Έξω από το ευρώ σπρώχνουν την Ελλάδα - του Γιώργου Δελαστίκ

μεγαλύτερου οικονομικού ινστιτούτου της Γερμανίας, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Die Welt: «Θεωρώ σωστή τη νομισματική ένωση αυτή καθεαυτή, χωρίς όμως το Κλαμπ Μεντιτερανέ», δηλαδή τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, δηλώνει. Εκφράζει, μάλιστα, την αισιοδοξία του για το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινού νομίσματος: «Το ευρώ σε δέκα χρόνια θα υπάρχει ακόμη. Υποθέτω ότι η Ελλάδα δεν θα είναι μέλος του. Αν θα είναι μέλος του η Πορτογαλία, δεν το γνωρίζω», τονίζει.

Η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δεν είναι τόσο αισιόδοξη για το μέλλον της Ευρωζώνης και δεν διστάζει να εκφράσει δημοσίως τις ανησυχίες της: «Βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά σοβαρή κατάσταση όσον αφορά το ευρώ», δήλωσε ενώπιον εκπροσώπων του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου.

«Ξαφνικά γίνεται νοητό ένα σενάριο κατά το οποίο το ευρώ δεν θα επιβιώσει στη σημερινή του μορφή», ομολογεί η επίσης γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit, προσκείμενη στους κύκλους της σοσιαλδημοκρατικής διανόησης.

«Πιθανό το αδιανόητο»

Το σήμα συναγερμού είχε δώσει λίγα 24ωρα νωρίτερα ο Χέρμαν βαν Ρομπέι, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου των ηγετών της ΕΕ, ο οποίος είχε θέσει χωρίς περιστροφές θέμα «επιβίωσης» της Ευρωζώνης, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Πρέπει να αγωνιστούμε από κοινού για την επιβίωση της Ευρωζώνης, γιατί αν δεν επιβιώσει η Ευρωζώνη, δεν θα επιβιώσει ούτε η ΕΕ».

Πολύ μεγάλες αμφιβολίες έχει και η συντηρητική εφημερίδα Die Welt. «Οι χώρες της Ευρωζώνης αποκλίνουν οικονομικά ολοένα και περισσότερο. Έχει μέλλον το ευρώ; Δεν είναι βέβαιο», έγραφε σε πρωτοσέλιδο σχόλιό της και επανερχόταν σε κύριο άρθρο της: «Πιθανόν ο τωρινός νομισματικός χώρος να μην είναι δυνατόν να διατηρηθεί στα σημερινά του όρια», έγραφε και πρότεινε «ακριβώς για να μην προκαλέσουμε καμιά ανεπανόρθωτη ζημιά στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, δεν πρέπει να εξαρτάμε το μέλλον της ΕΕ μόνο από το ευρώ».

Οι New York Times συνόψιζαν τις εξελίξεις και τις συζητήσεις αυτές σε έναν οκτάστηλο τίτλο τους: «Κάποτε αδιανόητο, το τέλος του ευρώ φαίνεται τώρα πιο πιθανό».

Βαρύ αντίτιμο

Το γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρωζώνη ξέσπασε ταυτόχρονα οξύτατη δημοσιονομική κρίση σε όλες τις χώρες-μέλη, με εκτόξευση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους, όταν χρειάστηκε να διαθέσουν συνολικά σχεδόν 1 τρις ευρώ για να διασώσουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η δημοσιονομική κρίση δεν είναι προϊόν των επιμέρους οικονομικών προβλημάτων της κάθε χώρας. Είναι πρωτίστως απόρροια των κολοσσιαίων ποσών που έφυγαν από τα δημόσια ταμεία και πήγαν στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών.

Παράλληλα, η απομύζηση του δημόσιου χρήματος για χάρη των τραπεζών αποκάλυψε με έντονο τρόπο τις ανισομέρειες που προκαλεί το ευρώ ανάλογα με το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης της κάθε χώρας.

«Μαίνεται στην περιφέρεια της Ευρωζώνης μια οικονομική ύφεση η οποία μπορεί να συγκριθεί μόνο με την παγκόσμια οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930», έγραφε η Die Welt και τόνιζε: «Η άθλια κατάσταση της περιφέρειας έχει να κάνει και με το ευρώ. Το κοινό νόμισμα είναι απλώς πολύ ισχυρό για χώρες όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία... Το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα τους προκαλεί ζημιές καθώς λειτουργεί ως οικονομικός κορσές».

«Μετά την κατάρρευση της περιφερειακής φούσκας, το ευρώ αποδείχτηκε υπερβολικά άκαμπτο για να καταστήσει δυνατή μια γρήγορη ανάρρωση των χωρών», συνέχιζε η γερμανική εφημερίδα και προειδοποιούσε:

«Αν παραμείνει η Πορτογαλία ή η Ελλάδα στη νομισματική ένωση, είναι μεγάλος ο κίνδυνος ότι η ύφεσή τους μπορεί να διαρκέσει όσο και μετά το κραχ του 1929. Τότε ο δείκτης Ντάου Τζόουνς χρειάστηκε όχι λιγότερα από 25 χρόνια για να ξαναφτάσει στο παλιό ανώτατο σημείο του».

Κατά την Die Welt, αν επιθυμούν σύντομη ανάκαμψη, τότε «είναι απαραίτητη η αποχώρηση από το ευρώ της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας».

Ευρω-υποδούλωση

Η παραμονή των χωρών αυτών, όπως και όλων των άλλων, στην Ευρωζώνη έχει βαρύτατο κόστος όχι μόνο σε οικονομικό, αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Οι λαοί των θιγόμενων χωρών του νότου της Ευρώπης αντιδρούν πολύ περισσότερο από τους Έλληνες.

«Αυξάνεται στη νότια Ευρώπη η δυσαρέσκεια κατά των Γερμανών», γράφει η Die Zeit. «Ισπανοί σχολιαστές καταγγέλλουν την ανάδειξη στην εξουσία μιας (γερμανικής) νέας ηγετικής ελίτ, η οποία το μόνο που θέλει είναι “να γερμανοποιήσει την ΕΕ”», αναφέρει η ίδια εφημερίδα και συνεχίζει: «Βρίζουν οι Ιρλανδοί ότι οι Γερμανοί θέλουν να τους υποδουλώσουν οικονομικά. Ιρλανδικές εφημερίδες κάνουν λόγο για “νεοαποικισμό”», ενώ η Άνγκελα Μέρκελ παρουσιάζεται ως «κατακτητής».

«Τα μέλη της Ευρωζώνης πρέπει να χάσουν εθνική κυριαρχία», τονίζει στους τίτλους της η Die Zeit. Συμφωνεί και η Die Welt, η οποία κάνει λόγο για «εκτεταμένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας» και για «βαρείς περιορισμούς της οικονομικής αυτονομίας» των κρατών του ευρώ που είναι χρεωμένα.

Η αμερικανική The Wall Street Journal θέτει το ζήτημα πιο ωμά:

«Θα θελήσει η Γερμανία να παραμείνει σε μια ένωση με αργά αναπτυσσόμενα, δημοσιονομικά ανεύθυνα μέλη; Και με τη σειρά τους αυτές οι χώρες θα θελήσουν να παραμείνουν σε μια ένωση, στην οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από φτωχές και δουλικές επαρχίες; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα καθορίσουν την επιβίωση του ευρώ», υπογραμμίζει.

Η αδύνατη λύση

Λύση στα δημοσιονομικά προβλήματα της Ευρωζώνης και της ΕΕ υπάρχει. Τεχνοκρατικά είναι απλούστατη. Πολιτικά όμως είναι αδύνατη επειδή διαφωνεί ριζικά η Γερμανία.

Η λύση αυτή είναι το να δανείζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απευθείας τις χώρες-μέλη της ΕΕ με μακρόχρονα και χαμηλότοκα δάνεια, με επιτόκιο δηλαδή 1%-2%, και όχι να δανείζει τις εμπορικές τράπεζες με 1% και κατόπιν αυτές να δανείζουν τα κράτη με... 5% ή και 10%, κερδοσκοπώντας ασύστολα εναντίον των κρατών που έφτασαν στα όρια της χρεοκοπίας επειδή διέσωσαν τις τράπεζες!

Η πρόταση αυτή δεν έχει απολύτως τίποτα πρωτότυπο. Έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο. Η αμερικανική κεντρική τράπεζα FED, π.χ., έχει δανείσει έτσι την κυβέρνηση των ΗΠΑ με σχεδόν 1 τρις (!) δολάρια. Στην Ευρώπη όμως το Βερολίνο απαγορεύει στην ΕΚΤ να κάνει αυτό που κάνουν όλες οι κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών.

Αν δεν γίνει αυτό –που πιθανότατα δεν θα γίνει–, η επιλογή κάθε ευρωπαϊκής χώρας είναι είτε να αποδεχτεί να μετατραπεί σε υποτελή επαρχία του γερμανικού Δ' Ράιχ είτε να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα αποχωρώντας από το ευρώ για να διασωθεί ο λαός της. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει – δεν επιτρέπει δηλαδή η Γερμανία να υπάρξει, για να είμαστε ακριβέστεροι.

«Τέλος τα έθνη»!

«Ο δρόμος της επιστροφής στην παλιά κοινότητα των πλήρως κυρίαρχων εθνικών κρατών είναι φραγμένος... Έχουμε φύγει αμετάκλητα από την εστία του έθνους», διαλαλεί σε κύριο άρθρο της η Die Welt.

Ταυτόχρονα, χωρίς καμιά αναστολή, προτείνει στους τίτλους του ίδιου κύριου άρθρου τη λύση:

«Το ισχυρότερο έθνος της ΕΕ, η Γερμανία, πρέπει να εκπληρώσει και τον ηγετικό της ρόλο πιο αποφασιστικά από όσο μέχρι τώρα»!

Οι Γερμανοί, μάλιστα, μας εξηγούν ότι «αυτό βοηθά την ήπειρο», επειδή «ένα τέλος του ευρώ ή της ΕΕ θα δημιουργούσε ένα κενό που θα ήταν τρομακτικό γιατί θα το κάλυπταν έθνη, τα οποία θα μπορούσαν να διάγουν μόνο μια σκιώδη ύπαρξη»!

«Σκιές» είμαστε όλοι, δηλαδή, χωρίς το Δ' Ράιχ, μας λένε οι Γερμανοί...

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 2/12/10