Άγιος Βασίλειος μαινόμενος - του Σεραφείμ Φυντανίδη

Πριν βάλει μπρος το έλκηθρό του για να φύγει, τον πλησίασα στη γωνία Ομονοίας και Πειραιώς για να τον αποχαιρετήσω.

- Πολύ καθυστερημένα αναχωρείτε αυτή τη φορά, κύριε Άγιε Βασίλειε, του είπα.

Έδειχνε εκνευρισμένος, γι’ αυτό μου απάντησε κάπως απότομα.

- Δεν μπορούσα να φύγω πιο γρήγορα. Οι δρόμοι της Αθήνας ήταν μπλοκαρισμένοι από χιλιάδες αυτοκίνητα. Ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα και εγώ και οι τάρανδοί μου. Άσε που ένα τεράστιο τζιπ παραλίγο να μου τους παρασύρει.

- Ε, ξέρετε, είχαν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, μετρό, τρένα, προαστιακός...

- Και βρήκαν παραμονές εορτών να απεργήσουν; Δεν σέβονται το επιβατικό κοινό;

- Μα έχουν αιτήματα και προσπαθούν να πείσουν την κυβέρνηση να μην πειράξει τη δουλειά τους.

- Εσείς οι Έλληνες μόνο τον εαυτό σας σκέφτεστε. Δεν βλέπετε τα τεράστια ελλείμματα που έχουν οι οργανισμοί σας. Απ’ ό,τι γνωρίζω –γιατί διαβάζω εφημερίδες, μόνο τηλεόραση δεν βλέπω επειδή με εκνευρίζει–, αυτά τα μέτρα τα ζητάει η τρόικα για να σας δανείζει δισεκατομμύρια ώστε να μην πτωχεύσετε. Και πιστεύετε ότι θα συγκινηθεί με τις απεργίες για να πάρει πίσω τους όρους που σας έθεσε;

- Πολλά ξέρετε, κύριε Άγιε Βασίλειε. Μου κάνει εντύπωση αυτό.

- Και βέβαια ξέρω πολλά, γιατί αγαπώ τον τόπο σας και λυπάμαι για την κατάντια του. Θυμάμαι όταν είχα έρθει την Πρωτοχρονιά του 2005. Τι ενθουσιασμός, τι αισιοδοξία... Είχατε οργανώσει καταπληκτικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, είχατε μπει στην ΟΝΕ, είχατε πάρει και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Ακόμα και στη Eurovision είχατε θριαμβεύσει. Τώρα, σας λυπάμαι κατάκαρδα.

Πήγα κάτι να του πω, αλλά ξαφνικά έτρεξε να συμμαζέψει δύο από τους ταράνδους του. Είχαν ορμήσει σε ένα βουναλάκι από σκουπίδια και προσπαθούσαν να βρουν κάτι για να φάνε.

- Άλλο κι αυτό. Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και μόνο εδώ και στη Νάπολι έχω δει αυτό το αίσχος. Έχετε την ενδοξότερη πόλη του κόσμου και την έχετε γεμίσει με σκουπίδια. Καλά, δεν ντρέπεστε;

Ξεροκατάπια. Τι να του πω; Εκείνος, όμως, πήρε πάλι φόρα:

- Θυμάμαι όταν ερχόμουν εδώ σε παλαιότερες πρωτοχρονιές. Τι ωραίες γειτονιές που ήταν ο Άγιος Παντελεήμων, το Θησείο, η Πατησίων, η Κυψέλη, η πλατεία Ομονοίας με τα ανθοπωλεία, οι δρόμοι πίσω από το δημαρχείο σας. Τώρα, φοβόμουν να κυκλοφορήσω εκεί. Ακόμα και ναρκωτικά είδα να διακινούνται κάτω από τα μάτια της αστυνομίας στη Σοφοκλέους και την Ευριπίδου. Δεν τα βλέπουν αυτά οι υπουργοί και οι δήμαρχοί σας;

- Τώρα αλλάξαμε δήμαρχο στην Αθήνα, όπως και στη Θεσσαλονίκη και στον Πειραιά. Ελπίζουμε κάτι να κάνουν.

- Ελπίζετε. Εσείς οι Έλληνες όλο ελπίζετε και δεν κουνάτε ούτε το μικρό σας δάχτυλο. Μόνο βρίζετε και κατηγορείτε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί τους άλλους. Τους Αμερικάνους, τους Εβραίους, τους Τούρκους, τους Ευρωπαίους και, φυσικά, την τρόικα. Ποτέ δεν κάνετε αυτοκριτική για να δείτε πόσο φταίτε κι εσείς. Διάβασα την ομιλία του πρωθυπουργού σας στη συνεδρίαση της Βουλής για τον προϋπολογισμό. Καλά τα είπε, καθώς απαριθμούσε τα στραβά και τα ανάποδα μιας 35ετίας. Το μόνο που δεν είπε ήταν ότι το δικό του κόμμα κυβερνούσε τα περισσότερα χρόνια αυτό τον τόπο. Δεν φταίει κι αυτό; Όσο για τον κ. Σαμαρά, παραλίγο να βάλω τα γέλια. Άλλα λέει εδώ κι άλλα όταν πηγαίνει στις Βρυξέλλες. Και δεν βρήκε τίποτα να πει για τα πεντέμισι χρόνια που σας κυβερνούσε το κόμμα του. Αλλά και για τον προηγούμενο πρωθυπουργό σας τι να πω; Μούγκα! Τίποτα δεν έχει πει για όσα του καταμαρτυρούν. Μόνο τρώει, πίνει και ταξιδεύει.

- Ε, μην λαϊκίζετε, κύριε Άγιε Βασίλειε. Ο κ. Καραμανλής έχει διαμηνύσει ότι θα μιλήσει όταν έρθει η ώρα.

- Όταν έρθει η ώρα, ποιος θα τον θυμάται; Ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του. Όσο για τα κόμματα της Αριστεράς, μόνο «όχι» σε όλα ξέρουν να λένε. Τίποτα σοβαρό δεν προτείνουν. Γι’ αυτό, με τέτοια οικονομική κρίση, τα ποσοστά τους μένουν πάντα μονοψήφια.

Καθώς προσπαθούσε να ζέψει τους δύο ταράνδους που του είχαν ξεφύγει προς τα σκουπίδια, τον πλησίασε ένας πλανόδιος πωλητής.

- Πάρτε, κύριος, ένα Σάντα Κλάους γκια το εγγονάκι σας.

Πήρε ανάποδες ο Άγιος.

- Γιατί με λες Σάντα Κλάους; Βασίλειο με λένε. Αϊ-Βασίλη.

- Εγκώ ντεν ξέρω από αυτά. Είμαι από Αφγκανιστάν. Οι Κινέζοι, που τα έφτιαξαν και μας τα έστειλαν, έτσι τον λένε.

- Καλά, και τον Άγιο Βασίλειο από την Κίνα τον εισάγετε; μου είπε κατακόκκινος από θυμό. Γιατί δεν τον φτιάχνετε εσείς;

- Ξέρετε, από την Κίνα μάς τον φέρνουν πιο φτηνά. Κι όχι μόνο αυτόν. Και ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, έπιπλα, καλλυντικά, ακόμα και ντόπες για τους αθλητές μας.

- Δηλαδή εσείς δεν παράγετε τίποτα. Γι’ αυτό όταν πήγα σε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσω ένα αντηλιακό, επειδή τώρα θα κατέβω στην Αφρική, είδα όσπρια από την Τουρκία, σταφίδες από την Καλιφόρνια, τυριά από τη Γαλλία και την Ολλανδία, κρασιά από τη Χιλή, ντομάτες και πορτοκάλια από το Ισραήλ. Τρελάθηκα! Εσείς μόνο καταναλώνετε; Πώς τα καταφέρνετε;

- E... δανειζόμαστε. Όλοι μάθαμε να ζούμε με δανεικά. Και περνάμε τις ώρες μας στις καφετέριες, περιμένοντας να διοριστούμε στο Δημόσιο.

- Γι’ αυτό έσκασε η φούσκα σας. Κάθε μέρα διαβάζω ιστορίες με ελλείμματα, φοροδιαφυγή και διαφθορές. Και ουδείς τιμωρείται. Μόνο κατηγορείτε τους άλλους. Αυτούς που σας δάνεισαν και σας δανείζουν και τώρα. Σαν δεν ντρέπεστε...

Πρώτη φορά συνάντησα τόσο θυμωμένο Άγιο Βασίλειο – παραλίγο να τον πω Σάντα Κλάους. Και το χειρότερο είναι ότι, όταν ανέβηκε στο έλκηθρό του για να φύγει, αποκλείστηκε από μια μεγάλη ομάδα νεαρών που φώναζαν συνθήματα – όχι πολιτικά, αλλά ποδοσφαιρικά. Έβριζαν τα αφεντικά μιας μεγάλης ΠΑΕ –ονόματα δεν λέμε...– για το χάλι της ομάδας τους. Και απειλούσαν να βάλουν φωτιά στα γραφεία της ομάδας.

Άφωνος έμεινε ο Άγιος Βασίλειος. Κάποτε συνήλθε και μου είπε:

- Καλά, αυτοί οι νεολαίοι δεν έχουν να αγωνιστούν για τίποτε άλλο; Μόνο για το κλοτσοσκούφι; Θυμάμαι παλαιότερες εποχές, όταν οι νέοι σας διαδήλωναν για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» χωρίς, μάλιστα, να σπάνε βιτρίνες και να καίνε αυτοκίνητα. Τώρα γίνονται μάχες, ακόμα και με νεκρούς, γι’ αυτό το κλοτσοσκούφι. Όσο για την αστυνομία σας, μόνο να ραντίζει τον κόσμο με δακρυγόνα ξέρει.

Καθώς με αποχαιρετούσε, μου είπε:

- Φεύγω. Αλλά δεν ξέρω αν του χρόνου θα ξανάρθω. Δεν αντέχω το χάλι σας. Μάλλον στην Κίνα θα με βρείτε..

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 5/1/11