Δεν ξέραμε; Περίσσεψε η υποκρισία - του Μανώλη Καψή

«Τις απόψεις σας κύριε Καψή». Από την πρώτη στιγμή που κάθησα να σκεφτώ τί θα γράψω για την πρώτη του http://www.aixmi.gr/ είχα αποφασίσει αν όχι σε λεπτομέρειες το περιεχόμενο του κομματιού, σίγουρα τον τίτλο. «Ξέρουμε τις απόψεις σας κύριε Καψή». Η μόνιμη επωδός του Αλέξη Τσίπρα κάθε φορά που συζητάμε στα παράθυρα. Αλλά πήρα φόρα έ;

Πάμε πάλι από την αρχή. Πρώτη εμφάνιση, πρώτο κείμενο στο σάϊτ, υποθέτω επιβάλει να «δείξουμε τα χρώματά μας». Ποιοί είμαστε και σε τί Θεό πιστεύουμε. Όχι πως δεν γνωριζόμαστε, αλλά εδώ εκφράζεσαι πιό άνετα σε σχέση με το «γυαλί». Στα «παράθυρα» υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Το πλαίσιο είναι αυστηρό. Εδώ το κομμάτι ειναι πιο προσωπικό. Γι’ αυτό μου ήρθε σαν φλασιά η ατάκα του Αλέξη Τσίπρα. «Ξέρω τις απόψεις σας κύριε Καψή. Τα έχουμε ακούσει και από άλλους»…

Ώστε έτσι. Υπάρχει φυσικά και υπονοούμενο. Ότι δηλαδή κάποιος άλλος -η εργοδοσία, η αστική τάξη, η λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ο Πεταλωτής, ο Ραγκούσης- έχει δράσει σαν υποβολέας…  Η γνωστή καραμέλα. Σαν να διαβάζεις τον «Ριζοσπάστη». (Και σύμπτωση, την ώρα που γράφω το κομμάτι, πέφτει στα χέρια μου μια συνέντευξη του Αλέξη Μητρόπουλου. Που λέει για τους τηλεοπτικούς σχολιαστές -είναι, νομίζω, προφανές γιατί και πότε οι δημοσιογράφοι γίνονται τηλεοπτικοί σχολιαστές… -που θέλουν να πείσουν ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος.

Και καπάκι ένα απειλητικό κείμενο στο indymedia για τους δημοσιογράφους του Μega και τα «αφεντικά της ενημέρωσης», για τους ακριβοπληρωμένους προπαγανδιστές της κυβέρνησης και του συστήματος κλπ κλπ.  Η γνωστή καραμέλα..)

Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. (Ή μονο αυτό.) Ομολογώ οτι συνεχίζω να εκπλήσομαι με την εθνική μας τύφλωση. Κι όσο κι αν θα ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό, για το βιβλίο του David Grossman π.χ που διαβάζω αυτόν τον καιρό, βιβλίο που άρχισε να το γράφει πριν χάσει το γιο του στον πόλεμο με την Χεζμπολάχ και έχει θέμα- πώς γίνεται τέτοια σύμπτωση; – την αγωνία μιάς μητέρας μη χάσει το παιδί της στον πόλεμο, γι’ αυτό και εγκαταλείπει το σπίτι της να μην την βρει ο αξιωματικός που ανακοινώνει τους θανάτους στους γονείς… – Όσο λοιπόν κι αν ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό, η αγωνία μου μην πέσουμε στα βράχια, μου τραβάει το χέρι.

Και συνεχίζω να εκπλήσσομαι με την εθνική μας τύφλωση. Γιατί φυσικά «αν δεν τα φάγαμε ολοι μαζί», αν δεν μετείχαμε όλοι στο πάρτυ, εν πάση περιπτώσει μπορούσαμε να δούμε πού πηγαίνει το καράβι. Μην υποκρινόμαστε ότι δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε την πτώχευση. Ότι το σύστημα δεν άντεχε, ότι το ασφαλιστικό έφθανε στο τέλος του, ότι η χώρα δεν εξήγαγε τίποτα, ότι ουδείς ήθελε να επενδύσει στην Ελλάδα, ότι το δημόσιο απομυζούσε την ιδιωτική πρωτοβουλία, ότι ουδείς πλήρωνε φόρους, ότι τα κόστη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είχαν χτυπήσει κορυφή, οτι ακόμα και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα ηταν αναντίστοιχοι με την παραγωγικότητα…

Όλα αυτά τα ξέραμε. Και πολύ καλά μάλιστα. Τα ξέραμε αγαπητοί σύντροφοι. Απλά δεν ξέραμε πότε και πώς θα σκάσει η φούσκα και θα έρθει η καταστροφή. Λοιπόν, τώρα το ξέρουμε. Και πώς απαντάμε στην κρίση; Ο περισσότερος κόσμος φοβήθηκε αρκετά με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και δείχνει, ευτυχώς, ακόμα ανοχή -ακόμα και στα πιο σκληρά μέτρα. Ακόμα και στα άδικα μέτρα.

Κι ας φωνάζει φέρτε πίσω τα κλεμμένα. Η πολιτική τάξη ομως; Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες; Οι δημοσιογράφοι; Η πολιτική τάξη αντί να ομολογήσει την κοινή ευθύνη και να συστρατευθεί, αναμασάει εξυπνακισμούς και ασχολείται μόνο με την πολιτική της επιβίωση. Άλλωστε, ο Αντώνης Σαμαράς το έχει ομολογήσει και δημοσίως. Η αντιθεσή του με το μνημόνιο ειναι για να μην αφεθεί ο αντιμνημονιακός αγώνας στην Αριστερά και μονοπωλήσει η πεζοδρομιακή Αριστερά την αντιπολίτευση.

Ομολογία υποκρισίας ή κάνω λάθος; Η Αριστερά; Σαν να μην καταλαβαίνει τίποτα. Έφθασε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης να προτείνει έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στην δραχμή. Οι συνδικαλιστές; Οι καλύτεροι σύμμαχοι της κυβέρνησης. Λες και δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα η χώρα και όλα ειναι κυβερνητική προπαγάνδα. Οι δημοσιογράφοι; Σαν να μιμούμαστε τους πολιτικούς. Και χειρότερα. Ξαφνικά όλοι έγιναν ακραιφνείς αριστεροί, υπερασπιστές των κοινωνικών αγώνων. Απο φόβο μην μας κατηγορήσουν για νεοφιλευθερισμό, χαϊδεύουμε τα αυτιά. Θα έλεγα λοιπόν, ευτυχώς που υπάρχει το μνημόνιο. Ουδέποτε η ελληνική πολιτική τάξη θα τολμούσε να κάνει τις τομές που κάνει σήμερα υπό τον φόβο της χρεοκοπίας. Ουδέποτε κυβέρνηση ελληνική θα άντεχε να προωθήσει νομοσχέδια, όπως το Ασφαλιστικό ή τις περικοπές στις ΔΕΚΟ. Ουδέποτε κόμμα εξουσίας θα έκοβε μαχαίρι τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Όλα αυτά έγιναν χάρη στην τρόικα.

Με δύο λόγια δεν ξέρω αν το Μνημόνιο είναι ευτυχία, μάλλλον όχι, πάντως αν δεν υπήρχε έπρεπε να το εφεύρουμε.

ΥΓ. Παραδίδω το κείμενο, όταν χθές στην πορεία ΓΣΕΕ και  ΑΔΕΔΥ  τραμπουκοειδή - φασιστοειδή, ξυλοκόπησαν τον Κωστή Χατζηδάκη. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία. Με το μίσος που καλλιεργούν ορισμένοι, ο επόμενος θα είναι δημοσιογράφος…

aixmi.gr