Η οικονομική ύφεση και τα παιδιά του κόσμου - Κραυγή αγωνίας - του Σπύρου Γκάρου (Γερμανία)

Όπως κάθε χρόνο γιορτάσαμε πάλι φέτος, πάντα με το ίδιο σκηνικό, με τις ίδιες εικόνες, το ίδιο μοτίβο, „τη γέννηση του Χριστού“. Τα κέντρα στις πόλεις, οι πλατείες, οι βιτρίνες, οι εκκλησίες φωταγωγημένες, η ίδια μουσική, με το ίδιο πάντα ρεφρέν, όλα προετοιμασμένα για το μεγάλο γεγονός. Μεγάλη ήταν η χαρά για τα παιδιά, το ίδιο μεγαλύτερη και για τα εμπορικά καταστήματα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αυτός ο χαρούμενος κόσμος γνωρίζει ότι στον πλανήτη υπάρχουν πάνω από 10 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, τα οποία πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασιτία, μεταδοτικές ασθένειες και από το ακάθαρτο πόσιμο νερό. Ότι επίσης, περισσότερα από 200 εκατομμύρια, ηλικίας 5 - 10 χρονών, εργάζονται σε βαριές χειρονακτικές εργασίες για 50 Cents την ημέρα (UNESCO 2009).

Αυτά τα εκατομμύρια των παιδιών δεν είναι θύματα μίας έλλειψης αγαθών, αλλά μίας άνισης κατανομής αυτών. Με λίγα λόγια μιας οργανωμένης ανώμαλης κατάστασης: Δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σ΄ αυτόν τον πλανήτη, ζουν στην αθλιότητα με 1 δολάριο την ημέρα, αντιθέτως το

1% από τους μεγιστάνες του πλούτου έχουν εισόδημα όσο τα 60% των φτωχών της γης.

Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα να ασχοληθεί κανείς με το δράμα αυτών των ανθρώπων, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στις χαρακτηριζόμενες υποανάπτυκτες χώρες, στην Αφρική, Νότιο Αμερική, Ασία ακόμα και σε πολλές ανεπτυγμένες της Ευρώπης και Β. Αμερικής. Είναι δύσκολο να αλλάξουμε μία κοινωνική κατάσταση, που πριν από πολλούς αιώνες διαιωνίζεται στον πλανήτη “Γαία”, αυτός που μας περιστρέφει, ανεξαιρέτως εθνικότητας και χρώματος, σαν μία μάζα μέσα στο άπειρο, σ’ αυτόν που μας χαρίζει τη ζωή και μας τρέφει.

Είμαστε 6,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι που συνεχώς αυξανόμαστε, κι όσο αυξανόμαστε τόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ μας γίνεται χρόνο με το χρόνο μεγαλύτερος, ποιος και πως θα επιζήσει... Έχουμε αποθρασυνθεί, αφού για την πολυτέλεια και την καλοπέραση μας, φτάσαμε τη μητέρα “Γη” να την πετροβολάμε και να τη ξεδοντιάζουμε, δηλαδή την καταστρέφουμε... Ποιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα; Έχουμε ξεφύγει από τα όριά μας, ζούμε μόνο με το εγώ και ξεχάσαμε το εμείς.

Η υποκρισία, η απληστία και η υπερκατανάλωση μας έχουν διαλύσει. Φοράμε παρωπίδες και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Ελάχιστα ασχολούμαστε με την οικογένειά μας, με τα παιδιά μας. Είναι γεγονός ότι περισσότερες ώρες διαθέτουμε για τ' αμάξι μας και το ποδόσφαιρο παρά γι' αυτά. Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει ότι οδηγούμαστε κι οδηγούμε κι αυτά στη μεγάλη καταστροφή. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε δυναμίτη στα θεμέλια του σπιτιού μας για να το τινάξουμε μία ημέρα στον αέρα...

Τους προειδοποιητικούς τριγμούς δεν τους έχουμε πιάσει. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση που μας οδηγεί στο φαλίρισμα και στη φτώχεια δε μας τρομάζει, το ίδιο δε μας τρομάζει και η καταστροφή του κλίματος. Δύο πράγματα τα οποία είναι δικά μας δημιουργήματα και όχι των παιδιών μας και των παιδιών της Βραζιλίας , της Νιγηρίας, του Μπαγκλαντές ή οποιασδήποτε άλλης χώρας των 122 πάμπτωχων του πλανήτη κι αν προέρχονται. Εμείς πεθαίνουμε από την πολυφαγία και την ασωτία, ενώ αυτά από την πείνα, το Aids και τις άλλες αρρώστιες. Ζούμε και πλουτίζουμε από τη δυστυχία των άλλων, αυτών που οι κυβερνώντες μας τους ονομάζουν τρομοκράτες. Ένας κοινωνιολόγος στα Ηνωμένα Έθνη, ο πανεπιστημιακός καθηγητής, Jean Ziegler, ανάφερε τα εξής:

“Δεν τίθεται θέμα, στους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, να τους δώσουμε περισσότερα, αλλά να τους κλέβουμε λιγότερα”.

Και πιο συγκεκριμένα ο Edmund Kaiser, ιδρυτής της οργάνωσης „Terre des Ηommes“ η οποία υπάγεται στη Διεθνή Οργάνωση για τα ορφανά κι εγκαταλελειμμένα παιδιά στη Νότιο Ινδία, σ' ένα βιβλίο του έγραφε τα παρακάτω:

“Αν κάποιος αφαιρέσει το σκέπασμα από το λέβητα, μέσα στον οποίο έχουμε κλειδώσει αυτά τα φτωχά παιδιά, τότε ο ουρανός και η γη θα υποχωρήσουν από την κραυγή του πόνου, αυτών των αθώων υπάρξεων. Σίγουρα όμως ούτε η γη, ούτε ο ουρανός, αλλά και κανένας από εμάς, θα ήθελε πράγματι να μετρηθεί με το μέγεθος της δυστυχίας αυτών των ανθρώπων, όπως επίσης δεν θα ήθελε τη σύνθλιψή του από την πίεση και την ορμή τους όταν ξεχυθούν προς τα έξω... “.

Τα κύματα των προσφύγων του „τρίτου κόσμου“ δηλαδή οι „οι λαθρομετανάστες“ είναι σήμερα μία προειδοποίηση.

Τα κύρια αίτια του θανάτου, για εκατομμύρια ανθρώπων κάθε χρόνο, είναι η πείνα. Την πείνα την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, οι χορτασμένοι. Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από πείνα είναι θύματα δικά μας, τα θύματα ενός εγκλήματος. Ο δολοφόνος έχει ακριβές όνομα και όχι αφηρημένο, αυτό είναι η εκμετάλλευση, η απληστία, η αδιαφορία, και ο εγωκεντρισμός. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μου δεν μου δημιουργούν αισθήματα αισιοδοξίας. Τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά... Δεν εννοώ να γίνουμε ιεραπόστολοι, όχι βέβαια, αλλά να γίνουμε περισσότερο ρεαλιστές, να γνωρίζουμε, ότι οι αρνητικές επιπτώσεις αυτής της κοινωνίας επηρεάζουν όλους μας, να γνωρίζουμε τι θέλουμε. Σήμερα φτάσαμε σε έναν “Κορεσμό“, στο ,,Kollaps,, κάτι θα πρέπει να αλλάξει στη βάση και η βάση είναι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους συμπαρασταθούμε, να μη τους εγκαταλείψουμε στη μοίρα τους.