Το Ημερολόγιο της Άνγκελα Μέρκελ - της Αθηνάς Κουφοπάνου

Δευτέρα
«Γιοαχίμ», είπα στον άνδρα μου, την ώρα που έφτιαχνε πρωινό στην κουζίνα. «Μου χρωστάς 33,75 ευρώ». Ξαφνιάστηκε και του έπεσε το τσουκάλι με το γάλα από το χέρι. «Συν 0,50 λεπτά για το γάλα….», συνέχισα. «Αδύνατον», μου λέει. «Κάνεις λάθος». Κατ’ αρχήν, εγώ δεν κάνω ποτέ λάθος και έπειτα, έχω τις αποδείξεις στο χέρι.
«Εκανα έλεγχο στους λογαριασμούς», του απαντάω, βάζοντας στο τραπέζι όλα τα χαρτιά. «Αγόρασες δυο λουκάνικα παραπάνω τον περασμένο μήνα και τα χρέωσες κρυφά στο λογαριασμό του ρεύματος. Συν τα δυο σάντουιτς που πήρες στις διακοπές και δεν τα δήλωσες. Συν το μερίδιο σου στην βενζίνη που δεν πλήρωσες. Συν….»!
«Φτάνει, φτάνει», μου λέει. «Ελεος, δεν έχω να στα δώσω».
Του προσφέρω δυο επιλογές. «Να αναδιαρθρώσεις το χρέος σου -του λέω- πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν το δέχομαι ή ως ύστατη λύση θα σε δανείσω για να μου τα ξαναδώσεις πίσω».
«Στην πραγματικότητα δεν μου αφήνεις επιλογές» αναστενάζει. «Ωραία», του απαντάω, «οπότε υπολόγισε και 5% τόκο!».

Τρίτη
«Καλημέρα Φράου!», μου λέει χαμογελαστός ο βοηθός μου. Πού την είδε… Ολα στραβά μου πάνε. Παίρνω χαρτί και μολύβι. Πρώτος και καλύτερος αυτός ο αχαρακτήριστος ο Γκουίντο. Για κάποιο λόγο νομίζει ότι είναι αντικαγκελάριος και πιστεύει ότι εγώ πρέπει να τον ενημερώνω για όλα.
«Εχει κακιώσει και απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση, Φράου», μου ψιθύρισε ο βοηθός μου, που κρυφοκοίταζε πάνω από το κεφάλι μου.
«Κάτσε να γίνουν οι εκλογές και να δούμε εάν θα τον θυμάται και η μάνα του», γρυλίζω.
Δεύτερος στην λίστα μου ο Ζαν Κλώντ. Εχει αρχίσει έναν βρώμικο πόλεμο εναντίον μου η πονηρή αλεπού. Ας του τρίξω λίγο τα δόντια, σκέφτηκα.
«Ποιός νομίζεις ότι είσαι;» του λέω στο τηλέφωνο.
«Εκνευρισμένη σε ακούω, Αγγέλα. Τι μπορώ να κάνω για σένα;», μου απαντά, μιλώντας επίτηδες στα γαλλικά. «Δεν καταλαβαίνω τι λές, γι αυτό υποθέτω ότι με ειρωνεύεσαι. Λοιπόν, κατ’αρχήν πάψε να με πολεμάς. Να σου θυμίσω ότι το Λουξεμβούργο είναι ένα τίποτα μπροστά στην Γερμανία;».
«Ενα «τίποτα» με σχεδόν μηδενικό έλλειμμα και χρέος, Αγγέλα μου», μου θύμισε, πατώντας μου τον κάλο.»Θα τα ξαναπούμε, Ζαν Κλωντ», μουρμούρισα απειλητικά κι έκλεισα το ακουστικό. Ανδρες! Νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα…..

Τετάρτη
Περσινά ξυνά σταφύλια…. Πίεσα, λέει, τον περασμένο Σεπτέμβριο, τον πολωνό και τον τσέχο πρωθυπουργό να μπουν στην ευρωζώνη. Πρώτα από όλα, δεν πίεσα. Το απαίτησα. Ευγενικά. Εμείς, άλλωστε, δεν πιέζουμε καμια χώρα, όπως είπε και ο εκπρόσωπος μου. Αλλωστε, πώς αλλιώς μπορούμε να κτίσουμε την ευρωζώνη μας, σωστά και πειθαρχημένα; Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία, Σλοβακία, Σλοβενία, είναι πέντε από τους «φίλους» μας.
Η Σουηδία μας σιγοντάρει εκτός ευρώ. Ο Κάμερον είναι στραβάδι ακόμα και προς το παρόν νομίζει ότι διαπραγματεύεται. Η Πολωνία και η Τσεχία… πώς να το πω ευγενικά: «είναι στη σφαίρα επιρροής μου»…
Ετσι, «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος», όπως λένε κι αυτοί οι έλληνες, σύντομα όλοι θα βρεθούν κάτω από το δακτυλάκι μου. Κι ας μου κουνηθεί πάλι ο μικρός, αυθάδης Ζαν Κλωντ!
Το ερώτημα είναι μέχρι να γίνει αυτό, θα είμαι καγκελάριος; Θα ασχοληθώ με αυτή την λεπτομέρεια την άλλη εβδομάδα.

Πέμπτη
Σήμερα αποφάσισα ότι δεν θα στενοχωρηθώ με τίποτα. Ούτε με τα επιτόκια, ούτε με τη μουρμούρα του Γκουίντο, ούτε με τα δημοσιεύματα που θέλουν τον υπουργό Αμύνης να μου τρώει σύντομα την καρέκλα… Με τίποτα!
Ο ήλιος λάμπει, η ζωή είναι ωραία, όλα βαίνουν κατευχήν. Θετική σκέψη…. Βέβαια, είναι και εκείνο το μικρό προβληματάκι με τις δημοσκοπήσεις. Κι αν βγουν αληθινές; Δεν καταλαβαίνω κι αυτοί οι γερμανοί, τί θέλουν; Είμαι αυστηρή, γκρινιάζουν. Είμαι… περίπου συναινετική, γκρινιάζουν. Βάζω περισσότερους φόρους, μειώνεται το εισόδημά τους.
Λέω «όχι στις φοροαπαλλαγές», δεν βοηθάω τους επιχειρηματίες. Δεν αυξάνω τα επιδόματα, φωνάζουν. Αυξάνω τα επιδόματα, ενοχλούνται.
Δεν δίνω αυξήσεις, κατεβαίνουν στους δρόμους. Δίνω αυξήσεις, φοβούνται μη χάσουν τις δουλειές τους…
Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος. Αναρωτιέμαι τί θα έκανε ο Χέλμουτ στη θέση μου. Η μάλλον όχι. Το ερώτημα είναι τί θα έκανε η Αικατερίνη η Μεγάλη, σκέφτηκα κοιτάζοντας το πορτραίτο της στο γραφείο μου. Αχ, πόσο θέλω να της μοιάσω όταν μεγαλώσω!

Παρασκευή
Δεν μου έφταναν όλα τα προβλήματα μου κι ο Γιοαχίμ μου έδωσε πρωί- πρωί την χαριστική βολή. «Δεν μου λες άγγελέ μου -με ρωτάει πριν φύγει για το σούπερ-μάρκετ- αφού τα αυτοκίνητά μας είναι τόσο καλά όσο λες, γιατί δεν παίρνουμε και εμείς ένα; «Νάτα μας! Ανοιξε περπατησιά και ο Γιοαχίμ! Αν σκέφτεται έτσι ο σύζυγός μου, πως να μη με αμφισβητούν, όταν λέω ότι δεν χρειάζεται ΕΜΕΙΣ να ξοδευόμαστε, αφού καταναλώνουν όλοι οι άλλοι»;
Επρεπε να τον επαναφέρω στην τάξη. «Δεν σου έχω πει να μην διαβάζεις γαλλικές εφημερίδες;», του είπα κρατώντας την ψυχραιμία μου. «Οπως και νάχει, εμείς δεν χρειαζόμαστε αυτοκίνητο, αφού το μετρό είναι μια γωνία από το σπίτι», προσπάθησα να τον λογικέψω. Και για να του χρυσώσω το χάπι, του υποσχέθηκα ποδήλατο.
Νιώθω πολύ κουρασμένη.
Ευτυχώς έρχεται Σαββατοκύριακο και θα μπορέσω να δουλέψω με την ησυχία μου. Μήπως κανονίσω κι ένα ταξιδάκι στην Κίνα; Εκεί τουλάχιστον αγοράζουν όλοι τις κουζινες μας και τα πλυντήρια μας, με το χαμόγελο στα χείλη. Και μας λένε κι ευχαριστώ!
Να θυμηθώ να φέρω κι ένα δωράκι στον Γιοαχίμ….

aixmi.gr