"Ο Ρεζά ρωτάει τον Ήλιο" - ποίημα του Ανδρέα Κλουτσινιώτη

Στίχοι που δεν θα καταφέρετε να διαβάσετε χωρίς να δακρύσετε...

Απολαύστε τους:

Αφιερώνεται σε όλα τα φτωχά και πεινασμένα παιδιά της Γης.

Στα παιδιά του Πακιστάν, βόρεια της κοιλάδας Σουάτ, στις Χαρσάντα, Ναουσέρα, Πεσαβάρ,

Λόου Ντιρ, κανάλι Φανφεντάρ, Μαντσοσόρι, Καμπούλα, Σιντί, Τζαλμαγκφί, Μπακτιραμπάτ κι αλλού.

Δοκιμάζονται πιο σκληρά από ποτέ τούτες τις ώρες.

Άνθρωποι, ας μην ξεχνάμε τα παιδιά του πλανήτη μας. Είναι το μέλλον, η μόνη ελπίδα τούτου του μάταιου κόσμου.

---

Πακιστάν. Επαρχία Σουάτ.

Ξημερώματα στην ξεχασμένη Kοιλάδα.

Ο βοριάς παγωμένος συντροφεύει

ένα γκρίζο τοπίο θλίψης.

Ναρκωμένες οι ανθρώπινες αισθήσεις

παραδίνονται δίχως μάχη,

σε απόμακρες θύμησες.

Πιόνια, που σύρονται άβουλα

σε ένα παιχνίδι παράξενο της Λήθης.

Σε μια ανοιχτή σκηνή της απόλυτης φτώχειας,

η ζωή κυλά χλωμή, βίαια πεταμένη.

Βουλιάζει παράταιρα, μαύρη πληγή μέσα στη Λάσπη.

Μια άγρια Καταιγίδα λεηλάτησε έξαφνα

τα όνειρα των ανθρώπων της.

Τώρα, από μέσα της ακούγεται,

τρομακτικός ο Ρόγχος του θανάτου.

Μια Ψυχούλα εγκαταλείπει ένα λιπόσαρκο κορμάκι.

Είναι του Ρεζά επτά ετών.

Αναρριχάται γοργά τη Σκάλα του Ουρανού,

με το παλιό του κόκκινο ποδήλατο, που 'χει βγάλει Φτερά!

Μια Σκάλα από κισσό κι αγιόκλημα στολισμένη.

Δίπλα της πετούν αγγελόμορφα πουλιά.

Τα μελωδικά τους τιτιβίσματα αντηχούν τη χαρά του Παραδείσου.

Λευκά γιασεμί και Κόκκινα χρυσάνθεμα

πέφτουν βροχή ευλογημένη απ' την κορφή της.

Εκεί, μία δέσμη φωτόλουστη διαχέεται παντού,

σα τεράστια άνθη από Ηλιοτρόπια.

Μόλις πλησιάζει ο Ρεζά, ένα πρωτοθώρητο,

ηλιογέννητο πρόσωπο προβάλλει.

Ακουμπά γαλήνια σε μια πανέμορφη Μηλιά.

Γεμάτο καλοσύνη, του χαμογελά.

«Καλωσήλθες Ρεζά. Καλωσήλθες, μικρέ μου.» του λέει.

«Ποιός είσαι εσύ;» ρωτά εκείνος φοβισμένος.

«Μη φοβάσαι Ρεζά, είμαι ο νέος σου Πατέρας!»

«Είμαι ο Ήλιος, ο γεννήτορας της Ζωής,

της Φύσης, των Ανθρώπων» συνεχίζει.

«Ο Ήλιος ;;;» απορεί ο Ρεζά ξεθαρρεύοντας.

Τον ήξερε τον Ήλιο, τον έβλεπε κάποιες μέρες

όταν ξυπνούσε, μα δεν του΄χε ξαναμιλήσει ποτέ!!!

Ήθελε να τον ρωτήσει τόσα πολλά.

Αμέσως, με ένα πνιχτό λυγμό, που βγήκε από μέσα του

αθέλητος τον ρωτάει : «Που κρύφτηκες Ήλιε μου και Πατέρα;»

«Πνιγήκανε τα ζώα μας, το βιος μας, σε ψάχναμε

με απόγνωση μες στην αντάρα της βροχής.

Απελπισμένοι γυρεύαμε τις Αχτίδες σου, στην παγωνιά,

ξυπόλητοι και νηστικοί, ζητιάνοι όλη μέρα!»

Και συνεχίζει με αναφιλητά και μεγάλο παράπονο:

«Πεινούσαμε Προστάτη μου, θωρούσαμε τον Ουρανό,

σε ικετέψαμε, γυρέψαμε τον άγνωστο Θεό.

Μα τίποτα, καμμιά απάντηση. Σκοτάδι δίχως Φως,

ολόγυρα ο Φόβος, βαρύς ο στεναγμός.»

«Ησύχασε, παιδί μου Ρεζά, χίλια τα βάσανα που πέρασες,

της Πείνας οι στιγμές πικρές και πάμπολλες το ξέρω.

Μα αλλιώτικες δεν έμελλε να είναι.

Το ξέρω πως άργησα να έρθω γιε μου!

Όμως, απ’ τα παραθύρια τούτου του μάταιου κόσμου

θωρούσα μυριάδες ψυχούλες κι άλλα Φτωχά,

Αθώα, Ανυπεράσπιστα παιδιά.

Να 'ξερες πως πεθυμούσαν να με δούν,

να μου μιλήσουν για το Άδικο,

την Ορφάνια,την Προσφυγιά,

το Θάνατο.»

«Παιδιά σαν τον Ινούχ, τον Ραφαέλ, τον Μανουέλ,

τη Σάνι, την Μακόμπο. Πουλάκια ούλα τους αλλαργινά.

Ξέμειναν άθελά τους σε Φόβου φωλιές, στη Δύση, στο Νότο,

στο Βορρά, στους Πόλους και πιο πέρα.

Ψυχούλες άδολες, όπως κι εσύ,

που αδημονούν απ' του Χρόνου εφιάλτη τα Δεσμά

να τις απελευθερώσω.

Αλήθεια είναι πως η δική μου η καρδιά

τη Λύτρωση στο Άδολο προσφέρει.»

Τότε ο Ρεζά τον ρωτάει με μια κρυφή ελπίδα :

«Εδώ Ήλιε μου μαζί σου θα πάψω να πεινώ;

Θα πάψω να κρυώνω; Θα κρύβομαι μες στης στοργής σου

το Ουρανοφώς; Θα ταξιδεύω με τις Αχτίδες σου,

αιώνιος βοηθός σου; Θα παίζω άραγε μέσα στα Σύννεφα;

Θα τρέχω με το ποδήλατο παντού;

Θα έχω φίλους μου τα Παιδιά

όλου του κόσμου συντροφιά;»

«Nαι, στο υπόσχομαι Ρεζά, δε θα πεινάς,

δε θα διψάς εδώ, μήτε θα υποφέρεις.

Θα παίζεις με όλα τα παιδιά,

τα άστρα καλοσυνάτα αδέρφιά σου

θα σ’ αγαπούν για πάντα.»

Το γλυκό βλέμμα του Ήλιου Πατέρα

για μια φευγαλέα στιγμή σκιάζει και λέει:

«Ίσως εκεί κάτω στη Γη οι Άνθρωποι γιε μου κάποια στιγμή

να μάθουν να μοιράζονται.

Το Νερό, το Στάρι, την Αγάπη, την Αλήθεια,

την Ειρήνη, τη Ζωή, τα Πάντα!»

Ενώ αναρωτιέται και ξεσπά πια με φανερή οργή:

«Για πόσο ακόμη θα ευημερεί η Χίμαιρα του Εγωϊσμού;

«Τη Φύση του Θεού ως πότε θα καταστρέφει ξεδιάντροπα

ο Άνθρωπος Δυνάστης;”

«Ως πότε θα παραμένει η βαριά σκιά του ο Ένοχος,

που η χαρά κι η δημιουργία του Θεού

θα αφανίζονται;

Ως πότε οι ηλιογόνες Αχτίδες μου δε θα αγγίζουν

τις Ανθρώπινες Ψυχές στην Αρετή

για να τις κατευθύνουν;»

Στρέφει τότε τα λόγια και το Ανθήλιο πρόσωπό του

στον Ρεζά και του λέει:

«Γιε μου, σε κάθε Ανατολή, το άσπιλο Φως

της νέας μέρας αντάμα θα μοιραζόμαστε!”.

Τα Δέντρα θα τα φτιάχνουμε τέλεια, ζωντανά γλυπτά.

Θα ζωγραφίζουμε την ομορφιά στις Λίμνες τις γαλήνιες,

τα ορμητικά Ποτάμια θα γεμίζουμε ζωή.

Στο γαλάζιο της θάλασσας θα κολυμπάμε,

δελφίνια χαρούμενα, ταξιδευτές του Ονείρου.

Με τον κλέφτη τον Αγέρα θα κυνηγιόμαστε,

Σάτυροι και Μαινάδες.

Στα ψηλά τα χιονισμένα τα Βουνά ρυάκια θα σιγοτραγουδάμε,

στις Ασύνορες ακρογιαλιές σε βαρκαρόλες του Έρωτα,

Ποιητές-Κιθαρωδοί θα πάμε.

Σε απάτητα Νησιά θα ζούμε Ροβινσώνες.

Στα απάνεμα λιμάνια των Ωκεανών θα κρύβουμε τους Μουσώνες.

Ψυχές αγνές στα βράχια τα απόμακρα θα αφήνουμε,

χαμένου έρωτα, ανέγγιχτες Ανεμώνες.»

Συνεχίζει πιότερο, διαπιστώνοντας

πόσο χαρούμενοςείναι ο μικρός Ρεζά :

«Στη Δύση θα τραβάμε κόκκινες πινελιές,

τις ανάσες μας ούριους Άνεμους θα στέλνουμε

στης αιθέριας Φύσης τα άθαμπα τοπία.

Οράματα ανθρώπινα έτοιμα να γεννηθούν μια αθώρητη Μαγεία.

Τις αδελφές μου, τις Νεράϊδες των Παραμυθιών

θα ακούμε ψίθυρους να τρέχουν μες στα Δάση.

Τις Βροχές που λυτρώνουν τη διψασμένη Γη,

Αθώρητη ομορφιά στου Φεγγαριού τη χάση.

Τις Καταιγίδες που βίαια τερματίζουνε την ανθρώπινη αλαζονεία,

καλλιεργώντας παράλληλα τη θέληση

για νέα εξ αρχής

του Πνεύματος δημιουργία.»

«Το πέπλο της Νύχτας θα θωρούμε,

με τα άσβηστα κι ανέγγιχτα Αστέρια,

στολισμένα με Ευχές παιδιών,

της Ειρήνης κατάλευκα Περιστέρια.

Κείνη την Πλάση αλήθεια πως ηρεμεί,

τον άνθρωπο ξεκουράζει, για την ώρα

που το επόμενο πρωϊ

άλλη Πνοή χαράζει.

Ολάκερη την Αλυσίδα της Ζωής, που ο Ύπνος κι ο Θάνατος,

με άδεια Θεϊκή,έργα κι οράματα Ανθρώπων,

Αιώνες τα προστάζει.»

Ευτυχισμένος ο Ρεζά απ' τα λόγια αυτά

γυρίζει το προσωπάκι του προς τα κάτω.

Εκεί σιμά στη Σκάλα τ’ Ουρανού βλέπει την αδελφούλα του

και σθεναρά αρχίζει να της φωνάζει:

«Σαϊμά! Σαϊμά! Έλα κι εσύ, ελάτε κι εσείς παιδιά του Πακιστάν,

Παιδιά του κόσμου τούτου, πλησιάστε Ορφανά,

Φτωχά και Πονεμένα.

Ελάτε παιδιά να ακούσετε τον Ήλιο, τον Πατέρα μου,

ό,τι όμορφο μου αφηγήθηκε,

πως τα έχει τα πάντα Θεϊκά,

στο Δίκαιο καμωμένα!»

Μα απ' τα χείλη του Ρεζά σαν από θαύμα

βγαίνουν μπλέ Κρίνα και Νούφαρα λευκά,

μια ανοιχτή να ταξιδεύουν Αγκαλιά!!!

Με χέρια φυλλόκαρδες Ορτανσίες

παίρνουνε την Απόγνωση,

του πόνου των παιδιών, Αβάσταχτες ιστορίες.

Αντάμα ακούγονται κι οι νότες του Τραγουδιού

του Ήλιου του και Πατέρα:

«Η Γη μας είναι κάτι μοναδικό.

Η Ζωή είναι ένα πανέμορφο μυστήριο.

Η Αγάπη που μοιράζεται σε όλους και παντού,

του Ύψιστου Δημιουργού είναι προς στον Άνθρωπο

Ένωση-Προσκλητήριο.»

Όμως η Σαϊμά, δεν μπορεί να ανεβεί

τη Σκάλα τ' Ουρανού όπως ο Ρεζά!

Τον φωνάζει με όλη τη δύναμη που κρύβει

η παιδική της φιγούρα:

«Ρεζά που πας; Γύρνα πίσω!

Ρεζά, πάρε με μαζί σου σε παρακαλώ!»

Τα υψωμένα χεράκια της πέφτουν όμως κουρασμένα,

καθώς εκείνος απομακρύνεται

ολοένα και περσότερο

μες στο κυανόλευκο το φόντο.

Της έπεσε στο χώμα και το λιγοστό Ψωμί που κρατούσε.

Τα δάκρυα αυλακώνουν το αγνό πρόσωπό της.

Τότε είναι που ολάκερη η γης ανθίζει,

Κίτρινες Μαργαρίτες.

Μήτε τα άλλα παιδιά του Πακιστάν

μπορούν να ανεβούν τούτη τη Σκάλα.

Μήτε πολλά παιδιά του κόσμου των Ανθρώπων.

Μόν’  Αίμα κυλά απ' τα μάτια τους

στην άνυδρη και κατεστραμμένη Γη τους.

Τότε όμως είναι που οι ξερολιθιές ολόγυρά τους

με του Ήλιου τις καυτές Αχτίδες το Αίμα τους

κάμουν διψασμένες Ελπίδες κι Όνειρα αστείρευτα.

Τότε είναι που πάνω στα ίχνη

απ'  τις πατημασιές του Ρεζά

ξεπροβάλλει σαν τ' άνθη της Κερασιάς,

η Αγάπη, η Ειρήνη, η Αλληλεγγύη.

Τότε είναι που τα Αθώα Παιδιά,

Νεκρά και Ζωντανά βροντοφωνάζουν

στου Ήλιου και Πατέρα τους την Αγκαλιά,

το Μήνυμά του να ακουσθεί

στα πέρατα του Κόσμου:

«Άνθρωποι, Αθάνατες Ψυχές,

Μάθετε σε τούτη τη Γη,που σας χαρίσθηκε,

να μοιράζεσθε τα Πάντα»

«Ένα χαμόγελο Άνθρωπε δείξε στη Ζωή.

Μοιράσου ό,τι έχεις.Μοιράσου την Αγάπη».

Ένας κόσμος καλύτερος για τα παιδιά,

σαν τον Ρεζά,

ίσως να αρχίζει τότε να Κτίζεται!!!