Τι να γίνω όταν μεγαλώσω - του Δημητρίου Χ. Παξινού*

Ειδικά επιδόματα, ειδικές παροχές για τα μέλη του Κοινοβουλίου και την αποζημίωση να εκτινάσσεται στα 6.000 ευρώ καθαρά. Ειδικές παροχές ακόμη και για τους ευρωβουλευτές σε εποχή άκρας λιτότητας. Δέκα βουλευτές παρόντες στην έγκριση του προϋπολογισμού της Βουλής, που ανήλθαν στους 45 όταν στο βήμα της Βουλής βρέθηκε ο πρόεδρός της, για να επανέλθει στον αριθμό των πέντε βουλευτών κατά την έγκριση από τα κοινοβουλευτικά κόμματα.

Τι να υποθέσει κανείς και πώς να χαρακτηρίσει αυτό το φαινόμενο. Από την άλλη, οι νέοι επιστήμονες με λαμπρές σπουδές αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, αναζητώντας γραφείο για συνεργασία ακόμη και με 600 ευρώ. Νέα παιδιά που βλέπουν τους γονείς τους να δυσκολεύονται να καταβάλλουν ακόμη και το ενοίκιο της οικίας τους και το μόνο που αισθάνονται είναι ένα αίσθημα αδικίας, απόγνωσης, θλίψης, απογοήτευσης, θυμού, οργής, που δεν ξέρουν πού να το κατευθύνουν. Συνταξιούχοι, που με τις περικοπές, αντιμετωπίζουν το φάσμα της πενίας και συγκρίνουν την περίπτωσή τους με αυτή των βουλευτών που με μια θητεία θα λάβουν μια πλουσιοπάροχη σύνταξη, πέραν αυτής που δικαιούνται από τα επαγγελματικά ασφαλιστικά τους ταμεία.

Επάγγελμα βουλευτής λοιπόν επίσημα και με την σφραγίδα της πολιτείας, ένα επάγγελμα που μπροστά του ωχριούν ακόμη και αυτά των μεγαλοτραπεζιτών, χωρίς ίχνος υπερβολής. Αρα γιατί ένας νέος να μην προσπαθήσει να ακολουθήσει αυτήν την οδό που περνά από τους κομματικούς προθάλαμους, διατρέχει τους κομματικούς σωλήνες, για να διεξέλθει επιτυχώς και να λύσει το επαγγελματικό του πρόβλημα. Κι αν δεν τα καταφέρει να προωθηθεί για τη θέση του βουλευτή, υπάρχουν κι άλλες θέσεις που αποφέρουν γερή αποζημίωση και εξίσου καλή σύνταξη, στον τομέα της Αυτοδιοίκησης, ίσως και ως πρόεδρος Κοινότητας.

Μ’ αυτά λοιπόν και μ’ αυτά πορεύεται ο δύσμοιρος και πανέμορφος αυτός τόπος με ενοίκους που η μόνη επί χρόνια διαπαιδαγώγησή τους συνίσταται στο πώς να ανέρχονται με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο για να αποκτήσουν παράνομο πλούτο και συνακόλουθα υπόσταση στην κατ’ ανάλογο τρόπο διαρθρωμένη ελληνική κοινωνία. Απ’ αυτήν λοιπόν την κοινωνία απαιτούν θυσίες και μάλιστα από την πλέον ευάλωτη ομάδα των συνταξιούχων και των χαμηλόμισθων. Και προχωρώντας ακόμη περισσότερο απαιτούν, προκειμένου να διασωθεί η χώρα, περαιτέρω θυσίες, κατάργηση του οκταώρου, κατάργηση του κατώτερου μισθού και ουσιαστικά κατάργηση του υπερδιογκωμένου κοινωνικού κράτους, για την οποία ευθύνη έχουν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες με τις υπερβολές και τις καταχρήσεις στις οποίες υποπίπτουν.

Είναι ακόμη φαύλος κύκλος ή μάλλον ο ίδιος κύκλος με τους γνωστούς ομόκεντρούς του. Καταλήγουμε λοιπόν στο ίδιο συμπέρασμα: Σχεδόν ουδείς υψηλά ιστάμενος διανοείται να παραιτηθεί, έστω εν μέρει, των απολαβών του και να δώσει πρώτος το καλό παράδειγμα συμμετοχής στις απαιτούμενες θυσίες. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει αφού κατά τη γνωστή συνταγή των μοναχών βαφτίζονται οι αποζημιώσεις επιδόματα και η ζωή συνεχίζεται. Ή μάλλον συνεχίζεται για τους λίγους, οι οποίοι φαίνεται να αγνοούν προκλητικά τα μηνύματα των καιρών και εξακολουθούν να σχολιάζουν το μέλλον τους και να αυτοσχεδιάζουν για το μέλλον του τόπου.

Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το έργο των πατέρων του έθνους και τον σεβασμό που όλοι οφείλουμε προς αυτούς και προς τους θεσμούς. Διότι η απαξίωση των θεσμών και των προσώπων λειτουργεί παραλυτικά για όλη τη χώρα και προμηνύει θύελλες και καταιγίδες, απ’ τις οποίες όλοι θα πληγούν. Εχουμε προφανώς τυφλωθεί πλέον τόσο πολύ που ο μικρόκοσμός μας δεν επιτρέπει να δούμε λίγο παραέξω.

Εκτός αν οι παρωπίδες έχουν πάρει μόνιμη μορφή, που καθόλου πλέον δεν αποκλείεται. Ετσι δεν συμβαίνει, σύμφωνα με την ιστορία, σε κάθε περίοδο σοβαρής κρίσεως, κυρίως ηθικής, που απειλεί να αλώσει τη χώρα; Και πάντα η άλωση δεν έρχεται από μέσα; Η ιστορία διδάσκει, αλλά μόνο για όσους γνωρίζουν ανάγνωση. Δυστυχώς όλο και λιγότεροι ασχολούνται με το αντικείμενο αυτό. Είτε διότι δεν θέλουν είτε διότι θέλουν αλλά δεν μπορούν. Υπάρχουν όμως αυτοί, που έχουν τη γνώση και οφείλουν να επιμένουν να πιέζουν και να δείχνουν τον δρόμο της σωφροσύνης, του μέτρου, τον δρόμο της αρετής, όσο βαρύ και να είναι αυτό το φορτίο στην εποχή της ύλης, της απληστίας, που σαν μαύρη τρύπα απειλεί να καταβροχθίσει λαούς και κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος.

* Ο κ. Δημήτριος Χ. Παξινός είναι πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ