Η μεγάλη δίκη της Νυρεμβέργης 20.11.1945 - 20.11.2010 - του Σπύρου Γκάρου (Γερμανία)

Εξήντα-πέντε χρόνια πέρασαν από τις 20.11.1945, δηλαδή από τότε που 24 μεγάλοι αξιωματούχοι του ΙΙΙ Ράιχ, κάθισαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου να απολογηθούν για τα ειδεχθή εγκλήματα που διέπραξαν ενάντια στην ανθρωπότητα κατά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Ορισμένοι από αυτούς τους μεγάλους ηγέτες των Ναζί, τους δειλούς εγκληματίες, δεν παρουσιάστηκαν στη δίκη. Γνωρίζοντας τι τους περίμενε προτίμησαν, προτού συλληφθούν, να δώσουν τέρμα στη ζωή τους χρησιμοποιώντας τη γνωστή κάψουλα με το κυανιούχο κάλιο (Zyankali). Άλλοι διέφυγαν στο εξωτερικό και άλλοι κρύφτηκαν μεταμφιεσμένοι σε απλούς χωριάτες στις Άλπεις ή σαν απλοί πολίτες, προσπαθώντας, ανακατεμένοι με τις μάζες των προσφύγων, να περάσουν στη βρετανική και αμερικανική ζώνη του μετώπου. Ο πρώτος που αυτοκτόνησε, στις 30.4.1945 μαζί με τη φίλη του Εύα Μπράουν ήταν ο μεγάλος δικτάτορας και πρωταγωνιστής του παγκόσμιου εγκλήματος, Αδόλφος Χίτλερ. Μία ημέρα νωρίτερα στις 29.4.45, παντρεύτηκε την Εύα στα υπόγεια της καγκελαρίας, εκεί που είχε μεταφέρει για ασφάλεια το αρχηγείο του. Παράνυμφος στάθηκε ο υπουργός προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς. Μετά από την αυτοκτονία του Χίτλερ, την 1η Μαΐου 1945, ακολούθησε ο Γκέμπελς με τη σύζυγό του. Αυτοκτόνησαν μαζί στο προαύλιο της καγκελαρίας, αφού προηγουμένως έδωσαν στα πέντε τους παιδιά (5, 8, 10. 11,και 13 ετών, τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι), την κάψουλα. Τα πήραν και αυτά μαζί τους στο θάνατο. Τα Ρωσικά στρατεύματα που είχαν ήδη καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του Βερολίνου, όταν μπήκαν στην καγκελαρία αντίκρισαν στο προαύλιο τη φρικτή εικόνα των εφτά πτωμάτων, του Γκέμπελς της συζύγου του από τη μέση και πάνω καμμένοι και τα πέντε νεκρά παιδιά τους στη σειρά τοποθετημένα. Τα πτώματα του Χίτλερ και της Εύας Μπράουν δε βρέθηκαν ποτέ. Είχε δώσει ο ίδιος εντολή, μετά το θάνατο να τους κάψουν.

Ο επόμενος στυγνός εγκληματίας, ο Χάινριχ Χίμλερ, αρχηγός των “ΕΣ -ΕΣ” και ανώτατος διοικητής των στρατοπέδων συγκέντρωσης (ΚΖ) μεταμφιεσμένος, προσπάθησε στις 21 Μαΐου μαζί με δύο ακολούθους, με το ψευδώνυμο Χάινριχ Χίτζιγκερ, να περάσει από το βρετανικό έλεγχο. Εκεί αναγνωρίστηκε και συνελήφθη από τους Βρετανούς στρατιώτες και μεταφέρθηκε στη βάση της 2ης στρατιάς. Δήλωσε αμέσως ότι είναι ο Χ. Χίμλερ και απαιτεί να μιλήσει και να διαπραγματευτεί με τον στρατηγό Μοντγκόμερι. Διεπίστωσε όμως ότι μεγάλες ελπίδες δεν υπήρχαν, και ενώ βρισκόταν υπό αυστηρή επιτήρηση, κατόρθωσε να διαφύγει την προσοχή αυτών που τον φύλαγαν και να δώσει στις 23 Μαΐου, με την κάψουλα (Zyankali), τέρμα στη ζωή του.

Μετά τη συνθηκολόγηση, ξεκίνησε αμέσως, από τη σχηματισθείσα διεθνής επιτροπή δίωξης εγκληματιών πολέμου, το μεγαλύτερο ανθρωποκυνηγητό του αιώνα. Η αναζήτηση γίνεται ιδιαίτερα στα χωριά των Βαυαρικών Άλπεων, αλλά και στη Βόρειο και Νότιο Γερμανία μεταξύ Αμβούργου και Φλένσμπουργκ και μεταξύ Μονάχου και Μπερχτενσγκάντεν, γενικά σε όλη τη Γερμανία. Υπουργοί, στρατηγοί, μεγάλοι αξιωματούχοι του ΙΙΙ Ράιχ, αυτοί εγκατέλειψαν το λαό τους, τον οποίο οδήγησαν σε νίκες και θριάμβους και στο τέλος στην καταστροφή, εξαφανίστηκαν, λες και τους κατάπιε η γη. Που είναι ο υπαρχηγός του Χίτλερ, ο Μάρτιν Μπόρμαν που είναι ο Άιχμαν, και τόσοι άλλοι, ηγέτες και αξιωματούχοι της NSDAP των ΕΣ-ΕΣ και της Γκεστάπο. Που είναι οι διοικητές από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, γιατροί φύλακες συνεργοί του εγκλήματος, κανείς δε γνωρίζει. Στη Γερμανία εκείνη την εποχή επικρατούσε ένα μεγάλο χάος. Η λίστα της διεθνούς επιτροπής δίωξης, περιλαμβάνει ένα εκατομμύριο άτομα που αναζητούνται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Η αναζήτηση γινόταν παντού, όπου υπήρχε υπόνοια, ότι ήταν κρυμμένοι, π.χ. στα υπόγεια των ερειπίων στις πόλεις, στους στάβλους στην επαρχία, στις κινούμενες μάζες των προσφύγων, κάθε γωνιά από τη Νορβηγία μέχρι και τη Βαυαρία χτενιζόταν. Πολλοί από αυτούς βλέποντας ότι το τέλος του πολέμου πλησιάζει, μάζεψαν τους θησαυρούς, που κατά τη διάρκεια του πολέμου είχαν συγκεντρώσει και διέφυγαν στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Στις 20 Νοεμβρίου 1945 άρχισε στη Νυρεμβέργη, από το διεθνές δικαστήριο, στην αίθουσα 600 του δικαστικού μεγάρου, η δίκη των 24 ανδρών της Εθνικοσοσιαλιστικής κυβέρνησης του ΙΙΙ Ράιχ.

Ο στρατάρχης Χέρμαν Γκέρινγκ, υπουργός εθνικής άμυνας και αεροπορίας, ήταν ο μοναδικός από τις υψηλές προσωπικότητες, που κάθισε μαζί με τους άλλους 24 αξιωματούχους, στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Στην έδρα πήραν θέση οι δικαστές:

1. Φράνσις Α. Μπίντλε και Τζων Γ. Πάρκερ (ΗΠΑ),

Francis A. Biddle και John J. Parker

2. Ιόνα Νικιτσένκο και Αλεξάντερ Βόλτσκοβ (Σοβιετική Ένωση)

Jona Nikittschenko και Alexander Wltschkow

3. Σιρ Γκεοφρέυ Λάουρενς και Νόρμαν Μπίρκετ (Μεγάλη Βρετανία),

Sir Geoffrey Lawrence και Norman Birkett

4. Χένρι Ντονεντιέ Ντε Βαμπρ και Ρόμπερτ Φάλκο (Γαλλία).

Henri Donnedieu de Vabres και Rompert Falco

Δημόσιοι κατήγοροι ήταν οι:

1. Ρόμπερτ Χ. Γιάκσον (ΗΠΑ)

Robert H. Jackson

2. Ρόμαν Ρουντένκο (Σοβιετική Ένωση)

Roman Rudenko

3. Σιρ Χάρτλεϊ Σαουκρός (Μ. Βρετανία)

Sir Hartley Shawcross

4. Φρανσουά ντε Μενθόν (Γαλλία)

Francoi de Menthon

Την έναρξη έκανε ο κυρίως κατήγορος από τις ΗΠΑ, R.H. Jackson, λέγοντας τα εξής:

...Θέλουμε να εξηγήσουμε σ' αυτή τη δίκη ότι, δεν σκοπεύουμε να κατηγορήσουμε το Γερμανικό Λαό για τα εγκλήματα των Ναζί. Αν ο Γερμανικό Λαός ακολουθούσε θεληματικά το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, δε θα ήταν ανάγκη να οργανωθούν τα τάγματα ασφαλείας, η SA, τα SS (ΕΣ ΕΣ) και η Γκεστάπο, όπως δε θα ήταν ανάγκη να υπάρχουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα ΚΖ...

Αυτό, ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Daniel Jonah Goldhagen, στο βιβλίο του “Ο Χίτλερ και οι πειθήνιοι εκτελεστές του” το απέρριψε. Αν ο γερμανικός λαός, οι απλοί άνθρωποι, δεν ακολουθούσαν πιστά τον Χίτλερ δε θα φτάναμε σε ένα “Ολοκαύτωμα”. Με το σύνθημα, “οι Εβραίοι είναι η δυστυχία μας” δολοφονήθηκαν 6 εκατομμύρια από αυτούς, στους θαλάμους των αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ένα χρόνο περίπου διήρκεσε η δίκη. Στις 15 Οκτωβρίου 1946 εξέδωσε το διεθνές δικαστήριο την απόφασή του:

Για 11 από τους κατηγορούμενους ήταν ο θάνατος με απαγχονισμό. Προτού ο δήμιος οδηγήσει τα μεσάνυχτα από τις 15 προς τις 16 Οκτώβρη στον εσωτερική αυλή του κτηρίου, εκεί που είχε στηθεί η αγχόνη, τους μελλοθάνατους, ο στρατάρχης Γκέρινγκ, παρά την αυστηρή επιτήρηση που είχε επιβληθεί, κατόρθωσε ν' αυτοκτονήσει στο κελί του με μία κάψουλα δηλητήριο (Zyankali).

Η 21η Νοεμβρίου 2010 θα περνούσε απαρατήρητη, σε ότι αφορά αυτή την ιστορική δίκη, αν στο δικαστικό κτήριο της Νυρεμβέργης και Φυρτ, στη αίθουσα νούμερο 600 δεν εγκαινιαζόταν αυτήν την ημέρα μία σημαντική έκθεση φωτογραφίας και ντοκουμέντων από τη μεγάλη δίκη των εγκληματιών πολέμου.