Κλίμα - Ο χρόνος πιέζει - του Σπύρου Γκάρου (Γερμανία)

KLIMA – DIE ZEIT DRÄNGT

Στις 6 Δεκεμβρίου 2010, στην πόλη Cancun στο Μεξικό, συνήλθαν 190 χώρες με θέμα τη μεταβολή του κλίματος. Η παγκόσμια μετεωρολογική οργάνωση WMO, παράλληλα με το συνέδριο, προειδοποίησε ότι, όπως φέτος το 2010, το ίδιο και μελλοντικά, αν δεν περιορίσουμε την υπερθέρμανση του κλίματος στους 2° βαθμούς Κελσίου τότε θα αντιμετωπίσουμε ακραίες καιρικές καταστάσεις που πολλές φορές θα καταλήγουν σε καταστροφές..

Το 2010, στην Κεντρική Ευρώπη, είχαμε χαμηλές θερμοκρασίες, αντιθέτως στον Καναδά και στη Γροιλανδία μετρήθηκαν, από τους εκεί μετεωρολογικούς σταθμούς, θερμοκρασίες αυξημένες

κατά 3° βαθμούς Κελσίου. ...Εάν δεν πάρουμε μέτρα ενάντια σ΄ αυτή την υπερθέρμανση, τότε η θερμοκρασία στον πλανήτη θα αυξάνεται, και θα αυξάνεται... συνεχώς. Αυτή είναι η πραγματικότητα... ανάφερε ο πρόεδρος της οργάνωσης WMO, Michel Zaraud. Ο Barry Coates, διευθυντής της Oxfam Neuseeland, δήλωσε: Βρισκόμαστε ήδη σε μία αλλαγή, οι αριθμοί που έχουμε μπροστά μας το αποδεικνύουν. Εκατομμύρια άνθρωποι την ζουν κάθε χρόνο εντονότερα. Στους πρώτους μήνες του 2010, από τις ακραίες καιρικές συνθήκες είχαμε 21 000 θύματα, το διπλάσιο αριθμό από αυτόν που είχαμε το 2009.

( Ένα παλαιότερο άρθρο αλλά πάντα επίκαιρο):

Πολύς χρόνος δε μας απομένει. Την απόφαση που πάρθηκε, μέσω πολλών αντεγκλήσεων,

η υπερθέρμανση του κλίματος να μην υπερβεί τους 2° βαθμούς Κελσίου, μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έναν εμπαιγμό απέναντι στην ανθρωπότητα. Η απόφαση αυτή ήταν, για όλες τις χώρες (183) που συμμετείχαν στο τότε συνέδριο της Κοπεγχάγης, καθοριστική και δεσμευτική. Δηλαδή θα πρέπει να μειώσουν μέχρι το 2020 τις εκπομπές των αερίων που δημιουργούν το κλίμα θερμοκηπίου στο 20-30%, κυρίως του διοξειδίου του άνθρακα CO2. Το κάνουν; Γιατί μετά από το συνέδριο του Κιότου της Ιαπωνίας δεν το ξεκίνησαν; Μήπως πιέζονται από τις δυνάμεις των μεγάλων συμφερόντων; Είναι γνωστό, ότι αυτοί που εκπέμπουν τις τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, είναι κατά περιοχές, οι ΗΠΑ και ακολουθούν η Ε.Ε., η Κίνα, η Ρωσία, η Ιαπωνία και η Ινδία. Ο αντιπρόσωπος της πρώτης, πρόεδρος Barack Obama , δήλωσε απλώς, ότι έλαβε την απόφαση που πάρθηκε υπόψιν του, ο δε Κινέζος αντιπρόσωπος υποσχέθηκε ότι μέχρι το 2020 θα έχει μειώσει η Κίνα τις εκπομπές του CO2 περίπου στα 25 μέχρι 40 τοις εκατό. Σ' αυτό το συνέδριο, οι αντιπρόσωποι, ιδιαίτερα των ανεπτυγμένων χωρών, κατά τη διάρκεια της συζήτησης ο ένας έριχνε το μπαλάκι στον άλλο. Κανείς δεν άκουγε τους τριγμούς από τα παγόβουνα της Αρκτικής και της Γροιλανδίας. Κανείς δεν έβλεπε το λιώσιμο από τους παγετώνες του Κιλιμαντζάρου και των Άλπεων. Κανείς δε γνώριζε, ότι η έκταση της παγωμένης θάλασσας στο βόρειο ημισφαίριο από 14,0 εκατομμύρια τ.χλμ. που ήταν το έτος 1930 έφτασε το 2005 στα 11,5, μία απώλεια 2,5 εκατομμυρίων τ.χλμ. Αλλά και κανείς δεν έλαβε υπόψιν του, τους επιστήμονες και κλιματολόγους, που αυτοί χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου, ότι εξαιτίας της ρύπανσης και της υπερθέρμανσης της ατμόσφαιρας. Το CO2 έφτασε στα 390 ppm *, κι εφόσον ξεπεράσει τα 400 ppm, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές από αυτές των τελευταίων δεκαετιών.

Το έτος 1930 έπληξε την ηπειρωτική Ευρώπη μία τρομερή καταιγίδα, διαφορετική από τις προηγούμενες, αφήνοντας πίσω της μεγάλες καταστροφές. Τότε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ προειδοποίησε τους συμπατριώτες του, να είναι προετοιμασμένοι γιατί μελλοντικά θα αντιμετωπίσουν πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα. Πολλοί δεν τον πίστεψαν, τουναντίον, τον εξόργισαν με την αναποφασιστικότητα τους. Η απάντησή του στη χαλαρή τους αντίδραση ήταν:

Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημιμέτρων, της αναβολής των λύσεων, και της καθυστέρησης φτάνει στο τέρμα της. Από εδώ και στο εξής τη θέση της θα την πάρει η εποχή των επιπτώσεων. (Ουίνστον Τσόρτσιλ, 1936).

Σήμερα αποδεικνύεται, ότι η εποχή των επιπτώσεων έφτασε. Οι ηγέτες, των βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών, πιθανώς ένεκα πολιτικού κόστους, ή σίγουρα επειδή απέναντί τους έχουν έναν υποβολέα που τους διαβάζει τι θα πρέπει να διαπραγματευτούν και να δηλώσουν, φεύγουν από το κάθε συνέδριο, δήθεν απογοητευμένοι ή ικανοποιημένοι για κάτι που δεν πέτυχαν, όπως έγινε και φέτος το Δεκέμβριο στη Κοπεγχάγη . Στόχος τους είναι η ανάπτυξη και το κέρδος χωρίς όρια. Τα ημίμετρα που αποφάσισαν να πάρουν δε φτάνουν για να προλάβουμε μία καταστροφή. Το κλίμα δεν παίζει την κολοκυθιά. Ποιοι θα πληρώσουν τα επακόλουθα αυτής της καταστροφής; Αυτοί σίγουρα όχι... Αντιθέτως, είναι γνωστό, ότι αυτοί θα αποκομίσουν πάλι κέρδη. Το παγκόσμιο κεφάλαιο κερδίζει από τις καταστροφές, αυτό θα γίνει και τώρα εφόσον εμείς αδρανούμε και αδιαφορούμε. Μην περιμένουμε να έρθει το 2020, όσο συντομότερα περιορίσουμε τις εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα, τόσο μεγαλώνουν οι ελπίδες να γλιτώσουμε από τους μεγάλους καύσωνες, τις πλημμύρες, τη ξηρασία, τις επιδημίες και τις ασθένειες, και την εξαφάνιση πολλών παραθαλάσσιων περιοχών. Εκτός όλων αυτών να υπολογίζουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο κύμα προσφυγιάς, που για να επιζήσει, θα προσπαθήσει να εγκατασταθεί στις βόρειες περιοχές του ημισφαιρίου, κι αυτό μπορεί να προξενήσει και πολέμους. Ο πληθυσμός του πλανήτη ήδη έφτασε στα 7 δισεκατομμύρια, και μ' αυτό το ρυθμό αύξησης στα μέσα του αιώνα ίσως να περάσουμε τα 10 δισεκατομμύρια. Αν κοιτάξουμε στο βάθος της ιστορίας, η ανθρωπότητα πέρασε μεγάλες κρίσεις και καταστροφές τις οποίες εμείς σήμερα αγνοούμε. Οι ανέσεις και οι ψευδαισθήσεις που ζούμε δεν μας βοηθούν να δούμε την πραγματικότητα. Πιστεύουμε, ότι, όπως είναι το σήμερα, θα είναι και το αύριο κι όλα θα πάνε καλά.

Δεν πιάνουμε τα σήματα που μας στέλνουν το κλίμα, η μείωση των πηγών ενεργείας, η ρύπανση του περιβάλλοντος, η αύξηση του πληθυσμού στη γη. Δεν διαπιστώσαμε, ότι με τον τρόπο που ζούμε, υπερβήκαμε τα όρια του καταναλωτικού συστήματος. Η οικονομική κρίση μας προειδοποιεί ότι δεν μπορούμε πλέον να συνεχίσουμε στον ίδιο ρυθμό. Οφείλουμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να δώσουμε μικρότερο βάρος στην ανάπτυξη και μεγαλύτερο στην ποιότητα. Εφόσον ξεπεράσουμε τις ψευδαισθήσεις της καθημερινότητας τότε θα πετύχουμε, να φτιάξουμε ένα δίκαιο δημοκρατικό μέλλον μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, τότε από κοινού μόνο θα μπορέσουμε να σώσουμε τον Πλανήτη και τη ζωή των παιδιών μας καθώς επίσης κι αυτών των επόμενων γενιών.

· (ppm = parts per million = μέρη στο εκατομμυριοστό)