο απλά: ότι τα πανεπιστήµια ανήκουν σε εκείνους που τα πληρώνουν, δηλαδή στους φορολογούµενους.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει. Δεν ξέρω πόσοι έχουν καταλάβει ότι αυτό που λέγεται «Ελληνικό Δηµόσιο» δεν ανήκει σε όσους το νέµονται ούτε σε εκείνους που το διοικούν, αλλά σε εκείνους που το πληρώνουν. ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ούτε στις κυβερνήσεις, ούτε στους δηµοσίους υπαλλήλους, ούτε στους συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούν. Ανήκει στον απλό έλληνα φορολογούµενο που µε µεγάλη δυσκολία στις µέρες µας συντηρεί κάτι που κατ επίφαση και µάλλον καταχρηστικά ονοµάζεται «ελληνικό κράτος».
ΜΟΝΟ που αυτό δεν είναι πάντα σαφές. Εχετε δει ποτέ σε µια δηµόσια υπηρεσία να αντιµετωπίζεται ο πολίτης ως ιδιοκτήτης; Οχι! Διότι κανείς δεν θέλει ποτέ να παραδεχθεί ότι το αφεντικό δεν είναι όποιος διορίζει ούτε όποιος διορίστηκε, αλλά εκείνος που πληρώνει τους δυο προηγούµενους.
ΧΘΕΣ ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος έκανε µια σειρά από σοβαρές προτάσεις για τον ουσιαστικό περιορισµό του κράτους. Ενα κράτος, σηµειώνω, το οποίο χρεοκόπησε. Αρα, ένα κράτος το οποίο οι έλληνες φορολογούµενοι δεν µπορούν πλέον να συντηρήσουν. Κι επειδή η φορολογική εκµετάλλευση του πολίτη έχει ένα όριο (το οποίο έχουµε προ πολλού υπερβεί...), καλό είναι να στραφούµε πρωτίστως και κυρίως στη σοβαρή περικοπή των δαπανών. Αυτό λέει περίπου και ο διοικητής.
ΠΟΙΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ, όµως; Η κυβέρνηση συνηθίζει να µιλάει για «περιορισµό της σπατάλης». Μόνο που πολύ φοβούµαι ότι η σπατάλη είναι χθεσινό πρόβληµα. Τώρα το ζήτηµα είναι το Δηµόσιο στις πιο ουσιαστικές λειτουργίες του αυτές χρειάζονται ριζική περικοπή... Διότι τι πάει να πει σπατάλη; Σπάταλη είναι εξ ορισµού η λειτουργία ενός κράτους που δεν µπορεί να χρηµατοδοτηθεί από τα δηµόσια έσοδα.
ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ, λοιπόν, να επιστρέψουµε στα θεµελιώδη. Οχι στο κράτος που µας αρέσει, ούτε στο κράτος που µας βολεύει, ούτε στο κράτος που µας συµφέρει. Αλλά στο κράτος που µπορεί να συντηρήσει η ελληνική κοινωνία. Και το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι περιλαµβάνει εικοσιτόσα πανεπιστήµια, ούτε άλλα τόσα ΤΕΙ, ούτε δεν ξέρω πόσα δηµόσια νοσοκοµεία και κέντρα υγείας, ούτε Γραµµατεία Νέας Γενιάς.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, στο επίκαιρο ερώτηµα «ποιοι έφαγαν τα λεφτά» θα πρέπει να δώσουµε τη µοναδική αυθεντική απάντηση: δυστυχώς, τα έφαγε το κράτος... Το οποίο δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο να φάει άλλα. Διότι, εκτός των άλλων, στέρεψε και η τσέπη των κορόιδων που το πλήρωναν.
Χριστιάννα Λούπα
Πολλές φορές διαφωνώ με τον αγαπητό Γιάννη Πρετεντέρη, άλλοτε εν μέρει κι’ άλλοτε ολοσχερώς.
Εμφανίζει εδώ μια οικονομίστικη άποψη διόλου όμως οικονομική. Βέβαια, δεν μπορεί κανείς να κάνει λόγο σήμερα για ορθή εννοιολογία στη χρήση της γλώσσας κι’ είναι μέγα πρόβλημα, όταν ειδικά αναφερόμαστε σε θέματα παιδείας.
Έτσι λέω πως, η Άννα Διαμαντοπούλου -παραδόξως, ίσως- έχει δίκιο σ’ αυτό πως, τα Ελληνικά πανεπιστήμια ανήκουν στην κοινωνία μας. Δεν μπορεί κι’ αλλιώς σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Το υπέρτατο αγαθό αυτό του δικαιώματος στην παιδεία -αδιακρίτως- το επιτάσσει. Δεν ανήκουν σ’ αυτούς που τα πληρώνουν λοιπόν, αν και δικαιούνται λόγου, που να λαμβάνεται υπ’ όψιν, στο πλαίσιο της επιδίωξης του γενικότερου καλού. Θα ίσχυε αυτό Γιάννη, στην περίπτωση ενός ευεργέτη, που θα ίδρυε μια ιδιωτική πανεπιστημιακή σχολή, ιδίαις δαπάνες και σύμφωνα -πάντα- με τους ισχύοντες νόμους.
Το ίδιο ισχύει και για το Ελληνικό δημόσιο. Είναι εξ ορισμού -εξ άλλου- αποσαφηνισμένο τί είναι και σε ποιόν ανήκει. Λέγεται με σαφήνεια και στο Σύνταγμα. Αλίμονο αν η ανθρώπινη αξία καθοριζόταν από ’κείνους μόνο που πληρώνουν φόρους. Το ίδιο και η ελευθερία… και η δικαιοσύνη… και η ειρήνη… και η αναγκαία κοινωνική «φιλία» κ.α. που κατάντησαν με τις «οικονομίστικες» απόψεις και προσεγγίσεις από εξ υπ’ αρχής αυτονόητα σε ζητούμενα.
Οι κυβερνήσεις δεν είναι εξουσίες αλλά εκτελεστικά όργανα, μαζί μ’ όλον το μηχανισμό του δημοσίου. Θά ’πρεπε να περιορίζονταν και οι τίτλοι σε υπηρεσίες κι’ όχι διευθύνσεις και ό,τι άλλο. Το’ λαό υπηρετούν… και μόνον αυτό υποχρεούνται να κάνουν, κατά δύναμη και συνείδηση. Εθνική -πάντα- συνείδηση. Είναι -αν μη τί άλλο- θρασύ, καταξιωμένος δημοσιογράφος να χαρακτηρίζει το Ελληνικό κράτος κατ’ επίφαση ως τέτοιο και καταχρηστικά έτσι ονομαζόμενο. Μα και οι δημοσιογράφοι ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτήν την κατάντια.
Στην σύγχρονη δημοκρατία δεν έχουν χώρο τ’ αφεντικά. Μόνο «αφεντικό» είναι η ευνομία, σ’ όλα τα επίπεδα, όλων των τομέων δραστηριότητας, όποιας κατεύθυνσης.
Διαφωνώ και με την τάση πολλών δημοσιογράφων, που -εκ των πραγμάτων- αναγκάζονται ν’ ασχολούνται με ποικίλα θέματα, που αντί να μεταδίδουν ευσύνοπτη την είδηση και την πληροφορία, προχωρούν σε ατέρμονες κενές -δήθεν- αναλύσεις ζητημάτων, που μόνον εφαπτόμενα έχουν ’δεί, παρακάμπτοντας τους ειδικούς, που μειδιούν σ’ αυτό το ευτράπελο.
Σ’ αυτό εντάσσεται και η θέση πως, εφ’ όσον χρεοκόπησε το κράτος σημαίνει πως δεν μπορούμε να το συντηρήσωμε. Λάθος. Οι κάθε είδους τέτοιοι διαχειριστές είναι όλως ακατάλληλοι και απορριπτέοι. Μια χαρά συντηρείται το κράτος και κάθε οργανισμός που έχει τον κατάλληλο διοικητή, οικονομολόγο, τεχνικό και έμπορο των προϊόντων ή των υπηρεσιών που παράγονται.
Όταν μπορείς να σωθείς μόνον απ’ την ανάπτυξη, δεν περικόπτεις δαπάνες αλλά εξορθολογήζεις την μετατροπή τους σε περισσότερα, καλύτερα και αμεσότερα αγαθά.
Και η μικρότερη δαπάνη δίχως ανάλογο αντίκρισμα είναι σπατάλη… ενώ η μεγαλύτερη που ανταποδίδει πλεόνασμα δεν είναι.
Δεν μπορώ να φανταστώ σώφρονα άνθρωπο, να συστήνει περικοπή δαπανών στις ουσιαστικότερες λειτουργίες του δημοσίου, εκτός κι’ αν θέλει την διάλυσή του. Έγιναν υπέρμετρα πεζοί κάποιοι και συνάμα επικίνδυνοι.
Σπατάλη μπορεί να χαρακτηριστεί κάθε δαπάνη που δεν έχει την ανάλογη ανταποδοτικότητα κι’ αυτό με την εξαίρεση -πάντα- κάποιων ανθρωπιστικών παραμέτρων.
Δεν θυσιάζονται όλα στο’ βωμό ενός ισοσκελισμένου λογαριασμού «νομισμάτων». Εκείνο που μετρά είναι το χρήμα ιδιαίτερα διάφορο του ψευδοχρήματος. Άλλως όλα θα είχαν την ίδια τιμή με την ποσότητα ή το βάρος τους χωρίς να λαμβάνεται ουδόλως υπ’ όψιν η ποιότητα, καθ’ ενός υλικού και άϋλου αγαθού.
Θα συμφωνήσω εν μέρει σ’ ένα. Ναι στο κράτος, που μπορεί να συντηρήσει η Ελληνική κοινωνία -και μάλιστα όχι επώδυνα- και βεβαίως, εκείνο, που μπορεί να την οδηγήσει στην πρόοδο, με ρυθμούς γρηγορότερους ή έστω αργούς και ποτέ οπισθοδρομώντας.
Βέβαια, καμία δαπάνη στη βάση πελατειακής υφής… αλλά όχι να μπεί χέρι και στα νοσοκομεία ή σε υπηρεσίες ιδιαίτερα χρήσιμες κι’ ανελαστικές.
Αν η Γραμματεία Νέας Γενιάς δεν επιτελεί το έργο της ως όφειλε… κι’ εδώ δεν φταίει η θεσμοθέτησή της αλλά εκείνοι που υπηρετούν ανεπαρκώς σ’ αυτήν.
Μεγάλο ποσοστό του χαμένου πλούτου οφείλεται στην κακοδιαχείρισή του. Δεν είναι κορόϊδα αυτοί που πλήρωναν μέχρι σήμερα. Αναίσθητοι είναι όσοι πλεονέκτες τό ’παιζαν κηφήνες κι’ αργόμισθοι κι’ εκείνο που λείπει είναι ο κολασμός και η τιμωρία των υπαίιων και των καταχραστών, για παραδειγματισμό και εξιλέωση.
Εκείνο που περισσεύει και πρέπει ν’ αλλάξει παρασάγγας είναι η ανεκτικότητα μας. Αυτή ναι είναι ο ηθικός αυτουργός του εν λόγω εγκλήματος.
Οι φορολογούμενοι -πρωτίστως- και οι άλλοι πολίτες οφείλουν να σηκώσουν τ’ ανάστημά τους. Όχι άλλη ανεκτικότητα σε κακώς κείμενα. Ως εδώ και μη παρέκει.
Γιάννη, σ’ ευχαριστώ για το ερέθισμα και συγνώμη για την βίαιη αντίκρουση
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
