Κι όμως υπάρχει ελπίς... - του Πάσχου Μανδραβέλη

Οσοι παρακολούθησαν Παρασκευή και Σάββατο διαδικτυακά το συνέδριο της Ομοσπονδίας των Πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ) πρέπει να απογοητεύτηκαν. Ο κανόνας ήταν κενές ρητορείες που δεν προτείνουν λύσεις στα προβλήματα, αλλά γκρεμίζουν την ελπίδα ότι από τους ex officio εγγράμματους μπορεί να πυροδοτηθεί η προκοπή σ’ αυτόν τον τόπο. Στον σωρό όμως των αριστερίστικων ανοησιών (κάποιος πρότεινε «δυναμική συμπαράσταση» στους αγώνες των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, δηλαδή να κλείσουν τα πανεπιστήμια για να μπορούν να παίρνουν πάνω από 4.000 ευρώ οι οδηγοί του ΗΣΑΠ) υπήρξαν και ομιλίες-διαμάντια. Μία από αυτές ήταν του επίκουρου καθηγητή στο Οικονομικό πανεπιστήμιο κ. Μάνου Ματσαγγάνη.

Πολλοί απ’ όσους μίλησαν, διαπίστωσε ο κ. Ματσαγγάνης, «φαίνεται να αγνοούν ένα κρίσιμο ζήτημα: ότι η χώρα μας έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Αυτό που τη χωρίζει από την τυπική χρεοκοπία είναι ο μηχανισμός στήριξης, δηλ. η διεθνής οικονομική βοήθεια... Είναι αφέλεια (συχνά, ιδιοτελής αφέλεια) να υποκρινόμαστε ότι για την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας μας φταίει μόνο η Siemens, το Βατοπέδι, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις και οι πολυεθνικές επιχειρήσεις (όσες δεν έχουν φύγει προ πολλού από τη χώρα μας αποχωρούν τώρα).

»Αυτό που έχει αποτύχει είναι ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης, καθώς και το μεταπολιτευτικό μοντέλο πολιτικής: το αφόρητο μείγμα λαϊκισμού και κοινωνικού εγωισμού, στοχοπροσηλωμένου στην ιδιοποίηση δημόσιων πόρων από ιδιωτικά συμφέροντα, μικρά και μεγάλα, που κυριάρχησε τις τελευταίες δεκαετίες. Ενα μείγμα διανθισμένο με αγωνιστική ρητορεία, ακόμη και όταν προέρχεται από τον Σαμαρά ή τον Γκλέτσο...

»Για να κερδίσουμε το δικαίωμα να αντικρίζουμε τους απλούς εργαζομένους στα μάτια, ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Να δουλεύουμε καλύτερα και περισσότερο. Να διδάξουμε στους φοιτητές μας μια ακέραια στάση ζωής. Να κάνουμε αυτό που μας αναλογεί, για να γίνει το πανεπιστήμιο ένα υγιές κύτταρο σε μια αρρωστημένη κοινωνία: χώρος μελέτης και δημιουργίας, ανήσυχης αναζήτησης, εργαστήρι παραγωγής ιδεών.

»Αυτό θα πρέπει να είναι το πρόγραμμα δράσης της ΠΟΣΔΕΠ τα επόμενα χρόνια. Παρότι οι αμοιβές μας είναι καθηλωμένες εδώ και πολλά χρόνια σε χαμηλά επίπεδα. Παρότι ο εξοπλισμός των πανεπιστημίων δεν είναι αυτός που θα έπρεπε. Μπορούμε και πάλι να τα καταφέρουμε.

»Αυτό το χρωστάμε στους απρόσμενα πολλούς συναδέλφους μας που το κάνουν ήδη. Που πηγαίνουν κάθε μέρα στο γραφείο τους, σ’ ένα συνήθως άθλιο περιβάλλον, για να δώσουν στο μάθημα τον καλύτερο εαυτό τους. Που ντρέπονται να δείξουν στους τυχερότερους συναδέλφους τους των άλλων χωρών σε ποιες ακριβώς συνθήκες κάνουν έρευνα, και παρόλα αυτά καταφέρνουν και στέκονται με αξιώσεις στα διεθνή συνέδρια... Είναι τέλος ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται, και που έχει ανάγκη από θετικά πρότυπα».

Τελικά, υπάρχει ελπίδα. Ακόμη και σ’ αυτόν τον ερειπιώνα που ευφημίζουμε ως ελληνικό πανεπιστήμιο. Ζωντανά κύτταρα που μπορεί να δώσουν προοπτική. Αρκεί να γίνουν ο κανόνας...

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ