"Πνοή Νοέμβρη [Ωδή στη 17Ν-Πολυτεχνείο]" - του Ανδρέα Κλουτσινιώτη

"Πνοή Νοέμβρη κι οι Ιαχές των Νέων

επέμεναν Μηνύματα να γεννούν,

πως οι καρδιές των Ανθρώπων δύνανται

τα Εμπόδια όλα να γκρεμίσουν..."

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ποιητική συλλογή του Ανδρέα Κλουτσινιώτη

"Labey Sabprea", Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ, 2010

Αφιερώνεται στους αγωνιστές, Σπουδαστές κι εργάτες.

Στους φονευθέντες βιαίως, Μαρία Καλαβρού και το 15χρονο Βασίλειο Πεσλή.

Ω, Συ

Ηλιογέννητη Θεογόνος Δύναμη,

ανέδειξε με το Φως

του Υπέρλαμπρου Ωρίωνος,

τους Εθνοπρόβλητους Ιδεογράφους,

Ανθρώπους των ημερών εκείνων.

Αυτούς που προέβαλλαν Αντίσταση Σθεναρή

στην Πνευματική Νέκρωση,

τους Πάλλευκους,

τους Απενθείς της Νιότης.

Αυτούς που ‘χαν την Παιδεία της Νόησης,

για δεύτερο Ήλιο.

Πνοή Νοέμβρη, Μέρες Σποριά ήταν,

που οι ιαχές κι οι αλαλαγμοί τους

τα γήινα της Πόλης υπερκέρασαν,

σκεπάζοντας τους άλλους ήχους,

σκαιά μηνύματα των ανάποδων καιρών.

Η Ελεύθερη Θέληση, η Ηθική Ευψυχία,

σαν κλαγγή των όπλων, αχός ακούσθηκε

στη Μάχη με τους Ηρόστρατους Στρατοκράτορες.

Ακυρίευτες στάθηκαν σα τον απέραντο Ωκεανό,

προτάσσοντας τα στήθή τους, τα Αλάβωτα,

στους υπηρέτες του Μίσους και του Σκότους,

στους ανελεύθερους δεσμώτες

του Απολυταρχισμού.

Τα Ιδεώδη, Ολιγάριθμων Νέων

γινήκανε η Σημαία

της Ηθικής και Πνευματικής μας Αναγέννησης,

Φλεγόμενη Βάτος της Δημοκρατίας.

Το Μέλλον, η εύφορη γαία για Όνειρα,

με τις μέρες που ‘ρχονταν

να μη σταματούν το Αέναο

πέταγμά τους.

Άπαντα στη Νόηση, Μαγιά Λευτεριάς,

αφημένη, για τους Αρνητές Σπουδαστές,

κείνους που σαν Ηφαίστειο ξεχύθηκαν με

λάβα Πανδαμάτωρα,

στο διάβα τους την Απειλή του Θανάτου

να πνίξουν μονομιάς.

Επτά έτη προηγούμενα,

οι ηλιόφοβοι Καταπιεστές,

οι Κοντόφθαλμοι οραματιστές,

κάμποσα Εκπτυόμενα Κατάλοιπα του Εφιάλτη,

ενδύθηκαν ηγέτες με Στολή φανταχτερή

του Μακιαβέλλι.

Δαρείου προσωπίδες μιας Τυραννικής Επιβολής,

αντιποιούντες τη Δημοκρατία,

τη Μνήμη και τα Ιερά της Φυλής,

τη Γνώση των Αρχαίων Χρόνων,

τους φέροντες Ελληνικό Πνεύμα Αθάνατο

εις την Λόγχη και τον Πέλεκυ.

Ξάφνου το ΟυρανοΦώς χάθηκε

στη Μήτρα της Βαθυτέρας Γαίας.

Πλείστες Υπάρξεις μορφώθηκαν

σε Άβουλες Ανθρώπινες Μαριονέττες.

Υπηρέτες Τυφλοί της καθηστυκέας

τάξης των Φαύλων.

Ο Λαός δεν άντεξε, στο Σκότος υπέκυψε,

χορταίνοντας στο Μιαρό και το Ανίερο.

Ξεδιψώντας στη Μισαλληλία,

ενώ οι Πνευματικοί του Ταγοί,

βάλθηκαν να ανταποκρίνονται

στη γαστέρα τους και μόνο!!!

Μα, Αλήθεια είναι 'Ελληνες,

πως σε χιλιάδες οκάδες Νόμους

των Σφετεριστών,

ένα δράμι Αγάπης, για τον Άνθρωπο

δε βρέθηκε ποτέ!

Τόσο ανόμοια απ’ του Σόλωνος και του Κλεισθένη

τα πεπραγμένα των Γραφών,

που σε Αδαμαντόστικτους λίθους

κείνται Αλησμόνητοι,

αφού στο δύσκολο δρόμο της Αρετής

και της Ψυχικής Μεγαθυμίας προέτρεπαν.

Γαία πρόσφορη για του Πνεύματος την εξύψωση,

εχθροί όμως της Δουλοπρέπειας,

τη Σύνταξης με τα Εύκολα Ακολουθήματα

του Κακού και της Υποκρισίας.

Όμως, οι Αδάμαστοι Σπουδαστές,

οι Ηρακλείδες του Λαού,

δε Σκύψανε, δεν Κάμφθησαν ποτέ.

Γιατί οι Ιδέες είναι σα τους ήλους,

όσο περισσότερο τις χτυπάς,

τόσο περισσότερο διαπερνούν

στης Ψυχής τα ενδότερα,

σφυρηλατώντας ακάματα το Νού για Ηγεμόνα.

Έτσι εγκάλεσαν στο βωμό της Σκέψής τους,

τον Ησίοδο και το Στησίχορο,

τον Ορφέα και τον Αμφίωνα.

Ποιητές, Κιθαρωδούς του Ήλιου

και των Θεϊκών Συμβάντων

σε Προγενέστερους ξεχασμένους χρόνους,

δείχνοντας μέγιστη Περιφρόνηση,

στη Λητώ, τη θεά του Θανάτου.

Στα Δωρικά Αετώματα των παλαιών Κτιρίων

Παίδευσης των Νόμων και των Τεχνών,

κεί που η Αρετή, η Μεγαλουργός

κι η Ηθική Ανδρεία

ελεύθερα διδάσκονται κι Ανασαίνουν,

Μακρόθωρη κι θαρραλέα ματιά έριξαν,

την Άβυσσο κατάστηθα να πλήξουν.

Στεντόρεια Φωνή αλάλαξαν, Βροντοφωνή

προς στον Απείθαρχο Λαό εκραύγασαν,

Μύστης να ακολουθήσει,

τα Πυρωμένα Βήματά τους,

το Μαύρο Φώς του Άδη να σκορπίσουν

σε Άγνωστους Ορίζοντες.

Πνοή Νοέμβρη κι οι Ιαχές των Νέων

επέμεναν Μηνύματα να γεννούν,

πως οι καρδιές των Ανθρώπων δύνανται

τα Εμπόδια όλα να γκρεμίσουν,

τεκνοποιώντας τις κόρες-Αύρες της

Ανθρώπινης Επανάστασης.

Κείνες που πνέουν ως Αέναος Αιθέρας,

Αδήριτος κρίκος της Νέας Ζωής,

Απαρχή κι Σηματωρός,

των Άσπιλων Ιδανικών της Δημοκρατίας.

Έτσι γίνηκαν Ηγέτες της Παλλιγενεσίας,

Σφυροκόποι Ανηλεείς των Μετάλλων των Ιδεών,

Αντίμαχοι με Αλαβάστρινο Σπαθί,

στα Τάρταρα να εξοβελίσουν

αυτούς που τον Παλμό κι την Ανάσα

της Πατρίδας μας κατέπνιξαν.

Στυγνοί οι Θανατοκράτορες,

ειρωνικά τους χλεύασαν!

Μικρόνοοι πρόκριναν το Μακελειό,

αφού τη 17η μέρα του Σποριά,

στείλαν στους Ανυπότακτους της Ηθικής κατάπτωσης,

Στρατό Εθνοκτόνο, σα σύννεφα Πολέμου

ανέκκλητα να εισβάλλουν στο Κτίριο των Τεχνών.

Τα Αδέλφια τους, Έλληνες να Αφανίσουν,

ώστε Ανέπαφο το Εκμαγείο του Φασισμού

να διατηρήσουν,

όντας Έκλυτοι, Ανενδοίαστοι Φονιάδες,

Ανείρευτοι Δημοκόλακες του Φόβου.

Μα, ο Ανήλιος Άγγελος της Φθοράς

δεν ήρθε κείνο το Μαύρο βράδυ!!!

Μπορεί να στέρησε τα Ανθρώπινα Σώματα,

στη Γλώσσα όμως του Θανάτου

Ανελλήνιστα μίλησε,

αφού οι Ψυχές των Νέων μας

που ΄φυγαν φανερά σε θνητά μάτια,

μείναν Ιερές, Αθάνατες μορφές

στη Μνήμη όλων.

Γινήκανε οι Οδοδείκτες ,

στον Καθρέφτη του Ουράνιου Θόλου,

γιατί η Αρετή Λάμπει και μετά το Θάνατο,

γιατί ό,τι η Φωτιά και να 'καψε,

όσους το Μαχαίρι και να χάλασε,

τα Έργα του Πνεύματος

δεν δύνανται Δειλοί

να αφανίσουν!!!

Στο Πάνθεον των Αλιγόστευτων Ηρώων,

ο Ηρόδοτος, πατέρας της Ιστορίας των Ελλήνων,

Ευθύδικος και Χρυσογράφος έγραψε

με Αίμα τα Ονόματά τους,

αποφαινόμενος για την Ευάγωγη αυτή Γενιά,

πως Ευανδρία αλήθεια επέδειξε Ανείπωτη,

Ισάξια της Εποχής των Ιερών Πολέμων.

Τολμώντας επάξια να Αντιταχθεί,

ως Σιδηροφράκτης απροσπέλαστος,

στην Αλλοτροίωση της Κοινωνίας,

στην Ανελευθέρωτη ζήση του Ανθρώπου.

Αρνητής στην Επαίσχυντη Φαυλότητα,

Αμφιδέτης στη Βδελυρότητα της Τυραννίας,

Ψυχοπομπός στα Κύμβαλα και Κρόταλα

των Άνοων Δούλων της Ύλης,

Χοηφόρος, Πρόθυμος Συνοδός

στη Βεβαιότητα του Επερχόμενου Θανάτου.

Χάρις στους Ολίγους αυτούς Ανδρείους,

Μύριες τώρα οι εκφορές

του Ανθρώπινου λόγου,

καθώς το Πολυδαίδαλον συνέχισαν της Ύπαρξής των.

Οι Ιδεογράφοι δεν έπαψαν να θωρούν

τα Χρονογραφήματά τους στην Κοινωνία,

οι Ακατάβλητοι κατέστησαν πιότερο

Αλύγιστοι κι Άκαμπτοι.

Το Έθνος πυργώθηκε Κραταιότερο

στο Όνομα της Δημοκρατίας.

Οι Ποταμοί των Αιμάτων τους εκλήφθηκαν

για άλλη μια φορά ως Ελάχιστος ρύαξ,

ενώ οι Έχιδνες του Δεσποτισμού

λουφάξανε στην Ασημαντότητα της φωλιάς των.

Η Ηθική και Πνευματική θνησιμότητα

των Σφετεριστών περιεβλήθη

από Χάλκινο, Αδιάσπαστο Χορικό Περίγραμμα.

Εύδηλος πλέον ο Θεοδότης Ήλιος,

η Ευογονία των Στοιχείων του Σύμπαντος,

τα ευεξήγητα θνητά και τα Ευνόητα Θεία,

η Ευλογία του Νού, που διαχέεται

Άπλετη στα Ανθρώπινα.

'Ελληνες, ας Στεριώσουμε

Φιλήκοοι κι Φωτοβόλοι των Ιδεών,

που οι Νέοι μας τις Μέρες του Σποριά

υπερασπίσθηκαν.

Αρνούμενοι τον Υλοζωϊσμό,

ως Ψυχοπαίδια των Υπέρτατων Ιδανικών,

Μαχητές Ανυπέρβλητοι της Δημοκρατίας.

Απείθαρχοι και Αντιλογούντες, Υιοί του Δημοσθένους.

Τείχη Απροσπέλαστα στους Αντιλαϊκούς

και Φαύλους Μιλιταριστές,

στους Βέβηλους κείνους Θηρευτές των Ψυχών,

που αφήνουν εξ απαρχής του Κόσμου,

πάντα Σπορικό και Πλάνη για τον Άνθρωπο,

την Ευημερία και την Κατάκτηση

των Φθαρτών της Ύλης.

Άνθρωποι, ας Σμιλέψουμε

με το Θείο Σκαρπέλλο τις Ψυχές μας

και της Αμάλθειας το Κέρας

ως Ιδανικό ας αφήσουμε έρημο στη Λήθη.

Την Πίστη κείνων των Νέων μόνο

ας μεταλαμπαδεύσουμε στα τέκνά μας,

μιας κι οι Ανατροπές

των Ανήθικων Αξιών των Φαύλων,

Αγώνες είναι δίχως Τέλος.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως

οι Χωροδεσπότες του Πνεύματος,

σα Χωρομέτρες της Ελευθερίας μας

πάντα Επανέρχονται,

με δικές τους Προσήλυτες σκαιότερες Γενιές.

Αποταχιά θα ζητηθεί να πολεμήσουμε ξανά,

και το Κάλλος, το Σφρίγος το Νεανικό,

των ημερών εκέινων Αιχμή του Δόρατός μας,

δεν πρέπει να Ιδεάζεται με τα Χρυσήλατα θνητά.

Αλλά με τα Θεήλατα και τα Ηλιοβόλα Ιδεώδη,

τα Άλιωτα κι Αλέκιαστα

Σημαία μας Ελληνική περήφανα να στέκει,

της Ακατάλυτης κι Ελεύθερης Σκέψης,

Λάβαρο Ιδανικών για πάντα

των Ανθρώπων.