Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης - της Χριστιάννας Λούπα

Στο όνομα του ισορροπισμού και του στρογγυλέματος των αιχμηρών σημείων της Ιστορίας, κάποια γεγονότα περνούν σχεδόν απαρατήρητα στα ψιλά των εφημερίδων, οι ιθύνοντες μεθοδικά τα σπρώχνουν κάτω από το χαλί και τα λοβοτομημένα ΜΜΕ τα απαξιώνουν, ρίχνοντας το βάρος σε άλλες εμπορικότερες και μεγαλύτερης λαϊκής κατανάλωσης ειδήσεις. Φτάσαμε στο σημείο μάλιστα, να απαγορεύσουμε στους Κύπριους φοιτητές της Κομοτηνής να τοιχοκολλήσουν το ψήφισμα διαμαρτυρίας τους για το ψευδοκράτος της βόρειας Κύπρου στην κεντρική είσοδο του τουρκικού Προξενείου, υποχρεώνοντάς τους να το αναρτήσουν σε ένα ταμπλό πίσω στο γκαράζ! (Για να το δει ποιος, άραγε;)

Σε μια εποχή επιλεκτικής ιστορικής μνήμης και πολιτικού στρουθοκαμηλισμού εξ άλλου, θυμάται άραγε κανείς ότι στις 15 Νοεμβρίου 1983 ανακηρύχθηκε το ψευδοκράτος της τουρκικής δημοκρατίας της βόρειας Κύπρου; Το μόρφωμα αυτό δεν έχει αναγνωριστεί από καμιά χώρα πλην βεβαίως της Τουρκίας, η οποία επιμένει να προσπαθεί για την αναγνώριση και συνεχίζει να απεργάζεται μεθόδους για την αναβάθμιση του ψευδοκράτους με άλλοθι την έξοδο των Τουρκοκυπρίων από τη λεγόμενη απομόνωση. Επιπρόσθετα, προσπαθεί να προωθήσει και να επιβάλει την αναβάθμισή του ακόμη και μέσα από την πρόταση που η τουρκοκυπριακή πλευρά έχει καταθέσει στις διαπραγματεύσεις για το περιουσιακό. Αυτή η πρόταση προσπαθεί να νομιμοποιήσει το ψευδοκράτος με το να το παρουσιάζει ότι, δήθεν, είναι νόμιμος κάτοχος των περιουσιών των Τουρκοκυπρίων, που δήθεν έχει το δικαίωμα να τις ανταλλάξει με ελληνοκυπριακές περιουσίες. Επί πλέον, οι εορτασμοί από τουρκικής πλευράς κατά την επέτειο ίδρυσης του ψευδοκράτους, φανερώνουν την παντελή έλλειψη καλής προθέσεως εκ μέρους της γείτονος για την επίλυση του κυπριακού.

Μετά την τουρκική εισβολή το καλοκαίρι του 1974, τη διχοτόμηση της Κύπρου και τον βίαιο εκπατρισμό των Ελληνοκυπρίων από το βόρειο τμήμα του νησιού ωστόσο, κάποιοι με πείσμα αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες και παρέμειναν στα κατεχόμενα εδάφη, ελπίζοντας ότι μετά την εκεχειρία θα μπορούσαν να συνεχίσουν μια φυσιολογική ζωή, διατηρώντας τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Πλανήθηκαν όμως πλάνην οικτράν. Είκοσι χιλιάδες ήταν αρχικά, τώρα έχουν μείνει λιγότεροι από πεντακόσιους. Οι άνθρωποι αυτοί, δεν είναι παρά «ελεύθεροι πολιορκημένοι» μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μολονότι κατά την Συμφωνία της Τρίτης Βιέννης (2/8/1975), που υπογράφηκε μεταξύ Κληρίδη και Ντενκτάς, ο τελευταίος δεσμεύτηκε ότι στους «εγκλωβισμένους» «θα παρασχεθή πάσα βοήθεια δια να δύνανται να διάγουν μίαν ομαλήν ζωήν, περιλαμβανομένων διευκολύνσεων εις τον εκπαιδευτικόν τομέα και δια την άσκησιν της θρησκείας των…», η γειτονική χώρα αποδεικνύεται επίορκος για μια ακόμη φορά.

Ο Ελληνισμός της βόρειας Κύπρου καθημερινά συρρικνώνεται. Τη συντριπτική πλειοψηφία αποτελούν υπερήλικες ριζωμένοι στη γη τους, ενώ, αν ο αριθμός συνεχίσει την καθοδική πορεία του, σε λίγο κάθε αναφορά στο θέμα θα αποτελεί πλέον νεκρολογία, αφού πρόκειται για Ελληνισμό με ημερομηνία λήξεως, πράγμα που αποτελεί και τον απώτερο σκοπό της Τουρκίας, άλλωστε, κατά τα ειωθότα.

«Η Ευρώπη δεν αφορά μόνο υλικά αποτελέσματα.», είχε πει παλιότερα ο Jacques Delors, «Αφορά το πνεύμα. Η Ευρώπη εκφράζει μια νοοτροπία». Τι να συμπεράνουμε επομένως εμείς οι ταπεινοί, αλλά σκεπτόμενοι άνθρωποι; Ποια είναι αυτή «η νοοτροπία», που εκφράζει η Ευρώπη; Να επιτρέπει μέσα στο έδαφός της κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Να ανέχεται τη διατήρηση στρατευμάτων κατοχής στο έδαφος ενός κράτος – μέλους από ένα επίδοξο μέλος; Η συμμόρφωση της Τουρκίας με το κοινοτικό κεκτημένο και τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου νομίζουμε ότι θα έπρεπε να αποτελεί «conditio sine qua non». Διαφορετικά «το πνεύμα» και «η νοοτροπία» της Ευρώπης κινδυνεύουν να θεωρηθούν κούφια λόγια χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και τα θεμέλια της ευρωπαϊκής οικογένειας σαθρά και άνευ ερείσματος.

Χριστιάννα Λούπα