Ένας μπόγιας στην Αθήνα - της Ρίκας Βαγιάνη
Είμαι κάτοικος Πλατείας Συντάγματος. Μένω στο τελευταίο σκαλί του γκράντε ξενοδοχείου, όπως μπαίνεις ψηλά και δεξιά, κάτω από το υπόστεγο. Με δέχτηκαν μετά τη Σφαγή του 2004, όταν κατάφερα να γλιτώσω από τη μαζική εξολόθρευση, μέσω φόλας και μπόγια. Ετσι με βάφτισαν κιόλας, Μπόγια. Περίεργο όνομα για σκύλο, αλλά δεν το κάνω θέμα. Είμαι ο Μπόγιας. Περιφέρομαι άνετα εδώ κι εκεί, αλλά όταν κρυώνω, ή βρέχει πολύ, έχω τη "σουίτα μου", το σκαλί μου, κάτω από το υπόστεγο. Τελευταία το μοιράζομαι με κάτι δίποδα που τα λένε "καπνιστές", διωγμένοι και βρεγμένοι κι αυτοί. Δεν το κάνω θέμα.
Μπορώ σχεδόν πάντα να υπολογίζω στη "σουίτα μου". Εκτός από κάτι μέρες που τα δίποδα, εδώ στην Πλατεία, μου ψιθυρίζουν: "Αραίωνε, Μπόγια". Τότε ξέρω ότι έχουν κάτι σοβαρό, που το λένε "εκλογές" .
Αυτές οι νύχτες είναι οι πιο δύσκολες. Τα δίποδα δεν συνεννοούνται εύκολα για το ποιος θα είναι αρχηγός τους (στη δική μου φάρα αυτό λύνεται με πέντε δαγκωνιές). Ζόρικη περίοδος, αλλά επιμορφωτική. Μένω λίγο και παντού, από τον Αγιο Παντελεήμονα (μην κλωτσάτε, ρε παλιόσκυλα!) έως το Κολωνάκι, κι από την Ομόνοια (αδελφέ, εσύ είσαι πιο χάλια κι από μένα, όταν έφαγα τη φόλα) έως το βρωμικάδικο της Πλατείας Μαβίλη (όχι μουστάρδα, ευχαριστώ).
Παντού συναντάω περιπτώσεις σαν τη δική μου: Τετράποδες και, εσχάτως, πολλές δίποδες. Αλλοι χωρίς βίζα, άλλοι χωρίς περιλαίμιο, άλλοι χωρίς δουλειά: Ενας αόρατος στρατός από τετράποδους και δίποδους Μπόγιες, που απλώς δεν έχουν πού να πάνε.
Θέλω πολύ να τελειώσουν οι εκλογές. Ο καιρός χαλάει. Σε λίγο θα ανάψουν το δέντρο στην Πλατεία, έρχεται αυτό που τα δίποδα ονομάζουν "Χριστούγεννα".
Οχι ότι θα έχει κάποια σημασία για μένα, ή για τους υπόλοιπους διωγμένους αυτής της πόλης.
Το θέμα είναι, απλώς, να μη σε διώχνουν από το σκαλί σου.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
